Er was een periode dat ik me schaamde voor mijn eetstoornis verleden. Ik vond het moeilijk erover te praten, of beter gezegd: ik hield gewoon mijn mond. Ik woonde inmiddels in een nieuwe stad om te studeren, wat voelde als een nieuw begin. Iets wat ik wellicht ook juist om die reden had gekozen. Hier was ik gewoon Mo, Money, Monnie (wat je wil) en niet iemand die “moeilijk was met eten”. Ik vond zelf namelijk dat ik echt wel prima at en ik wilde al helemaal niet dat iemand op me zou gaan letten of me door een andere bril zou gaan zien.

---

Tot 7 jaar geleden was het de veilige keuze voor mezelf. Totdat die het niet meer was. Ik liep tegen wat problemen aan, logisch ook, want ik had eigenlijk geen flauw benul wat ik moest doen op eetgebied om “normaal” te doen. Niet dat ik nu nog van mening ben dat er een “normaal” is, iedereen is tenslotte anders. Maar ik weet wel dat wat ik toen deed het tegenovergestelde was. Ik ging destijds op ontdekkingstocht om fysiek gezonder en sterker te worden. Dat was tevens het moment dat ik open werd tegen iedereen over mijn eetstoornis verleden.

Niet veel later schreef ik “van eetstoornis tot powervrouw”, want zo voelde ik me toen ook. Ik was tenslotte al jaren hard bezig met mijn leven ná de eetstoornis en was er echt bíjna vanaf. Ik begon een reeks over eetstoornissen te schrijven, hoe was dit bij mij verlopen en nog belangrijker, hoe kwam ik er vanaf? Niet om mensen te vertellen wat ze moesten doen, maar met als doel om personen die hier zelf mee worstelden, of mensen die iemand kenden met een eetstoornis, een inkijkje te geven in hoe het bij bij ging en hoe ik hulp vond.

Al snel kwam ik achter hoeveel mensen eigenlijk met soortgelijke problemen rondliepen. Ook ervaarde ik hoe sommige iets hadden aan mijn openheid. Dit wakkerde in mij toen, 7 jaar geleden, het vuurtje aan dat ik het taboe rondom eetstoornissen wilde helpen doorbreken en meer mensen wilde bereiken en wilde helpen om net als ik het lichtje aan het einde van de tunnel te zien.

Best mooi toch? Tja, maar wist ik veel dat dit lichtje voor mij ook nog mijlen ver weg bleek te zijn.

Begrijp me niet verkeerd, ik zou mezelf in die tijd nog steeds als powervrouw omschrijven. Ik vind iedereen een powerpersoon die een weg zoekt uit deze ziekte, stoornis of worsteling (en ook als het je even niet lukt die weg überhaupt nog te zoeken). Ik ben oprecht trots op hoe ik dingen in mijn eentje heb aangepakt destijds en zou mezelf nog steeds “genezen” hebben genoemd (al had ik mezelf daarop terugkijkend wel wat meer hulp gegund). Maar dat betekent niet dat ik daarna ineens een top relatie had met eten. Verre van zelfs, denk ik nu.

Ik geloof dat ik inmiddels weer een nieuwe reeks kan schrijven over “de 7 jaar na de eerste 7 jaar na mijn eetstoornis”. Of gewoon een deel 2, wie weet komt die er ook wel. In mijn geval gaan die afgelopen jaren gepaard met steeds meer hardlopen en de worsteling in het zoeken naar balans. Gedachten die het behalen van mijn doelen meerdere keren belemmerden. Maar ook hoe mijn hardloopdoelen me juist de motivatie gaven door te blijven gaan en beter voor mezelf te zorgen.

Zijstap: een tijd terug schreef ik ook een blog over dat ik zoekende was in wat ik allemaal wilde. Ik heb hier mijn tijd voor genomen. Ik heb nagedacht waarom ik dit alles ook alweer ooit ben gaan doen, waar mijn drive zit en waar ik me voor in wil zetten. Terug naar deze blog en eindelijk de kern van dit verhaal: dit dus.

Ik weet vrijwel zeker dat ik nog altijd niet de enige ben die het lastig vindt goed te eten voor het vele hardlopen. Vind ja. Want ondanks dat ik nu echt wel de kennis in huis heb (wat ik ook eindelijk durf toe te geven na 7 jaar studeren, ander verhaal), is het doen toch echt een stap twee. En nee, dit is in mijn ogen echt niet altijd een “eetstoornis”. Soms is het ook gewoon verdwalen in een groot voedingsbos, of het bos niet eens meer zien, óf niet weten dat er überhaupt een bos bestaat. En ja dit kan vervelende gevolgen met zich meebrengen, zeker wanneer dit te lang duurt.

Ik geloof dat voeding een grote rol speelt in “duurzaam hardlopen”. Ofwel, steeds meer mensen gaan hardlopen (YES), maar hoe zorgen we dat we ook BLIJVEN hardlopen? Hoe zorg je dat je energiek kunt blijven trainen, belastbaarheid kunt opschroeven, blessures zoveel mogelijk kunt voorkomen, als vrouw blijft menstrueren en je als welk persoon dan ook goed voor je hardlopende lijf zorgt?

Of ik hier zelf de antwoorden op heb? Theoretisch gezien wel aardig ja. Of ik het zelf allemaal perfect doe? Nee dus (HAHA). Maar hee, bij de loodgieter thuis lekt de kraan toch ook wel eens? Ik weet het allemaal goed, maar het doen lukt mij ook echt niet altijd.

Kern van het verhaal: ik wil meer bekendheid en bewustwording creëeren rondom energie (tekort) in het hardlopen, stof tot nadenken fabriceren door het delen van eigen ervaringen maar ook die van anderen, en praktische tips geven rondom jezelf voeden voor het hardlopen en alles wat daar verder nog aan sport bij kan komen kijken.

Ik heb wat toffe ideeën die ik nog verder aan het uitwerken ben, voor nu moest dit er vast even uit. Daarnaast ben ik heel benieuwd naar jullie vragen, persoonlijke verhalen of input rondom thema’s als; hoe eet je nou als hardloper, energietekort in sport (RED-s), menstruatie en hardlopen, marathons lopen, lopen na een eetstoornis, voeding en blessures en eh alles wat hier nog verder aan vast hangt. Laat het vooral even weten, je kunt mij een persoonlijk mailtje sturen via het contact formulier.

Tot snel!

Liefs, Mo