Dagboek #13

,

Ik ben een spiertje.


Vorige week was niet al te best. Maar als je bedenkt dat je tijdens het sporten je spieren ook eerst een beetje stuk maakt om ze vervolgens sterker op te bouwen, is het misschien zo erg nog niet. Ik ben gewoon een klein spiertje en jij waarschijnlijk ook.

Toch bouwt een spiertje zich niet vanzelf sterker op dan dat hij voorheen was. Hiervoor zijn een aantal dingen cruciaal: goede voeding en ontspanning. Oke, misschien lijken wij nog meer op een spiertje dan ik van te voren had bedacht. Deze twee elementen klinken zo verkeerd nog niet voor iemand die de emmer heeft laten overlopen.

Ik heb de afgelopen week meer tijd voor mijzelf gemaakt en bewust de ontspanning opgezocht. En dan bedoel ik niet in mijn eentje liggend op de bank door mijn telefoon scrollen. Nee, ik bedoel in mijn eentje naar buiten gaan om te wandelen of fietsen, om na te denken of juist totaal niet.

Soms voelde ik me schuldig wanneer ik aan het ontspannen was. Dan had ik het idee dat ik eigenlijk heel hard aan het werk moest zijn in plaats van buiten rond te wandelen. Nu besef ik me dat dit grote onzin is. Zonder nadenken had ik gegarandeerd de zware emmer heel de weg mee gedragen, terwijl ik hem ook op wieltjes had kunnen zetten.

Naast de bewuste ontspanning ben ik gaan schrijven. Gek dat ik hier niet eerder aan gedacht heb. Schrijven is voor mij altijd al een fijn middel geweest om inzichten te krijgen, zeker wanneer praten soms lastig is. Schrijven is een soort figuurlijke schaal broccoli voor mijn brein (ik neem het je overigens niet kwalijk wanneer je dit totaal niet logisch vindt klinken).

Woensdag ging de zon letterlijk weer schijnen. Ik zette dingen op een rijtje met brainstormsessies waar ik u tegen zeg. Van welke dingen word ik gelukkig en van welke niet? Welke dingen gaan mij verder helpen en welke niet? Ineens werden dingen helder.

De uitdaging ligt hem in de komende periode. De dingen die mij tegenwerken of niet blij maken kan ik namelijk maar beter zo snel mogelijk buiten de deur zetten. Daar heb ik niets aan. De kunst is nu om dit ook daadwerkelijk te doen. Maar gelukkig ben ik als spiertje nu sterker geworden en dus zal het opentrekken van die zware deur en het naar buiten kiepen van die onzin nu vast een eitje zijn! 😉

Liefs, Mo

PS: Wat ik wil meegeven met deze blog is dat wanneer jij je in mijn verhaal herkent, ontspanning en goed voor jezelf zorgen misschien ook jou verder kunnen helpen. Maak een wandeling, al is het midden op de dag. Schrijf of praat erover en brainstorm over wat voor jou belangrijk is en wat jou gelukkig maakt 🙂

Black Friday 2020Black Friday 2020


Ontdek meer van Runningwithmo

Abonneer je om de nieuwste berichten in je inbox te ontvangen.

2 reacties op “Dagboek #13”

  1. Roy Robbemond avatar

    Mo. Ik herken mezelf hierin. Er kwam
    In mijn emmer meer negativiteit dan dat er positiviteit uitging. Een burn out als gevolg.
    Mijn redding was een hond. Misschien ook wat voor jou. Hij gaf mij veel plezier en weer zin in de dagelijkse dingen. Wij wandelen en spelen veel en het gekke is dat hij mij rust geeft in mijn leven. En hij houd mij gezond door de vele ontspannende wandelingen. Idee?

    1. Hoi Roy, Fijn dat je dit met mij wil delen 🙂 Wat goed dat een hond de redding was, mooi hoe dieren voor rust kunnen zorgen! Voor mij is dat helaas (nu) geen optie in een kleine woning 5 hoog in Utrecht, ik denk dat de hond dan niet blij wordt 😉 Wie weet ooit! Groetjes, Mo

Laat een reactie achter bij Monique van de VeldeReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Over mij

Hoi, ik ben Mo, Monique of Moni.
Toen ik voor school 10 kilometer móést hardlopen tijdens de Singelloop Breda (lang geleden), had ik nooit kunnen bedenken dat hardlopen op een dag mijn favoriete bezigheid zou zijn. Die dag is het vandaag nog steeds!

Recente blogs
INSTAGRAM

Ontdek meer van Runningwithmo

Abonneer je nu om meer te lezen en toegang te krijgen tot het volledige archief.

Lees verder