Geen Schoorl, wel 30km, pijn en sportvoeding testen. Nog maar acht weken tot Rotterdam, hoe staat het ervoor?

---

Toen ik hoorde dat de storm een naam zou krijgen, begon ik pas echt te twijfelen. Of nou ja, toen had ik de knoop eigenlijk al praktisch doorgehakt. Een paar dagen eerder appte ik mijn trainer al dat ik niet zeker wist of ik wel de 30km bij de Groet uit Schoorl Run wilde lopen. Ik kan heus tegen wat wind en regen. Ik bedoel, er is niet veel dat mij tegenhoudt te gaan lopen. Maar als het heel de week ongeveer prachtig weer is, waarom zou ik mijn langste duurloop EVER dan gaan uitstellen tot de dag dat waarbij moeder natuur het allemaal nog een flinke tikkel zwaarder maakt?

Heus niet iedereen zou dezelfde keuze maken, maar ik had er simpelweg geen zin in. Genoeg reden vond ik om mijn trainingen deze week te verschuiven, zodat ik mijn lange duurloop al op zaterdag kon doen. Zo gezegd, zo gedaan* en wanneer ik momenteel met mijn benen omhoog liggend naar buiten kijk, ben ik nog altijd erg content met deze keuze. Al helemaal nu het uiteindelijk alsnog geheel is afgelast. Natuurlijk had ik liever in Schoorl gelopen, maar hee dat komt de volgende keer wel weer!

*Zo gezegd zo gedaan klinkt bijna alsof de duurloop iets makkelijks was. Niets is minder waar natuurlijk. Ik vind 30 kilometer gewoon een t*ring eind en deze kilometers moest ik dan ook uit mijn bebloede tenen halen. Wat misschien meespeelde is dat ik niemand wilde opzadelen met ruim twee en half uur langzaam meefietsen, dus deed ik de duurloop in mijn eentje. Ik zal binnenkort een blog schrijven over hoe ik zo’n lange duurloop in mijn eentje mentaal (afleiding) en fysiek (sportvoeding) aanpak en vol weet te houden. In ieder geval heb ik op kilometer 25 mezelf hardop aangemoedigd en ben ik een cafetaria binnen gestrompeld opzoek naar water.

• 

• 

• 

Al met al ben ik achteraf tevreden over hoe het ging. Ik heb het voltooid en kwam nog redelijk fris thuis (misschien zegt mijn vriend iets anders als je het hem vraagt). Toch leek een uur later de aarde op mij te rusten in plaats van ik op de aarde. Ik ben na een flinke maaltijd dan ook gewoon lekker mijn bed ingekropen, waar ik de drie uur erna heb doorgebracht (drie uur ja). Moet kunnen!

Wel heeft de duurloop een kleine zorg met zich meegebracht, namelijk dat ik flink last heb gekregen van mijn rechterknie. Dit kwam pas opzetten na de run en ik gok dat het gewoon mijn bovenbeenspier is die aan mijn pezen rond mijn knie trekt, dit had ik ook tijdens de marathon in 2017. Toch is het wel iets om rekening mee te houden. Een pijntje en irritatie kan altijd overgaan in een ontsteking wanneer je het negeert en maar door blijft gaan. Met mijn ervaringen van afgelopen jaar is dit iets wat ik koste wat kost wil voorkomen natuurlijk. Voor nu neem ik dan ook alle rust die ik nodig heb tot het pijntje verdwenen is en ik volledig hersteld ben. Liever een training overslaan dan een grens overschrijden.

Toch ben ik ondanks het pijntje heel erg blij. Of ik nu heel blijf tot en met Rotterdam of niet (wel het plan natuurlijk), het feit dat ik al vijf weken op rij flink heb kunnen trainen en een echte marathonvoorbereiding aan het doen ben is iets wat me tot nu toe nog nooit gelukt is. Sowieso een overwinning dus. Iemand reageerde laatst op mij dat het niet de marathon zelf is waar het allemaal om draait, maar de gehele marathonvoorbereiding. De voorbereiding is hetgeen waar je ongelooflijk trots op mag zijn en de marathon is vervolgens de kroon op al het werk dat je geleverd hebt. Hier ben ik het volledig mee eens en die trots, hoe het ook loopt, die voel ik nu al 🙂

Ben jij ook aan het trainen voor een marathon of een andere afstand? Hoe sta jij ervoor? Ik ben benieuwd!

Liefs, Mo

---