Ik kom zojuist terug van mijn bezoekje aan de fysio. Wat is er gaande?
Klein voorwoord: de dagboekjes laat ik varen. Ik merk dat ik de ene week veel te vertellen heb en de andere week weinig. Sterker nog, ik kan op een dag zeven dingen te delen hebben en vervolgens vijftien dagen compleet niets. Geen dagboekjes (of eigenlijk weekdagboekjes) meer dus, maar gewoon regelmatig een persoonlijke update van hoe het gaat en waar ik mee loop. Letterlijk en figuurlijk 😉
En oja, ik vind het ook leuk te weten waar jij mee loopt, of er dingen herkenbaar zijn of wanneer je iets anders te melden hebt!
Hoe dan ook, ik vertelde vorige week al dat ik na drie maanden “niet lekker lopen” toch maar eens een afspraak bij de fysio had gemaakt. Ik dacht dat het vanzelf wel over zou gaan met rust, maar niet dus. Wat is er gaande?
Ik loop al een tijd lang met pijn in mijn onderrug en bil, wat zich dan weer vooral uit in pijn in mijn onderbeen tijdens het hardlopen. Eerst dacht ik aan stijfheid in mijn bil, maar toen het maar niet overging kreeg ik ineens last van het bedenken van doemscenario’s. Ik bedoel, straks loop ik al een tijd lang met een mini-hernia of iets dergelijks, of misschien ben ik hard op weg naar een peesblessure (niet weer aub) of zelfs een scheurtje in mijn bot (niet weer aub x2). Ik heb al aardig wat blessures achter mijn naam staan wat van de ene kant een voordeel is: ik ken mijn lichaam nu een stuk beter, en aan de andere kant een nadeel: het maakt me gek. Want waarom gaat het toch steeds mis en krijg ik het niet onder controle?
Waarom het steeds misgaat is het meest simpele, en tegelijkertijd het meest ingewikkelde proces dat er is. Wanneer er geen specifiek voorval is geweest (lees: je bent op je snufferd gegaan, omdat je die ene steen niet zag en je enkel verzwikte) heeft het hoogstwaarschijnlijk met een disbalans te maken. Klinkt simpel toch? Maar een “disbalans”, dat is dus het meest ingewikkelde dat er is.
Uit balans raken heeft niet alleen met (te veel of te weinig) sporten te maken, maar ook andere vormen van stress spelen een grote rol. Wie weet loopt je werk niet zo lekker, ga je mentaal niet als een raket, zit de wereld in Corona-lockdown, heb je buikgriep, of nouja is er iéts anders aan de hand wat je stress bezorgd. Wanneer deze stress (dan wel fysiek en/of mentaal) de overhand neemt, ben je duidelijk niet in balans.
Niet in balans zijn kan je belastbaarheid kan vervolgens flink verlagen en ineens kan iets dat altijd een prima belasting was, veel te veel zijn. Die balans goed zien te houden, dat is moeilijk. Het is een constant proces dat met meer dingen te maken heeft dan je zelf waarschijnlijk doorhebt. Geen wonder dus dat je het niet allemaal en altijd maar onder controle kunt houden. Of in dit geval, “ik” dus.
Het hardlopen ging bij mij maandenlang super goed. En toch ineens ging het mis, terwijl ik niets “anders” was gaan doen. Op het gebied van sporten dan. Waarschijnlijk waren er wel wat dingen op andere vlakken veranderd en viel ik net van het koordje af, inplaats van erop te blijven balanceren. Waar het precies door is gekomen weet ik eigenlijk niet, en dat maakt voor nu ook niet heel veel meer uit. De uitdaging is om weer op het koordje te klimmen (herstellen) en er wat stabieler overheen te lopen. Het koordje simpelweg vervangen door een brede plank zou overigens ook helpen.
Wat betreft mijn blessure lijkt het allemaal niet heel ernstig, gelukkig. Mijn lichaam is uit balans wat fysiek met name spierspanningen betreft. Dit uit zich in een pijnlijke “linkerhelft”. Gespannen spieren in mijn been trekken aan mijn rug (auw), die weer aan mijn nek en andersom. Kortom, het een versterkt het ander en het ander weer het een.
Wat nu te doen? Vooral niet te lang op die bank en stoel blijven hangen. “Stijfheid gaat niet over door niet meer te bewegen”, tevens de beste boodschap van vandaag want dit betekent dat ik lekker mag en kan blijven hardlopen en bewegen. Uiteraard wel op een verantwoorde manier. Daarbij is het wel een pré vooral ALLE kanten op te bewegen, dus niet alleen letterlijk vooruit, iets wat je met wandelen, hardlopen en fietsen veelal doet, maar ook opzij (roteren). Daarbij is het natuurlijk nog zaak te blijven werken aan die sterke billen, benen en romp.
Hoewel het dus nog niet zomaar voorbij is, ben ik een soort van opgelucht met deze uitkomst. Het is iets waar ik actief aan kan werken en tja, aan motivatie geen gebrek. Mocht je me zoeken of jezelf afvragen wat ik aan het doen ben de komende tijd, dan ben ik waarschijnlijk ergens lekker aan het roteren.
Herken jij je in het hele balans verhaal? Of misschien wel te gespannen spieren? Hoe ga jij hiermee om? Laat het vooral even weten 🙂
Liefs, Mo
Geef een reactie