Ik ben de tel kwijt. Ik zou het kunnen terugzoeken, maar eigenlijk doet het er ook niet zoveel toe. Het verandert tenslotte niets aan dit verhaal en waar ik over nadenk. En dat is “Running with Mo”.
Het komt erop neer dat ik mijn blog en Instagram pagina jaren geleden, geen idee hoeveel jaar, begon vanuit een interesse en een sterk gevoel. Ik vond (en vind) het leuk te werken aan een website, deze vorm te geven en te vullen met content. Ik hou van schrijven. Ook hield (nee houd) ik van hardlopen en had (heb) ik een interesse in voeding en dan met name wat het voor effecten heeft op je lijf. Mijn blog ontstond. Geen flauw idee hoe WordPress werkte (de website waar ik mijn blog op host), maar dat was ergens wel een uitdaging. En daar ga ik goed op, uitdagingen. Ik ging het gewoon doen en ik zou wel zien hoe of wat. Ik deed het omdat ik het leuk vond (vind!).
Ik kan niet zeggen dat ik niet trots op ben hoe het vervolgens is uitgegroeid. Dat was oprecht niet de gedachte erachter toen ik het ooit begon, maar uiteraard ben ik trots op hoe het is geworden. Zowel mijn blog als mijn Instagram pagina @runningwithmo. Ik vond het heerlijk te creëren en te delen, naast mijn studie die ik destijds deed. Het was voor mij een vorm van expressie, ik kon er mijn vele eieren kwijt (klinkt gek). Toen ik in de periode kwam dat ik open ging schrijven over mijn eetstoornis verleden en merkte dat ik hiermee wat los maakte bij een klein aantal mensen, viel voor mij alles op zijn plek. Ik voelde dat ik waarde kon bieden met persoonlijke ervaringen en onderbouwde kennis.
De jaren erna waren een zoektocht. Misschien vocht ik soms nog vaker zelf tegen de eetstoornis dan dat ik toen wilde toegeven. Of dan ik toen doorhad, dat is beter gezegd. Ook op werk- en studievlak was (ben?) ik lang zoekende. Ik wilde meer inhoud, studeerde verder, zei banen op en begon veel nieuwe. Maar toen ik volledig op de inhoud zat miste ik weer het vanuit mezelf creëren. Eigenlijk was het een zoektocht naar wie ben ik nou eigenlijk, wat wil ik?
Nu vind ik dat overigens vrij normaal. Ik denk dat het voor super veel mensen herkenbaar is te zoeken naar wie je bent en wat je wilt. Waarschijnlijk is het ook iets dat mijn hele leven doorgaat, geen idee. Dat is ook niet hetgeen waar ik in dit tot nu toe redelijk ongestructureerde verhaal een antwoord op wil, ga en kan geven.
Wat ik wel wil delen zijn mijn overdenkingen van de laatste paar jaar misschien al wel over mijn @runningwithmo kanaal. Ik was altijd mezelf in de berichten die ik deelde op Instagram en mijn blogs op mijn website. Maar de laatste tijd voel ik dat misschien minder zo. Ik deel nog altijd hardloop content, hoewel veel minder frequent, en dat is ook zeker wie “ik ben”. Ik loop tenslotte nog altijd hard (eigenlijk meer dan ooit) en heb er ook veel plezier in (misschien ook wel meer dan ooit). Maar door het alleen over hardlopen te hebben, omdat mijn account hierop gericht is, deel ik ook heel veel niet.
Ik merk dat ik niet per se veel plezier meer haal uit het elke dag mijn hardloopavonturen te delen, dus deel ik maar gewoon minder. Dat is al een tijdje gaande. Ik zeg niet dat er iets mis mee is dit wel te willen delen, maar zelf voel ik het niet meer. Niet meer altijd dan, soms wel. Wel voel ik de behoefte totaal andere dingen te delen, zoals muziek en teksten in alle vormen en maten. Dus begon ik een extra pagina ernaast om dat hierop te gaan doen zo af en toe (Ik heb overigens geen idee waar deze behoefte van “uiten” zo vandaan komt, maar goed, ander verhaal). En dit alles terwijl ik onderaan de streep soms ook helemaal geen zin heb om uberhaupt nog iets met social media te doen.
Ik struggle, voor zover dat niet al duidelijk was. Wil ik mijn account houden zoals het is en gewoon wat minder delen? Wil ik ermee stoppen (soms geeft met iets stoppen ruimte voor iets nieuws toch)? Is dat niet zonde? Ga ik het dan niet missen? Want het knaagt vaak nog wel om verhalen te delen, het liefst iets met waarde. Of wil ik wellicht mijn account en/of blog anders inrichten? Of de twee kanalen houden waarop ik het verdeel en wel zien?
Kortom: veel vragen, weinig antwoorden. En dat geeft ook niet. Voor nu heb ik dan geen antwoord, maar wel een conclusie van deze zoektocht: wordt vervolgd. Linksom of rechtsom. Of misschien wel rechtdoor.
Voor nu zoek ik nog even verder. Ik weet dat niemand anders de antwoorden kan geven die ik zoek, maar ik vind het toch altijd wel leuk te horen of lezen wat jullie denken of wat je zelf hebt geleerd of ontdekt. Laat het gerust weten 🙂
En om dan meteen nog maar iets over muziek te delen, de volgende release wordt “Samen Zoek”. Lekker toepasselijk eigenlijk.
Liefs, Mo