Ik kan wel janken, van geluk uiteraard. Dit had ik oprecht nooit voor mogelijk gehouden, nu nog niet in ieder geval. Ik kan niet beloven dat deze blog samenhangend gaat zijn, maar in ieder geval denk ik wel wat woorden te kunnen vinden over gisteren. Ik finishte, vijf jaar na mijn eerste poging, de Marathon van Amsterdam. En dit is hoe het ging.

---

Het plan

Ik vind het gek hoe snel je vertrouwen, en daarmee tijdsdoel, op en neer kan schieten. Van “ik kan wel sneller toch” naar “dit tempo ga ik NOOIT ruim 42km volhouden”. Het laatste nam afgelopen week de overhand. Gedurende de voorbereiding was mijn plan al langzaam van sub 3u30 verschoven naar sub 3u20 (#ambitieus), mits ik me goed zou blijven voelen. Twee weken voor de marathon voelde alles goed en durfde ik zelfs af te spreken met mijn omgeving (lees: mijn vriend en ik) dat ik weg zou gaan op 4:40min/km. Want ja, eigenlijk had ik hier wel vertrouwen in. Twee dagen voor de marathon was dit 180 graden gedraaid. HOE ga ik deze snelheid OOIT 42 kilometer volhouden, ben ik niet veel te ambitieus?

Waar ik normaal eigenlijk geen last van heb, begon ik enorm te doen: vergelijken. Met anderen (tip: nooit doen) en mezelf (tip: alleen doen als je realistisch en relaxt kan zijn, wat ik nu dus niet was). In de laatste dagen voor de marathon stuiterde het vertrouwen in mijn kunnen net zo op en neer als ik zelf én de weersvoorspelling. Om mezelf te kalmeren besloot ik het aan te gaan pakken zoals ik tot nu toe elke succesvolle wedstrijd had aangepakt: de startlijn overgaan, mijn plekje vinden, op gevoel in een flow komen en dan mijn klokje checken. Tevreden (wat in dit geval rond de 4:40min/km betekende) en voelt het goed? Dan doortrekken die handel. Van het begin tot het eind.

Hoe het ging

Ik kan je vertellen dat ik precies dit gedaan heb. Maar toen ik mijn klokje checkte wist ik niet zeker of ik wel of niet tevreden moest zijn. Al struikelend zag ik 4:25min/km staan. Dat was niet per se meer in de buurt van mijn gestelde doel. Lichtelijk in de stress geschoten en met een hartslag die omhoog kroop besloot ik een klein tikje gas terug te nemen, zodat ik zou stabiliseren. Zowel in tempo, hartslag, als enthousiasme.

Met elke kilometer die voorbij vloog, schoot ook de gedachte voorbij wanneer ik zou gaan instorten. Dit was natuurlijk allemaal super (ik bedoel SUPER) leuk en aardig en natuurlijk voelde dit prima voor nu, ik bedoel ik heb wel vaker afstanden in dit tempo gelopen, maar een marathon is anders. Te hard starten betekent vaak de laatste kilometers geparkeerd staan, heb ik van horen zeggen. Maar gas terugnemen, daar had ik eigenlijk gewoon geen zin in. Al semi-geaccepteerd dat ik de man met de hamer wel ergens ging tegenkomen vandaag, eigen schuld, liep ik dus door. Zolang die vent er nog niet was kon ik maar beter genieten.

Hoe het eindigde

De man met de hamer zat waarschijnlijk al in mijn nek te hijgen, dus ik besloot er nog een eindsprint in te gooien. Net onder de 3u10 kwam ik over de finish. Lopen lukte niet meer. De man had met de hamer enkel op mijn tenen geslagen denk ik. Zittend trok ik mijn schoenen uit en op blote voeten liep ik het stadion uit. Wat was hier in hemelsnaam gebeurd vandaag!?

Ik som voor het gemak maar even op:

• Ik heb GENOTEN van het begin tot de 36 kilometer, en vervolgens weer vanaf kilometer 41,8 ofzo. Dat daartussen was enkel overleven.
• Ik heb mezelf retegoed aan mijn eigen voedingsplan gehouden al zeg ik het zelf. Het was ook niet ingewikkeld: elk half uur een gel met 30g koolhydraten en water drinken bij vrijwel elke post. Slechts twee keer kon ik van een gel zelfs dubbel genieten (#maagzuur).
• Mijn vriend en vrienden stonden op ZOVEEL plekken dat ik niet snapte hoe ze het voor elkaar kregen. Ik was zo onder de indruk dat ik mijn eigen sores vergat.
• De gedachte dat mijn zus en moeder mij in Amsterdam kwamen steunen en mijn vader en vele anderen dat op afstand deden, gaf me vleugels. Windje mee overigens ook.
• De stukken wind tegen had ik een Fransoos aan mijn zijde die me steunde als een soort oom (geen idee waarom, maar oom voelt als de juiste omschrijving). “All good?” “Yeah all good!”, schreeuwde ik dan terug.
• En bovenal heb ik mij toch vrij nauwkeurig aan mijn plan beschreven in alinea 2 gehouden – “de startlijn overgaan, mijn plekje vinden, op gevoel in een flow komen en dan mijn klokje checken. Tevreden en voelt het goed? Dan doortrekken die handel. Van het begin tot het eind.” – Check, met name het laatste, vrij constant.

Ik kan dus wel janken van geluk. Alleen heb ik nog geen traan gelaten. Maar vanbinnen stroom ik over. Ik ben zo dankbaar voor zoveel dat goed is gegaan de laatste maanden. Zo dankbaar voor de trainingen die mijn vriend voor mij in elkaar heeft gedraaid van dag tot dag, 10 weken lang. Zo dankbaar voor de ontelbare lieve berichten en steun die ik heb gekregen van iedereen, zowel bekenden als onbekenden. Dankbaar voor de beste vrienden die ik maar kan wensen, die elke keer schreeuwend langs de kant stonden. Dankbaar voor de mensen die “hup Runners World” naar me riepen, ik voelde me zeker aangesproken. En tot slot dankbaar voor mezelf, dat ik eindelijk eens fatsoenlijk voor mezelf heb gezorgd in deze periode, iets dat me enorm veel heeft gebracht.

Tot zover mijn emotionele uitlatingen, want ik weet nog niet of ik zo dankbaar ben voor de spierpijn in mijn armen (??) die ik nu heb en de hoofdpijn. Grapje natuurlijk, allemaal best wat mij betreft. Maar toch gaat het lichtje nu even uit, enkel uitrusten en volle bak genieten.

Liefs, Mo

Recap:

Tot slot nog een extra bedankje aan Garmin Nederland, al jaren trouwe sponsor en ik trouwe fan, de Forerunner 255s heeft mij perfect ondersteund in de gehele voorbereidingsperiode EN marathon!