Op vrijdag avond stond ik nog met mijn handen in het haar (letterlijk) op mijn kamer in Utrecht (INPAKSTRESS). En nog geen 24 uur later lag ik te snurken op een mooie hotelkamer in Parijs. Met een volgegeten buik. Om de volgende ochtend “even” een halve marathon te rennen. Tja.. hoe dat ging? Een verslagje van mijn heftig leuke weekend!

◊ ◊ ◊

Inpak stress

Herken je dat? Dat je écht vroeg gaat slapen als je de volgende dag rete vroeg weg moet? Zodat je écht op tijd opstaat en géén stress hebt om op tijd te komen? Ik niet. Zo liep ik vrijdag avond om 23:30 nog rond te struinen in mijn kamer naar mijn halve-marathon outfit, moest ik mijn Fitbit nog even maximaal opladen, mijn doktersverklaring zoeken en checken of ik wel zonder geprinte treinkaartjes mijn tripje naar Parijs kon maken (STRESS). Eenmaal alles driedubbel gecheckt kon ik dan toch eindelijk mijn ogen sluiten (VEEL te laat) en stapte ik nog geen 5 uur later met 100% stress op de fiets inclusief de vraag of ik wel of niet mijn trein zou halen. Tja.. Typisch mij I guess.

Gelukkig kwam alles goed (dit is waarschijnlijk de reden waarom er niets verandert aan mijn gedrag) en was ik uiteindelijk op tijd voor de Thalys au Paris (zonder geprinte kaartjes dan). Hier ontmoette ik blogster Marit (@fitwithmarit) en toen later ook nog onze buurvrouw Gudrun (@gudrunhespel) aansloot, was #teamblondies #auParis compleet!

Prépare la course

Veel van Parijs hebben we eerlijk gezegd niet gezien. Wat we dan zoal wel gedaan hebben? Veel gegeten, rondgedarteld op de Expo van Semi de Paris, onze startnummers opgehaald, taxi’s proberen te stoppen en lekker gedineerd, inclusief rode wijn (tja, je bent in Frankrijk of je bent het niet). Ik zou er bijna van vergeten dat ik de volgende dag ook nog “even” een halve marathon moest lopen. Bijna dan..

Want nee, dat besefte ik mij weldegelijk . En ergens was ik een beetje zenuwachtig. Of ik er zin had in de run? Zelfs dat nog niet eens zo zeer.. 21,1 km leek ineens best ver en wat ik in New York zo “zwaar” vond was dat er geen familie of bekende aan de zijlijn stonden en dat zou ik hier ook gaan hebben. Daarbij kick ik op het verbeteren van mijn tijd (soms best vervelend) en leek de kans dat ik dat bij deze halve-marathon zou gaan doen wel heel klein. Achja.. we zouden wel zien. Marit vertelde mij dat zij vooral ging lopen om te genieten, en ik besloot maar gewoon hetzelfde te gaan doen.

RACEDAY & RACEVIBES

De volgende ochtend om 06:45 zat ik al met mijn mede blondies en #teamfitbit aan het ontbijt. Chocoladekoffie, muesli, pannenkoeken en eigenlijk ALLES wat ik normaal níét ontbijt voor een race werkte ik naar binnen. Zolang het maar koolhydraten waren vond ik het wel prima. Ik had namelijk ook al geen gelletjes meegenomen (iets wat ik normaal wél doe), dus eigenlijk deed ik alles anders dan normaal.. dat beloofde wat.

Om 9 uur mochten wij het startvak in samen met geheel #teamfitbit, en toen kwam het. Het gevoel dat ik uit duizenden herken. Het gevoel dat mij door elke race heen weet te slepen: ik noem het mijn RACEVIBES. Een gevoel van spanning, adrenaline, zenuwen en blijheid.. ineens was het daar: IK HAD ER ZIN IN!

Semi de Paris: 4 in 1

Toen het startschot eenmaal klonk schoot ik er dan ook als een adrenaline junkie vandoor. Startend aan mijn 4 in één run. 4 runs in één? Oui.. Je l’explique:

Semi de Paris bleek namelijk al snel geen “normale” halve-marathon, althans niet voor mij. De eerste kilometers waren tja, Parijs.. Maar al snel? Al snel belande ik met al mijn hoofd in New York. Die bruggen, die stad.. Alles deed mij denken aan de marathon van New York en dat gevoel was WAUW!

Maar het hield niet op bij New York. De wegen van Parijs begonnen te golven en te heuvelen, precies op dat moment dat ik het even zwaarder had. De regen, de heuvels en de gedachten dat de race nog niet voorbij was: het voelde als de 7 heuvelen in Nijmegen..

Op een kilometer of 15, brede wegen, een grijze lucht, een steady tempo en behoefte aan een gelletje. Het voelde als de halve-marathon van Eindhoven. De enige twee verschillen? Ik had geen gelletje en ik liep in freaking Parijs.

Kilometer 18 naderde. Er begon weer meer publiek langs de hekken te verschijnen die stonden te bikkelen in de regen en kou (ook daarvoor RESPECT). Mijn energie kwam weer terug as always op kilometer 18. En ik begon te versnellen. Het was zwaar maar het publiek was enthousiast. Ik waande me weer even twee weken terug, als bij de acht van Apeldoorn. 

Daar was de finish. In zicht. Het was nog maar een paar honderd meter en ik besloot er nog een laatste versnelling in te gooien. Ik struinde op de finish af en eenmaal erover? Tikte Marit op mijn schouder, waren wij BACK in PARIS, met beide een nieuw Personal Record van 1h41; WAAAAAHHHH YES YES YES!!

Au revoir et à bientôt?

Diezelfde avond nog stond ik weer in mijn kamer in Utrecht. Wat is dit weekend toch belachelijk snel voorbij gegaan, maar wat was het ongelooflijk tof! Ik had het voor geen goud willen missen met de leuke blondies en team FITBIT. Die halve-marathon? Die smaakt naar meer. VEEL MEER. Ik heb mijn motivatie volledig terug om weer lekker te trainen en mijn PR aan te scherpen op een volgende halve-marathon. Au revoir Paris et.. a bientôt!

◊ ◊ ◊

Liefs, Monique

PS: ga er niet vanuit dat mijn Franse zinnen correct zijn, ze komen rechtstreeks uit Google Translate 😉 

Many thanks @Fitbit voor de super ervaring!