Dagboek #21: een stapje verder
Schrijven over wat ik de afgelopen week heb beleefd of gedaan is een stuk minder inspirerend wanneer bijna elke dag er hetzelfde uitziet. Daar heb ik dan eigenlijk ook geen zin in, met als gevolg dat ik dat ook niet ga doen. Wat ik wél kan doen is schrijven wat mij bezighoudt en -hield de afgelopen tijd en hoe het gaat. Zo ben ik een stapje verder en twijfel ik over iets met het hardlopen.
Stapje verder
Nee, mijn afgelopen week was niet bijzonder inspirerend qua bezigheden (werken, studeren, wandelen en sporten. Herkenbaar?), maar daardoor niet per se minder goed. Niet veel kunnen is op veel vlakken een nadeel, maar als het ergens goed voor is dan is het: mijn studie. Ik vind mijn studie super leuk, maar het kost logischerwijs veel tijd en veel (lees/onderzoek) werk. Wat dat betreft kan minder afleiding dus geen kwaad. Afgelopen week pakte ik de tijd, werkte ik hard door en met resultaat. Ik ronde weer een onderdeel af en ben daarmee een stapje verder naar daar waar ik wil komen. Kortom, elk nadeel heeft zijn voordeel.
Waar ik minder stappen in zet is het hardlopen. Of althans, zo voelt het soms, hoewel ik me afvraag of het eigenlijk niet gewoon de goede kant op gaat. Twijfel.
Stapje terug?
Ik merk dat het lopen eindelijk weer fijner voelt en dat ik steeds meer “goede” dagen heb. Op goede dagen kan ik redelijk makkelijk weer een flink eind lopen. Ook daarna heb ik eerder minder last dan meer. Maar soms voelt het ineens alsof ik flink terugval, voor een dag. Ik heb nu al een week of 12 (en dat is LANG) last van een “pijntje”. Een verkleinwoord ja, want het is geen intense pijn zoals ik eerder wel eens met een blessure heb ervaren. Om deze reden dacht ik aanvankelijk ook dat het niet zo ernstig was en snel over zou gaan. Maar nu het na drie, bijna vier maanden nog zeurt is begint het wel een beetje irritant te worden 😉
Goed, wat het precies is weet ik dus eigenlijk gewoon niet. Ik dacht eerst een gespannen spier, maar soms twijfel ik er ineens aan. Wat ik wel zeker week is dat lang stilzitten het absoluut erger maakt en wandelen doet goed. Lang verhaal kort: ik ben er eindelijk van overtuigd dat niet alles vanzelf overgaat, dus breng ik volgende week toch maar eens een bezoekje aan de sportfysio. Benieuwd wat hij gaat zeggen. En tot die tijd? Bekijk ik het lekker van dag tot dag.
Op naar een nieuwe week!
Liefs, Mo
PS: op mijn blog verscheen afgelopen week het artikel:
