De nasleep van een eetstoornis
Mijn eetstoornis is nu al bijna tien jaar (!) geleden. Ik noem mijzelf nog niet 100% genezen, maar ben er voor mijn gevoel wel bijna. En nog belangrijker, ik geloof erin dat ik dat percentage nog wel ga halen, ooit. Hoewel ik mentaal dus op de goede weg ben en het einde misschien wel nader, loopt mijn lichaam nog een beetje achter. Zo lijkt het althans. Een door vroeger uitgeput lichaam is nog niet zo makkelijk te herstellen, kom ik na al die jaren achter.
Ik noem mijzelf dus nog niet volledig genezen, maar wel mentaal gezond. Hiermee bedoel ik niet dat ik nog met een eetstoornis loop, in tegendeel, het is namelijk ver weg. Maar ver weg is nog altijd niet verdwenen. Heel soms (gelukkig echt niet vaak meer) merk ik dat ik nog altijd meer kan nadenken over voeding dan gewenst. Soms link ik voeding aan iets negatiefs of doe ik gewoon ‘moeilijk’, wat ik eigenlijk niet zou hoeven doen. Ik noem het een klein overblijfsel van de eetstoornis die langzaamaan verdwijnt, maar het kan ook goed zijn dat meer mensen hier wel eens last van hebben, ook zonder eetstoornis-verleden. Misschien is het wel heel normaal af en toe eens moeilijk te doen met en over eten, geen idee. Maar gevolg of niet, dit is een mentaal dingetje en hier kom ik later nog wel een keer op terug. In deze blog wil ik het namelijk hebben over de lichamelijke kant. Want heeft de eetstoornis lichamelijk voor problemen gezorgd? Ja, destijds natuurlijk zeker. Maar ervaar ik sommige van die problemen nog altijd? Ja, ik denk eigenlijk van wel.
Om meteen een zorg / veelgestelde vraag / gedachte duidelijk te krijgen: ik heb een gezond gewicht en een gezond vetpercentage. Dit is al meerdere keren gecheckt, het is goed stabiel en het valt allemaal mooi binnen de norm. Beide misschien niet bijzonder hoog, maar wel gewoon ruim voldoende en dat al heel wat jaren. Toch gedraagt mijn lichaam zich regelmatig op een manier alsof het niet gezond zou zijn. Dit uit zich met name in een verstoorde hormoonhuishouding en ja, dat merk je (of ‘ik’ in dit geval).
Een verstoorde hormoonhuishouding dus. Wat houdt dit dan in?
Hormonen zijn stofjes in je lichaam die van alles regelen en beïnvloeden. Je kent er vast een aantal, zo zijn er hormonen voor je gedrag, gevoel en emoties, voor de groei en ontwikkeling van je lichaam, organen, geslachtshormonen en ga zo maar door. In mijn geval merk ik dat mijn hormonen al een tijd lang wat van slag zijn en dit brengt allerlei gevolgen met zich mee. Het ene gevolg is vervelend, het ander totaal niet en sommige zijn zelfs nog best fijn ook. Maar hoe jet het ook wendt of keert, echt goed voor je lichaam is het niet altijd.
Tijdens mijn eetstoornis was mijn lichaam alleen maar bezig met overleven. Om dit te kunnen, op bijzonder weinig energie, schakelt het sommige lichaamsfuncties uit die op dat moment geen prioriteit hebben. Hormonen raken uit balans en zo krijg je naast vaak psychische- en sociale problemen, ook een hoop lichamelijk ongemak. Een van de bekendste symptomen van Anorexia Nervosa is vermagering. Maar ook het uitblijven van menstruatie bij vrouwen, een lage bloeddruk, extra haargroei op het lichaam, koude (blauwe) handen en voeten, slecht slapen, haaruitval op het hoofd, obstipatie, vermoeidheid, en nog veel meer, zijn lichamelijke gevolgen. Een deel hiervan, of misschien wel alles, is gelukkig te herstellen wanneer je weer op gewicht komt en jezelf goed voedt. Maar soms kan dit herstel lang duren. Zelfs na tien jaar kun je er blijkbaar nog de gevolgen van ondervinden..
Zelf heb ik nog altijd last van een verstoorde hormoonhuishouding. Het lag destijds allemaal een beetje plat en dat doet het nu nog, voor een deel. Ondanks dat ik op een gezond gewicht ben. Dit is aan de ene kant niet altijd vervelend (lees; minder tot geen last van maandelijks taferelen en emotionele buien), maar aan de andere kant kan het zorgen voor gezondheidsproblemen. Het langdurig uitblijven van de menstruatie door een hormonaal probleem kan bijvoorbeeld zorgen voor zwakkere botten, met als gevolg stressfracturen (ping! Dat is voor mij nog niet zo lang geleden). Het kan zorgen voor spierpijnen, vermoeidheid, een droge huid, en extreme kou. Ook is een schildklierafwijking een veelvoorkomend hormonaal probleem, met alle gevolgen van dien (ping ping ping ping!).
Ik heb een tijd lang gestoeid met vage klachten, waarvan ik niet wist waar het van kwam. Inmiddels heb ik meer duidelijkheid en gaan sommige dingen (bijvoorbeeld de schildklier, mede dankzij medicatie) de goede kant op. Andere dingen blijven helaas nog altijd in de war. Hoewel ik hier niet altijd prioriteit aan geef (want minder maandelijkse taferelen is niet iets waar ik perse ongelukkig van word), zou ik dit misschien wel moeten doen. Want hoe gezond is het om hier langere tijd mee rond te lopen? Nou, niet zo gezond dus eigenlijk. In mijn weg naar een nieuwe marathon, blessurevrij, is dit alles wel iets om rekening mee te houden. De hormonale verstoringen hebben nu eenmaal een invloed op mijn belastbaarheid en op het krijgen van blessures. Ik heb dit tijdenlang niet echt onder ogen willen zien, maar het is wel zo. Tijd voor mij om hier anders mee om te gaan en verstandig mee om te gaan vooral. Al is het nog even zoeken hoe dan precies 😉
Liefs, Mo
9 reacties
Jack
Goed artikel Mo, denk dat je daar ook een hoop mensen mee helpt.
Monique van de Velde
Dankjewel Jack 🙂
Dennes
Ik heb een ander mentaal probleem aan een burn-out over gehouden. Het gaat al stukken beter maar het blijft – gelijk wat je zelf benoemt – altijd wel een beetje op de achtergrond sluimeren. Het is nu eenmaal een deel van de mensheid!
just
Heel erg mooi beschreven. Respect voor de weg die je hebt afgelegd en wat je allemaal tot nu toe in je weg naar herstel hebt bereikt. Helaas laat een eetstoornis veel schade achter, tijdelijk en soms blijvend. Mooi hoe je beschrijft hoe het nu gaat en waar je staat. Alleen herstel is denk ik een spectrum, een proces waarin je zit. Die 100 % ga je echt nog wel halen. Essentieel is dat je inziet waar je nu staat in het proces en dat je ook nog mindere dagen kunt hebben. De kunst is hoe je er mee om kunt gaan en zelfs met dipjes er toch weer iets positiefs uit kunt halen.
Goed om te horen dat je meer duidelijkheid hebt over je klachten, alleen het uitblijven van je maandelijkse cyclus is toch een duidelijk tegen dat je lichaam nog niet hersteld is, en het op dit moment/nu nog niet ”oke genoeg vindt” om normaal te functioneren en het die functies weer te laten herstellen ( oer mechanisme, andere lichamelijke functies zijn urgenter op dit momenten), en helaas dat kan ook nog op een gezond gewicht met een gezond lichaam en normale intake.
Alleen, wanneer je langer dan 10 jaar geleden een eetstoornis hebt ontwikkeld, gedurende je adolescentie, de periode waarin ook je bot opbouw plaats vindt en je na je herstel ook nog 10 jaar daarna afwezig/ afwijkende cyclus hebt heeft dit helaas blijvende gevolgen voor je lichaam, je botten met gevolgen van dien. Heb je een dexa scan gehad? De kans bestaat dat je osteoporose/penie (botontkalking), met als gevolg sneler stressfractguren maar ook pijn, botpijn klachten en traag herstel.
Wat ook interessant is wellicht om te lezen is het RED-s syndroom (ook een spectrum van gezonde atleten tot eetstoornis) https://bjsm.bmj.com/content/52/11/687. https://www.nice-info.be/nutrinews/syndroom-red-s-relatief-energietekort-de-sport.
En informatie op de sita http://www.noperiodnowwhat.com/blog.
Ik herken namelijk veel in je verhaal. Echt normaal ik bewonder je enorm voor je openheid en kwetsbaarheid hierin. En voor waar je nu staat. In die zin ben je een voorbeeld voor me qua herstel van een eetstoornis en geeft het me hoop dat het mogelijk is.
Just
Monique van de Velde
Hee Just,
Heel erg bedankt voor je uitgebreide reactie en de extra informatie!
Ik ben het eens met wat je zegt, herstel is een spectrum en daar zit ik al een tijd in, gelukkig schuif ik wel op. Langzaam maar gestaag! 🙂 Gelukkig weet ik steeds beter hoe ik ermee om kan gaan en kan ik er ook een soort kracht uit halen, als je snapt wat ik bedoel. Dat ik de baas ben over mijn gedachten, geeft me kracht!
Wat betreft de botten klopt het wat je zegt, ik kreeg het op mijn 18e en gelukkig niet heel lang, maar nog altijd wel een periode van ontwikkeling. Ik heb nog nooit een echte scan gehad omdat ik ook nog nooit wat gebroken had vonden de artsen er nog geen reden toe. Toch is het iets waar ik ook veel over na heb gedacht de laatste maanden na de stressfractuur. Tijd dus om hier wel iets mee te doen, want 10 jaar is wel erg lang..
Ik ga de extra artikelen lezen, heel interessant! En uit je laatste stukje begrijp ik dat ook jij hiermee te maken hebt? Hoe dan ook, herstel is echt echt mogelijk ik ben ervan overtuigd! Ook al duurt het misschien tientallen jaren, met doorzetten en slim zijn kom je er sowieso 🙂
Als je nog meer interessante inzichten hebt laat het vooral weten, erg fijn!
Liefs, Mo
Ils
Knap verwoord en dat je dit zo deelt mo 💖💖😳
Monique van de Velde
Dankjewel! 🙂 Liefs, Mo
Danielle
Ik heb zelf nu zo’n 4 jaar een eetstoornis (Anorexia Nervosa) en ik volg je blog al best wel lang. Ik vind het goed dat je hier ook aandacht aan geeft op je blog! Ik hoop dat je de eetstoornis steeds verder uit het oog verliest en op een gegeven moment echt 100% hersteld bent en de lichamelijke klachten ook minder worden💛
Liefs Daniëlle
Monique van de Velde
Hee Daniëlle,
Wat heftig te lezen dat jij hier ook mee te maken hebt en al best een tijd. Ik hoop dat mijn openheid mensen kan helpen. Mocht je meer willen weten of iets kan je het mij altijd (privé) vragen!! Dankjewel voor je lieve woorden en ik hoop echt dat dit jou ook gaat lukken, maar daar moet je vertrouwen in hebben!!
Liefs, Mo