In augustus zei ik mijn baan op. Ik ging mij focussen op het afronden van mijn opleiding en als zelfstandige atleten begeleiden met voeding. Want een ding wist ik zeker: ik wil werken op het gebied van voeding en sport, non-stop. Was deze gewaagde keuze (zeker in coronette tijd) de juiste beslissing of toch niet? We zijn nu ruim een half jaar verder. Ik heb de afgelopen tijd veel geleerd, maar vooral veel ervaren. En de uitkomst was toch anders dan ik had verwacht.
Of ik ooit een eigen bedrijf wilde starten, dat heb ik nooit zeker geweten. Al sinds ik ben afgestudeerd kriebelt er iets in mij, maar wat dit gekriebel precies was dat wist ik eigenlijk niet. Ik nam de stap dan ook nooit voor mijzelf te beginnen. Want ik wist het niet. Tot ruim een half jaar geleden.
Om eerlijk te zijn wist ik ook toen eigenlijk nog niet of ik als zelfstandige aan de slag wilde gaan. Maar ik dacht, als ik het nooit probeer, dan weet ik het nooit. En van dat gekriebel werd ik ondertussen stapelgek.
Na lang twijfelen en bang zijn hakte ik de knoop door, ik ging het gewoon doen. Volledig zelfstandig. Nog niet per se met de ambitie een groot eigen bedrijf op te zetten, maar gewoon om te kijken hoe het mij zou bevallen. Ik ging mezelf full-time focussen op het afronden van mijn studie en zelfstandig atleten begeleiden op het gebied van sport en voeding. Want een ding wist ik zeker, sport en voeding, dat is waar mijn passie ligt en waar ik mee bezig wil zijn.
De maanden verstreken en zo ook de modules van mijn opleiding. Inmiddels ben ik bezig met de laatste loodjes en ik kan je vertellen, ik vind het nog steeds leuk. Sterker nog, nooit eerder vond ik studeren zo leuk. Moet je nagaan wat een grote interesse al wel niet met je kan doen (lees: urenlang colleges kijken of een dik moeilijk boek doorspitten, gewoon omdat je het zo interessant vindt, bizar). Ook sporters begeleiden deed ik inmiddels (en doe ik nog). Ik werkte veel aan het design van mijn website (blijkt dat ik ook dat leuk vind) en creëerde een coaching-aanbod. Naast dit probeerde ik meer tijd te steken in het schrijven van blogs (wat met ups en downs lukte) en deed ik zo nu en dan een samenwerking via Instagram. Het leek een goede kant op te gaan, maar…
De onrust bleef. Ik had soms het gevoel dat ik maar wat aanklootte (verveling, gebrek aan uitdaging) en had niet altijd een duidelijk doel, behalve het afronden van die opleiding. Sporters begeleiden vind ik leuk, maar toch miste ik ook hier iets bij. Na maanden doorzetten, te veel nadenken, dingen proberen en mezelf van alles wijs te maken (als in, ik ben echt super ondernemend) wist ik het ineens. Ik ben best ondernemend, maar wil helemaal geen eigen ondernemer zijn.
Nee, ik wil geen eigen bedrijf en alles “alleen” doen. Althans, nu niet (zeg nooit nooit, ik ken mezelf). Ik mis collega’s om mij heen, ik mis een team om mij heen. Ik mis het om dingen uit handen te kunnen geven of juist dingen van anderen op te pakken, omdat ik het gevoel heb dat ik hier raad mee weet. Ik mis het brainstormen, ik mis het kunnen leren van anderen en bovenal mis ik het samen met een team keihard werken aan een gezamenlijk doel.
En hoe zit het dan met dat gekriebel en de onrust? Dat kwam zeker voort uit het mijn dromen willen volgen. Maar ik weet nu dat die droom niet per se een eigen bedrijf opstarten is, maar het bezig willen zijn op het vlak waar mijn passies en ambities liggen (voeding & sport, maar ik geloof dat dat inmiddels wel duidelijk was).
En oja, dan nog even de Instagram en blog paradox: mijn blog en Instagram die in een paar jaar tijd flink zijn uitgegroeid hebben mij de laatste jaren het gevoel gegeven dat ik hier iets mee “moest”. Ik bedoel, ik heb aardig wat opgebouwd al zeg ik het zelf. Moet ik daar dan niet iets mee? Dat kan toch niet anders? Een lange tijd dacht ik van wel en ik dacht dat daar ook het gekriebel vandaan kwam. Maar inmiddels weet ik beter, dit is het gekriebel niet. Elke keer wanneer ik van mijn Instagram en blog mijn “werk” probeer te maken word ik ongelukkig. Wanneer ik het als hobby doe ben ik blij. Wanneer ik probeer er weer meer uit te halen en word ik ongelukkig. En ga zo nog maar even door. Duidelijk wat ik hiermee moet dus 😉
Het werd mij duidelijk. Ik wil super graag dingen opzetten en ergens al mijn energie, kennis en creativiteit insteken, maar dan wel in een team. Ik ben mij de afgelopen tijd dan ook weer meer gaan verdiepen in het werken binnen een organisatie, maar dan wel een waar ik mijn ondernemende ei en passie in kwijt kan. Ik weet nu waar ik ooit terecht wil komen en ik ben bereid daar hard voor te werken.
Eind goed al goed? Ik denk het wel, de komende tijd ga ik namelijk ervaren hoe het is om binnen een organisatie te werken als sportvoedingsdeskundige & wetenschapper. Bingo!
Het zal weer even wennen zijn op deze manier aan de slag te gaan, maar ik ben ervan overtuigd dat ik mijn weg hier snel in zal vinden. Ik stop nog niet met het zelfstandig begeleiden van atleten, hoewel ik dit wel kleinschalig zal houden. Ook stop ik nog niet met bloggen en Instagram, maar dan wel als hobby en misschien een stukje minder 😉
Liefs, Mo
