Ik ga er geen doekjes om winden, maar met nog maar vijf weken tot Rotterdam, nog altijd een pijnlijke knie en weinig vooruitgang, zie ik de marathon steeds minder zitten.
Het leek heel even de goede kant op te gaan, ik kon zelfs twee keer vrijwel pijnvrij lopen afgelopen week. Maar sinds eergisteren is de pijn weer hevig terug. Of dit puur door het lopen komt, dat weet ik eigenlijk niet. Sterker nog, ik denk van niet. Met name fietsen heeft een vervelend effect. Maar lang stilzitten dan ook weer. Je zou van gekkigheid niet meer weten wat te doen.
Gelukkig weet ik dat wel en is zelfs de motivatie (die ik vorige week verloren dacht te hebben) weer terug. Deels omdat het even beter leek te gaan. Maar ook deels omdat ik eigenlijk wel kan waarderen waar ik momenteel mee bezig ben, namelijk: gerichte krachttraining. Natuurlijk ben ik het liefst alleen maar aan het lopen, maar inmiddels weet ik na al die jaren dat ik écht niet onder krachttraining kan. De een is van nature al aardig sterk en heeft niet veel nodig voor een krachtig lichaam, de ander is een slap washandje en moet constant aan de gang blijven om niet uit elkaar te vallen. Nou, ik behoor dus duidelijk tot de laatste groep.
Toch heeft die uitermate vervelende knie ervoor gezorgd dat ik weer motivatie heb om flink met mijn krachttrainingen bezig te zijn. Ik geloof ergens wel in de quote “alles wat je aandacht geeft groeit”, en zo is ook mijn plezier in krachttraining weer gegroeid. Nu ik gericht bezig ben en resultaat begin te voelen, merk ik dat ik het steeds leuker begin te vinden. Maar misschien heeft het feit dat ik er nu een duidelijker doel mee heb er ook mee te maken.
Hoe dan ook, leuk en aardig dat ik in ieder geval weer plezier en motivatie heb in (alternatief) trainen, maar die marathon staat ook altijd nog dik-gedrukt in mijn agenda. Ik merk dat ik er bewust niet teveel aan wil denken de laatste tijd. Wanneer ik aan 5 april denk krijg ik namelijk enorm veel zin in die marathon en wil ik dolgraag aan de start verschijnen. Maar met de huidige status weet ik ook dat dit nog verdomd lastig gaat worden. Omdat mijn gevoel ergens al zegt dat de kans wel klein wordt dat ik nog fit aan de start ga verschijnen, focus ik me vooralsnog meer op het ‘nu’. Minder enorme zin hebben in de marathon betekent namelijk ook minder teleurstelling als het weer niet lukt. Hoop ik.
Al met al weet ik momenteel even niet waar het heen gaat, of het haalbaar is en wat het uiteindelijk gaat worden. Maar dat hoeft voor nu ook even niet. Ik heb andere prioriteiten, namelijk die knie weer in het gareel krijgen en vooral niet verzuipen in de stress.
Ik houd jullie natuurlijk op de hoogte van alles en ook zal ik binnenkort proberen een blog online te krijgen met oefeningen die ik zoal doe. Heb jij nog vragen of andere opmerkingen? Laat het vooral even weten 🙂
Liefs, Mo
