Road to Rotterdam: nog 9 weken

Niet leuk, wel waar: ik had een off-week. Ik was moe, mijn benen wilde niet meer zo lekker meewerken en, misschien nog wel het gekst van alles, ik had eens een keer écht geen zin. Slecht teken?

---

Zondag voelde ik me nog euforisch van al mijn goede trainingen, maar maandag was ik moe. Heel moe. De dinsdag was niet anders en zelfs woensdag overwoog ik nog een powernapje. Donderdag ook. Niet gedaan overigens, hoewel het misschien zo verkeerd nog niet was geweest.

Ik heb een grote hekel aan vermoeidheid. En dan bedoel ik een langere periode van vermoeidheid. Dat komt met name door het feit dat ik tot een half jaar geleden nog praktisch elke dag moe was (wat een reden bleek te hebben, maar dat is iets waar ik beter een andere keer over kan schrijven). Maar sinds ik het gevoel weer ken om níét elke dag meer moe te zijn, vind ik het extra moeilijk als ik het dan wél weer een aantal dagen op rij een zombie ben.

Hoe het kwam? Ten eerste door die drie weken flink trainen natuurlijk. Daar zouden meer mensen denk ik moe van worden. Verder kwam er nog een verhuizing om de hoek kijken, rijles, werk en je kent het wel. Daarbij was er nog iets anders aan de hand en voor het geval je als man helemaal niet op vrouwelijk gepraat zit te wachten: sla het volgende stukje dan lekker even over.

• 

• 

• 

De week voor mijn maandelijkse feestje (of dit feestje nu wel of niet plaatsvindt, een surprise party?) heb ik standaard vage klachten. Vroeger wist ik ze nooit zo goed thuis te brengen, maar inmiddels heb ik een patroon ontdekt. Iedere keer wanneer mijn lichaam de voorbereidingen voor het feestje aan het treffen is, de slingers uitzoekt zullen we maar zeggen, komt daar een hoop gedoe bij kijken. Alsof het gestresst is van alle inkopen doen. Spierpijn heeft van het verbouwen van de kamer en eigenlijk al uitgeput is voor het feestje überhaupt begonnen is. Nou, zo voelt dit ongeveer voor mij.

Na wat research kwam ik erachter dat dit helemaal niet gek is. Sterker nog, het is heel normaal en dit heeft met hormonen te maken. Met name progesteron speelt een belangrijke rol. De week voor de menstruatie kan je hierdoor meer last hebben van vermoeidheid, spierpijnen en andere lichamelijke (en mentale) klachten. Dit hoeft lang niet bij iedereen het geval- of merkbaar te zijn, maar zelf voel ik het fysiek wel. Of de surprise party nu wel of niet plaatsvindt.

Voor mij is dit iets om rekening mee te houden. Het feit dat ik vermoeid ben, meer spierpijn heb, slechter herstel en de trainingen gewoon niet lekker gaan, betekent simpelweg ook dat ik minder belastbaar ben. Ook hier is het luisteren naar mijn lichaam dus weer cruciaal en het is dom om signalen van mijn lichaam te negeren.

Ik was duidelijk toe aan rust, hoewel ik het in eerste instantie misschien moeilijk vond dit toe te geven. Gelukkig lijkt mijn trainer dit zo ongeveer sneller aan te voelen dan ik en hij greep meteen in. Mijn trainingen werden aangepast, met name korter en minder intensief, zodat ik even een paar dagen had om bij te komen en adem te halen.

Zo gezegd, zo gedaan en na een paar dagen flink ademen was ik er afgelopen zondag weer ongeveer klaar voor. Ondanks dat ik geen zin had (hoe minder ik loop, hoe minder zin ik heb, heb jij dat ook?), sleepte ik mezelf toch naar buiten de regen in en ik voltooide een uiteindelijk eerlijke 25km!

Inmiddels voel ik me weer een stuk beter, heb ik meer energie en met name meer zin. Mijn lichaam mag vandaag nog even goed herstellen van gisteren, maar morgen gaan we weer aan de bak. Op naar de 30km van aankomende zondag…

Is mijn verhaal voor jou herkenbaar? Hoe ga jij om met vermoeidheid?

Liefs, Mo

---

---