Terwijl ik mijn vijf jaar oude gymschoenen uit de kast haalde, bedacht ik me dat ik eigenlijk altijd best goed was in de coopertest en shuttlerun. Dit moest dus geen probleem worden zou je zeggen. Na flink wat jaren hockeyen moest ik tenslotte toch iets doen om actief te blijven. Ik viste een oude, net iets te kleine bh uit mijn kledinglade, vond mijn gymbroekje en trok een oud shirt over mijn hoofd. Ik was klaar om te gaan. Twintig minuten ‘joggen’, hoe moeilijk kon het zijn?
Heel moeilijk dus. Na twintig minuten joggen was ik er volledig klaar mee. Wat was dit vermoeiend, maar vooral saai. Hoe konden mensen dit leuk vinden? Ik snapte er niets van en besloot op dansles te gaan.
Wat ik mijzelf meer dan tien jaar geleden niet eens kon voorstellen, is nu de voornaamste reden dat ik loop. Ik vind het leuk, ik haal er ontspanning uit en kan zelfs genieten van een hardlooprondje met enkel mijzelf, mijn Garmin en een podcast in mijn oren. Hoe kan dit? Hoe heeft dit zo kunnen omslaan? Waarom ben ik gaan hardlopen en waarom doe ik dit nu nog?
Twee jaar na mijn jog-pogingen en een fantastische danscarrière (#not), kwam ik er niet meer onderuit. Ik deed BSM (Bewegen Sport en Maatschappij, oftewel sport als examenvak) op de middelbare school en een van de vereisten om voor dit vak te slagen was het deelnemen aan de Breda Singelloop. Helaas ging het hier niet om de kids-run, maar om de tien kilometer. TIEN KILOMETER!? Hoe ging ik dit in hemelsnaam doen?
In diezelfde tijd, net iets voor deze tien kilometer verassing, ontwikkelde ik ook langzaam een eetstoornis. Hoewel dit mij lichamelijk in alle opzichten tegenwerkte, zorgde de mentale kracht (helaas ook in negatieve zin) voor een onhoudbaar doorzettingsvermogen. Ik sportte mezelf iedere dag suf, voornamelijk op de fiets, en begon langzaam met hardlopen. Niet meer joggen, nee echt hardlopen. Na een aantal keer vijf-, een keer zes- en een keer acht kilometer voltooid te hebben was het tijd voor de Singelloop. Toen ik vervolgens één uur en één minuut later over de finish kwam en ik me dolgelukkig voelde, wist ik het zeker: hardlopen is LEUK!
Mijn liefde voor het hardlopen was die dag omgeslagen. Helaas volgde er een aantal jaren waarin ik vanwege de eetstoornis door een diep dal ging. Sporten zat er niet meer in en hardlopen dus ook niet. Pas vier jaar na de Singelloop, pakte ik het hardlopen weer op. Ik woonde inmiddels net in Maastricht en mijn standaard rondje van vijf kilometer rond de Maas met af en toe een tien kilometer in het weekend, werd een routine die ik jaren volhield. Langzaam evolueerde ik tot “running with mo“.
Met de jaren die voorbijgingen, groeide langzaam ook het aantal kilometers. In 2016 liep ik mijn eerste halve-marathon. In 2017 mijn eerste marathon. Enorm mooie ervaringen, maar in 2018 begon de liefde voor lopen pas echt serieuze vormen aan te nemen. Ik begon gerichter te trainen, maakte hardloopdoelen en liep meer kilometers dan ooit. Helaas moest ik nog enorm veel leren wat zich uitte in de ene na de andere blessure (ik hoop dat ik nu het meeste wel geleerd heb..?), maar dit alles maakt dat ik me nu sterker en verstandiger voel dan ooit. Inmiddels is hardlopen zoveel meer dan een stom rondje joggen om fit te blijven.
Waarom loop ik hard? Ik loop hard voor mentale ontspanning. Ik loop hard voor fysieke en mentale uitdaging. Ik loop hard voor mijn gezondheid en mijn lichaam. Soms loop ik hard om frustraties te uiten en soms om positieve energie kwijt te kunnen. Maar voornamelijk loop ik hard omdat ik er plezier uithaal en niet veel dingen mij blijer maken dan een lege kop, een voldaan gevoel en een boost aan zelfvertrouwen. Daarom loop ik hard.
Waarom loop jij hard?
Liefs, Mo
Dit artikel is tot stand gekomen na een interessante vraag van Garmin: WHY DO YOU RUN? #whydoyourun #beatyesterday #garmin