Een klein beetje nerveus was ik ergens wel. Ik voelde van die kleine adrenaline golfjes door mijn buik gaan, en dat terwijl ik niet eens een echte “wedstrijd-wedstrijd” zou gaan lopen. Misschien kwam het door de man met de megafoon die de hele boel op het plein al aan het opzwepen was, wat ik woord voor woord meekreeg vanaf mijn hotelkamer. Of misschien gewoon door de totale afstand die ik moest gaan afleggen die dag. Hoe dan ook, vandaag op Texel was voor mijn gevoel een beslissend moment.

---

Ik train al weken voor de marathon, om precies te zijn al zeven. Wie mij een beetje kent weet dat ik de laatste vier jaar altijd in de lappenmand ben beland, voor ik überhaupt de startlijn van een marathon heb gezien. Dat doet wat met je vertrouwen, als in, die is regelmatig compleet van de aardbodem verdwenen. Ik heb echt vaak gedacht dat mijn lijf gewoon niet gemaakt is voor dit soort dingen. Die lange zwieber armen en benen met net te weinig kracht zitten in de weg denk ik dan, terwijl ik ze ook hard nodig heb.

De afgelopen zeven weken zijn deze gedachten niet per se helemaal verdwenen. Ik blijf lichtelijk nerveus voor wanneer de lappenmand weer voor de deur staat (en tevens iedere dag verbaasd dat hij er nog niet is trouwens). Als er dan een halve marathon op Texel voor de deur staat als vandaag, plus dat ik daar negen kilometer aan vast ga plakken, wordt dat nerveuze gevoel met acht vermenigvuldigd.

Over de Texelse Halve Marathon

De halve marathon van Texel wordt sinds 2007 jaarlijks georganiseerd. Naast de halve marathon kun je er ook de 10 km en 6 km lopen. Het bijzondere van deze wedstrijd is uiteraard dat je over een van onze eilanden loopt, maar daarnaast kun je ook starten vanaf de veerboot. Hoewel je er dan snel bij moet zijn, omdat dit vaak binnen no-time vol zit. In totaal starten er zo’n 2100 deelnemers, wat het evenement niet al te groot, maar wel gezellig druk maakt!

Na wat getwijfel besluit ik om éérst de negen losse kilometers te lopen en er daarna de Texelse Halve Marathon aan vast te plakken. Hoewel er een kleine pauze zit tussen de eerste negen en laatste 21 kilometer, wil ik gewoon finishen bij de finish. Wat ik vanuit mijn hotelkamer in Den Burg heb gezien, waar de finish naast ligt, belooft de aankomst een groot feest te worden. Daar moet ik logischerwijs gewoon bij zijn en mijn strijd, hopelijk met goede afloop, volledig gestreden hebben.

Met meteen al klamme oksels vertrek ik om half 12 al hardlopend naar de haven van Texel. Daar ligt de boot vanaf waar deel twee zal starten. Voel ik al pijntjes? Heb ik genoeg gegeten? Allemaal miemel zorgen natuurlijk, en met de wind in de rug zijn de eerste 9 kilometer voorbij voor ik er erg in heb. Bij aankomst giet ik meteen mijn eerste energie gel naar binnen. Enkel nodig voor de fysieke energie, want mentaal ben ik snel opgeladen als ik de grote groep hardlopers klaar zie staan voor de boot.

Om 13:15 klinkt het startschot en vanaf de boot rennen 1600 fanatiekelingen het parcours op. Niets is in startvakken ingedeeld, alles gaat door elkaar, maar toch gaat het goed en hoef ik geen enkel moment op de rem te trappen of bang te zijn voor een duw (enkel het startlint dat bij mijn hardloopmaat Imo om zijn nek hangt, goed afgelopen uiteraard). Heerlijk! Redelijk onvoorbereid wat betreft het parcours (ik hoorde wel iets van een stuk over het strand en golvend door de duinen, maar ik ben zo iemand die te lui is het echt goed te onderzoeken en gewoon maar ga), tik ik de eerste kilometers weg. Wat gek dat de eerste vijf er ook echt als vijf voelen, terwijl ik er dan al 14 op heb zitten. Dat belooft veel goeds? Na een kilometer of 11 schiet mijn vriend er vandoor (ik ga te langzaam voor hem, logischerwijs) en draai ik de mentale knop nog wat aan om het laatste deel van mijn langste duurloop in vijf jaar te voltooien.

De kilometers vliegen voorbij, over het strand, door de duinen, stukjes onverhard door het bos, weer over het fietspad door langgerekte weilanden: ik heb nog nooit zon afwisselend parcours gehad, serieus. Dat maakt het hele geheel toch echt een stuk makkelijker. Daarnaast staat half inwonend Texel aan de kant, die mij (en 2199 anderen, maar toch) vooruit schreeuwen.

Met nog drie kilometer te gaan ben ik er toch wel een beetje klaar mee. Maar wat wil je, ik zit stiekem al op 27 kilometer. Ik kom een semi-bekende tegen (Roos) en strijd samen met haar tegen de laatste kilometers. Den Burg komt langzaam in zicht, we zetten nog wat aan en ik hoor iemand mijn naam schreeuwen (geen idee wie, maar als jij dit was en dit leest: DANKJEWEL het hielp). We worden omgeroepen door de man met de megafoon die er nog altijd even enthousiast staat en daar is dan eindelijk de finish. YES YES YES. 30 kilometer in de pocket en ik kan nog steeds lopen. Tjemig.

Of ik deze lange duurloop echt goed ben doorgekomen moet de komende dagen nog blijken natuurlijk, maar vandaag ben ik optimistisch. Morgen zien we wel weer verder. Ik heb wat stramme benen, maar kijk met name terug op een heerlijk weekend Texel. Voor mij was dit de ultieme marathon voorbereiding. Al zeven weken ga ik lekker terwijl het trainen echt pittig is. Dat is nieuw voor mij en eigenlijk al de mooiste prestatie tot nu toe.

Een dikke dankjewel aan VVV Texel om mij kennis te laten maken met dit mooie eiland (was de eerste keer) en dit toffe evenement. Daarnaast nog een dankjewel aan Hotel de Lindeboom voor het verblijf en Van der Linde Fietsen voor de elektrische fietsen om het eiland te verkennen en tevens energie over te houden voor de halve marathon.

Volgend jaar weer? We gaan het zien, want eerst: op naar 16 oktober..

Liefs, Mo