Halve-bak running with mo

Nieuwe hardloopdoelen, hardlooptips, mijn ervaringen of gewoon een portie motivatie? Het is al eventjes geleden dat ik hier een blog over schreef. Of eigenlijk, dat ik überhaupt een blog schreef. Tijd voor een kleine update van mijn kant, want wat is er nu eigenlijk aan de hand? 

Ik gok dat de meeste het al weten, maar ik lig wederom in de lappenmand. Hoe hard ik ook riep “ik ga die halve-marathon van Eindhoven echt niet op standje maximaal lopen, want ik wil niet weer geblesseerd zijn!”, het is toch gebeurd. Zowel het standje maximaal (nouja sub-maximaal dan.. er zat denk ik nog meer in..), als de blessure. En hoewel ik nu groot en sterk kan doen dat het allemaal wel goedkomt (komt het ook, echt waar!) heeft het er toch wel flink ingehakt.. Zowel lichamelijk als mentaal.

Mijn eerdere blog met de titel “8 dingen die ik heb geleerd van mijn blessure” kan ik eigenlijk regelrecht de prullenbak in mieteren. Want met het verdwijnen van die blessure, verdween ook meteen al mijn verstand wat betreft blessures. Na de Singelloop kreeg ik last van mijn andere been dan voorheen en in plaats van rust te nemen, liep ik stug door. Wat nog een maand kon duren voor het echt klaar was.

Eind oktober voelde ik dat het niet goed zat, alweer. Ik besloot wederom naar mijn fysio te stappen, met ergens de gedachte dat ik na een paar naaldjes en wat geruststellende woorden wel weer buiten zou staan. Niets bleek minder waar. “Een flinke peesontsteking. Prognose? 2 weken tot 3 maanden”. Aldus mijn fysio. “3 maanden?! HAHA, mooi niet!”, Aldus mijn gedachten. Maar nu we inmiddels 2 en halve maand verder zijn, ik nog altijd pijn heb en niet kan hardlopen, lach ik ineens niet zo hard meer.

Een peesblessure duurt lang, heel lang. Dit komt omdat je pees niet zo goed doorbloed is als je spieren. Hierdoor gaat alles wat trager in een pees dan in een spier en zo ook het herstel wanneer er iets kapot is. Een groot gevaar bij een peesblessure is het te snel weer oppakken van je activiteiten. Maar ook totale rust is dan weer niet verstandig, omdat dit de doorbloeding alleen maar slechter maakt. Tja, wat dan?

Fietsen, fietsen, fietsen. Ja, ik heb er even over gedacht mijn blognaam meteen maar te wijzigen naar cyclingwithmo. Of gewoon etenmetmo, want dit is tenminste tijdloos en niet zo blessuregevoelig. Jullie nog een leuk idee? Hoewel ik af en toe best kan lachen om dit alles – want geef toe, een blessure is niet het einde van de wereld – zat ik afgelopen weken toch echt wel even in een dipje. Ik kan niet naar buiten voor een lekker rondje hardlopen. Ik spendeer uren op een fiets binnen in de woonkamer, voor.. wat eigenlijk? En ik durf nog geen nieuwe plannen te maken wat betreft hardloopdoelen (hoewel ik dit stiekem wel doe). Van dit alles wordt zelfs ik gewoon ronduit chagrijnig. Maar waarom hakt deze blessure er zo hard in op mentaal vlak en deed mijn vorige blessure dat niet?

Dit komt omdat ik weinig tot geen vooruitgang merk. Wanneer je voelt dat je vooruitgaat geeft dit je positieve motivatie om nog even door te zetten en erop te vertrouwen dat het goedkomt. Wanneer je bijna niets merkt dan ja, heb je dit dus niet! Na twee maanden niet normaal kunnen hardlopen was ik er goed klaar mee en stond mijn gezicht zo nu en dan op standje onweer.

Gelukkig komt er ook na onweer meestal weer zonneschijn. Zo ook bij mij. Dankzij mijn fysio heb ik namelijk een nieuwe beste vriend; meneer Alter-G. Met deze vriend kan ik momenteel toch weer een soort van hardlopen, maar dan halve-bak, op 50 tot 60% van mijn lichaamsgewicht. Hoe dit apparaat werkt, wanneer je het kan gebruiken en hoevaak ik hier op loop? Daar kan ik denk ik wel een heel boekwerk over volschrijven. Iets wat ik ook zeker ga doen (nouja een blog dan), maar dat bewaar ik voor een volgende keer.

Voor nu ben ik eventjes “Halve-bak-running with Mo” en langzaam maar zeker heb ik mij hier maar bij neergelegd. Het is nog even bikkelen, fietsen en mijn vriend AlterG beter leren kennen en dan (hoplijk begin 2019) zet ik mijn eerste stapjes weer lekker buiten!

Tot zover de update, ik beloof bij deze plechtig dat er snel een nieuwe komt 😉

Liefs, Mo

PS: Heb jij nog tips voor mij om met deze periode om te gaan? Dan zijn die meer dan welkom! Maar ook voor vragen of andere opmerkingen kan je altijd een berichtje sturen!