Ruim een half jaar geleden schreef ik een artikel over de nasleep van een eetstoornis. In dit artikel wil ik hier een vervolg aan geven, want in al die maanden is er toch het een en ander veranderd. En dat wil ik graag met jullie delen.
In de vorige blog schreef ik als laatste alinea:
“Ik heb een tijd lang gestoeid met vage klachten waarvan ik niet wist waar het van kwam. Inmiddels heb ik meer duidelijkheid en gaan sommige dingen (bijvoorbeeld de schildklier mede dankzij medicatie) de goede kant op. Andere dingen blijven helaas nog altijd in de war. Hoewel ik hier niet altijd prioriteit aan geef (want minder maandelijkse taferelen, ofwel menstruatie, is niet iets waar ik perse ongelukkig van word) zou ik dit misschien wel moeten doen. Want hoe gezond is het om hier langere tijd mee rond te lopen? Nou, niet zo gezond dus eigenlijk. In mijn weg naar een nieuwe marathon, blessurevrij, is dit alles wel iets om rekening mee te houden. De hormonale verstoringen hebben nu eenmaal een invloed op mijn belastbaarheid en op het krijgen van blessures. Ik heb dit tijdenlang niet echt onder ogen willen zien, maar het is wel zo. Tijd voor mij om hier anders mee om te gaan en verstandig mee om te gaan vooral. Al is het nog even zoeken hoe dan precies“
De tijd dat ik met een eetstoornis liep is nu ongeveer tien jaar geleden. Althans, dat ik met een zichtbare eetstoornis liep. Ik besefte me pas later dat ik met een gezond gewicht nog lang niet genezen was. Dit is een proces wat nog lang heeft geduurd en nog altijd doorgaat. In mijn vorige blog over de nasleep van een eetstoornis schreef ik ook al dat ik nog niet 100% genezen was, maar er wel vertrouwen in had dat ik dit percentage nog ging halen ooit. Inmiddels weet ik eerlijk gezegd niet zeker of dit percentage daadwerkelijk realistisch is. Niet omdat het slechter met me gaat, in tegendeel, maar meer of het überhaupt mogelijk is. De vraag is of het erg is wanneer het niet lukt, ik denk persoonlijk van niet. Maar dat is materiaal voor een andere blog. Wat ik met name in dit artikel wil delen is dat ik nog altijd niet 100% genezen ben, maar wel degelijk vooruitgang heb geboekt.
Zoals ik al schreef bracht de nasleep van mijn eetstoornis na jaren nog altijd lichamelijke klachten met zich mee die ik hier niet altijd aan linkte. Van een verstoorde hormoonhuishouding en langdurige vermoeidheid, tot een lage belastbaarheid, uitblijvende menstruatie, een stressfractuur en meer. In principe kan dit alles weer herstellen wanneer je ‘van je eetstoornis af bent’. Toch bleef ik jaren last houden van problemen, terwijl ik voldoende at (spoiler: dacht ik). Ik gaf geen prioriteit aan mijn klachten, terwijl ik dit misschien wel zou moeten doen. Want het kan wel degelijk problemen opleveren wanneer je hier niets aan doet en je er te lang mee blijft lopen.
Tijd om mijn prioriteiten te verleggen. Ik wilde energieker zijn. Ik wilde meer belastbaar zijn zodat ik lekker kon sporten zonder elke minuut bang te zijn voor een nieuwe blessure. En ondanks dat ik menstruatie echt geen feest vind (evenals emotioneel gedoe) verlangde ik ernaar gewoon ‘normaal’ te functioneren, omdat dit erg belangrijk is voor mijn gezondheid. Maar hoe moest ik dit doen? Wat deed ik verkeerd en hoe moest ik dit aanpakken? Een klein half jaar geleden begon ik met een extra specialisatie na mijn master tot sportvoedingsdeskundige. Terwijl ik hiermee bezig was en de diepte inging op het gebied van voeding, beweging en energie, viel alles op zijn plek.
Ik dacht voldoende te eten, want ik viel niet af. Maar is ‘niet afvallen’ wel echt de graadmeter of je daadwerkelijk voldoende eet? Nee, dat is het duidelijk niet. Gelukkig wordt er steeds meer onderzoek gedaan naar dit onderwerp en wordt hier steeds meer over bekend. Ik vermoed dat ik in een grijs gebied zat: ik kreeg voldoende energie binnen om op gewicht te blijven, maar onvoldoende om mijn lichaam weer op volle kracht te laten draaien. Dit kan gevolgen hebben, eigenlijk alle gevolgen die ik hierboven heb opgesomd en zelfs meer. De mogelijke oplossing? Meer energie beschikbaar stellen voor deze functies, door ofwel: minder te sporten of door meer te eten. Je snapt mijn voorkeur.
Meer eten dus en ja dat vond ik best wel eng. Want hoewel het mentaal ontzettend goed met me gaat schreef ik de vorige keer al dat ik het heus nog wel eens moeilijk had al dan niet gelinkt aan een eetstoornis. Dit is nog altijd het geval en meer eten is dan ook makkelijker gezegd dan gedaan. Minder denken en meer doen was het plan en dat is wat ik de afgelopen maanden heb geprobeerd. Ik probeer te eten naar behoefte, met daarbovenop een dosis verstand waar ik voor nu nog niet zonder kan. Ik heb nu eenmaal direct na een intensieve training geen honger, ik heb niet altijd het gevoel dat ik een tussendoortje nodig heb, maar mijn verstand weet beter: ik heb het wél nodig. Ik eet grotere porties, meer tussendoortjes en probeer negatieve gedachten uit mijn hoofd te bannen. In het begin was dit lastig, maar: het heeft effect.
Ik had het niet durven dromen, maar het lijkt te werken. Ik voel me inmiddels al veel energieker dan een klein jaar terug, ik slaap beter, ik maak meer loopkilometers dan OOIT en bovenal lijkt mijn menstruatie weer op gang te komen (geen feest, maar wel gezond!). Ik zeg niet dat ik er hiermee al ben. Ook weet ik niet zeker of er nog andere factoren een rol spelen in het feit dat ik me beter voel. Tevens kan het zomaar zijn dat de stijgende lijn wordt onderbroken door een plateau of zelfs klein dal. Al met al is en blijft er werk aan de winkel, maar het feit dat het actie ondernemen effect lijkt te hebben en dat ik het heb aangedurfd actie te ondernemen, maakt dat ik me zowel lichamelijk als mentaal een stuk sterker voel.
Binnenkort wil ik een uitgebreid artikel schrijven over ‘een energietekort in sport’, wat ongeveer gaat over het grijze gebied waar ik over schreef. Herken jij je hierin of heb jij hier vragen over? Laat het dan vooral even weten via Instagram of een mailtje, zodat ik dit mee kan nemen.
Liefs, Mo
