Mijn eetstoornis is nu al bijna tien jaar (!) geleden. Ik noem mijzelf nog niet 100% genezen, maar ben er voor mijn gevoel wel bijna. En nog belangrijker, ik geloof erin dat ik dat percentage nog wel ga halen, ooit. Hoewel ik mentaal dus op de goede weg ben en het einde misschien wel nader, loopt mijn lichaam nog een beetje achter. Zo lijkt het althans. Een door vroeger uitgeput lichaam is nog niet zo makkelijk te herstellen, kom ik na al die jaren achter.
Ik noem mijzelf dus nog niet volledig genezen, maar wel mentaal gezond. Hiermee bedoel ik niet dat ik nog met een eetstoornis loop, in tegendeel, het is namelijk ver weg. Maar ver weg is nog altijd niet verdwenen. Heel soms (gelukkig echt niet vaak meer) merk ik dat ik nog altijd meer kan nadenken over voeding dan gewenst. Soms link ik voeding aan iets negatiefs of doe ik gewoon ‘moeilijk’, wat ik eigenlijk niet zou hoeven doen. Ik noem het een klein overblijfsel van de eetstoornis die langzaamaan verdwijnt, maar het kan ook goed zijn dat meer mensen hier wel eens last van hebben, ook zonder eetstoornis-verleden. Misschien is het wel heel normaal af en toe eens moeilijk te doen met en over eten, geen idee. Maar gevolg of niet, dit is een mentaal dingetje en hier kom ik later nog wel een keer op terug. In deze blog wil ik het namelijk hebben over de lichamelijke kant. Want heeft de eetstoornis lichamelijk voor problemen gezorgd? Ja, destijds natuurlijk zeker. Maar ervaar ik sommige van die problemen nog altijd? Ja, ik denk eigenlijk van wel.
Om meteen een zorg / veelgestelde vraag / gedachte duidelijk te krijgen: ik heb een gezond gewicht en een gezond vetpercentage. Dit is al meerdere keren gecheckt, het is goed stabiel en het valt allemaal mooi binnen de norm. Beide misschien niet bijzonder hoog, maar wel gewoon ruim voldoende en dat al heel wat jaren. Toch gedraagt mijn lichaam zich regelmatig op een manier alsof het niet gezond zou zijn. Dit uit zich met name in een verstoorde hormoonhuishouding en ja, dat merk je (of ‘ik’ in dit geval).
Een verstoorde hormoonhuishouding dus. Wat houdt dit dan in?
Hormonen zijn stofjes in je lichaam die van alles regelen en beïnvloeden. Je kent er vast een aantal, zo zijn er hormonen voor je gedrag, gevoel en emoties, voor de groei en ontwikkeling van je lichaam, organen, geslachtshormonen en ga zo maar door. In mijn geval merk ik dat mijn hormonen al een tijd lang wat van slag zijn en dit brengt allerlei gevolgen met zich mee. Het ene gevolg is vervelend, het ander totaal niet en sommige zijn zelfs nog best fijn ook. Maar hoe jet het ook wendt of keert, echt goed voor je lichaam is het niet altijd.
Tijdens mijn eetstoornis was mijn lichaam alleen maar bezig met overleven. Om dit te kunnen, op bijzonder weinig energie, schakelt het sommige lichaamsfuncties uit die op dat moment geen prioriteit hebben. Hormonen raken uit balans en zo krijg je naast vaak psychische- en sociale problemen, ook een hoop lichamelijk ongemak. Een van de bekendste symptomen van Anorexia Nervosa is vermagering. Maar ook het uitblijven van menstruatie bij vrouwen, een lage bloeddruk, extra haargroei op het lichaam, koude (blauwe) handen en voeten, slecht slapen, haaruitval op het hoofd, obstipatie, vermoeidheid, en nog veel meer, zijn lichamelijke gevolgen. Een deel hiervan, of misschien wel alles, is gelukkig te herstellen wanneer je weer op gewicht komt en jezelf goed voedt. Maar soms kan dit herstel lang duren. Zelfs na tien jaar kun je er blijkbaar nog de gevolgen van ondervinden..
Zelf heb ik nog altijd last van een verstoorde hormoonhuishouding. Het lag destijds allemaal een beetje plat en dat doet het nu nog, voor een deel. Ondanks dat ik op een gezond gewicht ben. Dit is aan de ene kant niet altijd vervelend (lees; minder tot geen last van maandelijks taferelen en emotionele buien), maar aan de andere kant kan het zorgen voor gezondheidsproblemen. Het langdurig uitblijven van de menstruatie door een hormonaal probleem kan bijvoorbeeld zorgen voor zwakkere botten, met als gevolg stressfracturen (ping! Dat is voor mij nog niet zo lang geleden). Het kan zorgen voor spierpijnen, vermoeidheid, een droge huid, en extreme kou. Ook is een schildklierafwijking een veelvoorkomend hormonaal probleem, met alle gevolgen van dien (ping ping ping ping!).
Ik heb een tijd lang gestoeid met vage klachten, waarvan ik niet wist waar het van kwam. Inmiddels heb ik meer duidelijkheid en gaan sommige dingen (bijvoorbeeld de schildklier, mede dankzij medicatie) de goede kant op. Andere dingen blijven helaas nog altijd in de war. Hoewel ik hier niet altijd prioriteit aan geef (want minder maandelijkse taferelen is niet iets waar ik perse ongelukkig van word), zou ik dit misschien wel moeten doen. Want hoe gezond is het om hier langere tijd mee rond te lopen? Nou, niet zo gezond dus eigenlijk. In mijn weg naar een nieuwe marathon, blessurevrij, is dit alles wel iets om rekening mee te houden. De hormonale verstoringen hebben nu eenmaal een invloed op mijn belastbaarheid en op het krijgen van blessures. Ik heb dit tijdenlang niet echt onder ogen willen zien, maar het is wel zo. Tijd voor mij om hier anders mee om te gaan en verstandig mee om te gaan vooral. Al is het nog even zoeken hoe dan precies 😉
Liefs, Mo
