Er lijken meer dan twee kampen te zijn. Van het ene kamp krijg ik vragen over hoe ik mijn lichaam zo slank of afgetraind heb gekregen, of krijg ik een compliment over mijn benen of billen. Vanuit het andere kamp word ik wel eens dun of een vrouw met een tienerlichaam genoemd, of krijg ik de opmerking dat ik eens wat meer zou moeten eten. En dan is er ook nog een kamp die zich afvraagt waarom ik zo met mijn lichaam loop te showen op Instagram. Tja, ik denk dat ik alle vragen en opmerkingen vanuit hetzelfde oogpunt kan benaderen: ik ben trots op mijn lijf, ondanks een vroegere eetstoornis. Ondanks het feit dat ik het daar nog altijd wel eens lastig mee heb en ondanks en het feit dat het voor sommige misschien te plat is.
Ik ga geen heel verhaal schrijven over reacties of opmerkingen die ik krijg, want eerlijk? Daar gaat het mij helemaal niet om. De reacties lees ik wel, natuurlijk. En het doet ook wel iéts met me, natuurlijk. Maar mij er echt druk om maken, dat doe ik eigenlijk niet. Ik weet namelijk heel goed dat lang niet iedereen weet waar ik vandaan kom en dat vind ik ook niet erg. Ik bedoel, ik verwacht niet dat iedereen er moeite insteekt uit te zoeken hoe mijn leven er jaren geleden uitzag (spoiler: letterlijk en figuurlijk een stuk ‘minder’). Iedereen mag denken wat hij of zij denkt, helemaal goed. Daarbij krijg ik bijna dagelijks ook ontzettend veel leuke reacties of complimenten en dat vind ik echt dagelijks weer een cadeautje.
Waar ik wel iets over wil schrijven is mijn lijf. Niet om mezelf te verdedigen voor hoe ik eruit zie, maar waarom ik trots ben op mijn lijf, ‘ondanks dat’. En waarom ik denk dat er niets mis is met blij zijn met jezelf of hier anders aan te werken, hoe je er ook bij loopt. Want is dat niet waar het om draait?
Om eerlijk te zijn, nee ik heb er geen problemen mee mijn lichaam te laten zien op Instagram. Oké met mate dan he, maar je snapt wat ik bedoel. Ik ben me er bewust van dat ik voor sommige mensen te dun of zelfs ongezond lijk, maar dat is voor mij geen reden niet in een hardlooplegging mijn rondje te rennen (ik bedoel, dat is toch het fijnst), hier een foto van te maken vanuit welke hoek dan ook en deze te plaatsen. Dit is gewoon hoe het is en wie ik ben, en ik heb er ontzettend veel vrede mee.
Want hoewel sommige mensen al dan niet terecht commentaar hebben over mijn lichaam, zie ik zelf iemand die er keihard voor heeft geknokt er zo bij te lopen als dat ik nu doe. En iemand die er nog steeds wel eens voor knokt om dit zo te houden. En dat is waar ik op in wil gaan. Want wat je doel ook is, hoe je er ook bij loopt en wat anderen hier dan wel of niet van vinden: het maakt niets uit. Wat wél uitmaakt is hoe jij hier zelf over denkt. Ben je tevreden met je lijf (grotendeels) of totaal niet? Of het antwoord nu ja of nee is, dat is beide prima.
Ook ik heb heus wel eens wensen, al dan niet terecht. En dat mag. Aan jezelf werken wanneer je ontevreden bent over je eigen lichaam, dat mag ook. Je hoeft heus niet alles aan jezelf maar ’te accepteren’, omdat je altijd maar blij moet zijn met wie je bent. Als je vind dat er echt iets moet veranderen (en dan bedoel ik dit wel binnen gezonde grenzen) dan mag jij hier absoluut voor gaan. Is het voor jou bijvoorbeeld echt nodig wat kilo’s kwijt te raken omdat je met flink overgewicht kampt? Dan mag dat, zolang je het maar echt voor jezelf doet en niet omdat iemand anders het van je verwacht, of jij verwacht dat anderen het van je verwachten (snap je het nog?). En zo geldt het net zo goed andersom. Ben jij misschien wat aan de tengere kant, dan is het prima om aan te komen als je dat graag zelf zou willen. Maar niet omdat andere het van je verwachten of je zeggen dat je een vrouw in een tienerlichaam bent, wat niet goed genoeg zou zijn.
Kleine disclaimer: hierbij moet natuurlijk wel gezegd worden dat wanneer je lichaamssamenstelling negatieve gevolgen heeft voor je gezondheid (bijvoorbeeld door een eetstoornis in welke vorm dan ook) het een ander verhaal is. In sommige gevallen is het natuurlijk wel goed je lichaam aan te passen of juist niet, omdat anderen het van je verwachten. En dan bedoel ik met name een dokter of therapeut. Niet je buurman die je nooit spreekt of een onbekende op ‘het internet’.
Het draait om jouw lichaam en jouw gevoel over je eigen lichaam, hoe je er ook uitziet. Houd jij van je lichaam, ondanks “wat het dan ook maar is”, dan is dat iets dat je mag koesteren en uiteraard mag laten zien. Alleen jij weet waar je echt vandaan komt en alleen jij bepaalt of je wel of niet trots kan zijn op jezelf. Er is niemand anders die daar iets over te zeggen heeft, met name in negatieve zin dan, want een compliment is natuurlijk altijd welkom 😉
Dua ja, ik ben trots op mijn lijf. Ondanks een vroegere eetstoornis. Ondanks het feit dat ik het daar nog altijd wel eens lastig mee heb en ondanks en het feit dat het voor sommige misschien te plat is. YES.
Hoe kijk jij hiernaar en krijg jij wel eens opmerkingen over je lichaam? Ik ben benieuwd!
Liefs, Mo
