Dagboek #11

Eraan toegeven, wielrennen en langzaam opkrabbelen. Zo zag mijn afgelopen week eruit:

Vorige week baalde ik flink. Ik had pijn en kon niet hardlopen, maar bovenal baalde ik van het feit dat ik het tóch weer zover had laten komen: “overbelasting”. Wat mij hieraan nog het meest frustreerde is dat ik het eigenlijk allang voelde aankomen en toch door ben gegaan. Tja, ik was eigenlijk gewoon boos op mijzelf dus. Had ik het dan nog niet geleerd na al die eerdere blessures?

Maar boos zijn heeft geen zin. Ik weet wel zeker dat ik van al mijn vorige blessures enorm veel heb geleerd, maar dat betekent niet dat ik het vanaf nu alleen nog maar perfect moet doen. Ik hoef het niet perfect te doen om het goed te doen. Snap je wat ik bedoel?

Afgelopen week kwam dit bij mij binnen. Het had geen zin om boos te blijven op mijzelf of gefrustreerd te zijn. Ik heb het duidelijk niet perfect gedaan, maar wel beter dan voorheen. Ik heb het dus eigenlijk gewoon best goed gedaan! Dit was een omslagpunt en ik voelde ineens een soort rust. Weetje, ik vind het wel even prima zo. Eventjes niet hardlopen, maar gewoon uitrusten en lekker wandelen of fietsen wanneer ik daar zin in heb. Niets moeten, maar gewoon doen wat goed voelt. En dat is iets dat ik de afgelopen weken een beetje kwijt was geraakt.

De rust heeft mij goed gedaan. Langzaam begon ik mij gedurende de week weer steeds wat energieker te voelen en ik kreeg weer zin om dingen te ondernemen. Dit weekend heb ik oprecht genoten van wielrennen in de “kou”, iets wat ik nooit gedaan zou hebben als ik had kunnen hardlopen (ik ben een warm-weer fietser, dacht ik). Ik slaap beter, mijn huid wordt rustiger, en… de pijn in mijn been is ineens bijna verdwenen (wat overigens ook het werk van de chiropractor kan zijn, maar dat terzijde).

Ik zet deze trend maar eens even lekker door. Er staat toch niets op de loopplanning voorlopig. Vandaag wil ik weer proberen te lopen, maar dan echt maar enkele minuutjes. En wat ik de rest van de week doe? Ik heb geen idee, ik zie het wel en dat vind ik voor nu heerlijk!

Liefs, Mo