Een van de meest frustrerende dingen voor een sporter. En al helemaal wanneer je motivatie on point is en je gewoon, lekker wilt sporten. Of dat teveel gevraagd is? Blijkbaar toch vaak wel. Het lijkt wel of iedereen vroeg of laat in de lappenmand belandt en er niet aan ontkomt: een blessure. Ook bij mij was (is) het weer raak. Eigen schuld? Hoe ermee om te gaan? Hoe het te voorkomen..? 8 dingen die ik heb geleerd van deze blessure.
◊ ◊ ◊
Les 1: Overbelasting kan bij IEDEREEN.
Wanneer je al jarenlang consistent sport verwacht je niet meteen dat overbelasting bij jou een gevaar gaat zijn. Ook al wist ik natuurlijk ergens wel dat het mogelijk was, mijn naïeve brein dacht: “dat gebeurt mij niet”. Ik dacht genoeg te weten over het belang van rustig opbouwen en te weten hoe ik dit moest aanpakken. Toch bleek ik in de praktijk iets minder ingenieus, en bakte ik er werkelijk waar niets van. 3 maanden geleden werd ik overenthousiast en van rustig opbouwen (of eigenlijk.. überhaupt “opbouwen”) was totaal geen sprake. Ik vroeg simpelweg teveel van mijzelf en tja, ook ik ga dan uiteindelijk keihard onderuit.
Les 2: Niet alleen belasting, maar ook belastbaarheid
Toch is het nog iets ingewikkelder dan dit. Het hoeft niet alleen je belasting te zijn die omhoog gaat (wat bij mij aan de hand was), maar het kan ook je belastbaarheid zijn die omlaag gaat (wat ehh.. bij mij eigenlijk óók nog aan de hand was). Een drukke periode op werk, veel feestjes, slechte voeding of gewoon stress.. het zijn allemaal factoren die van invloed zijn op je belastbaarheid. Mijn belastbaarheid ging ongemerkt naar beneden door thesisstress en iets teveel bier, terwijl ik dacht dat het een goed idee was mijn belasting op te hogen. Geen slim plan dus. Maar hé, les geleerd!
Binnenkort zal ik een artikel schrijven over het hele belasting / belastbaarheid verhaal wanneer hier interesse voor is!
Les 3: Is een herstelrondje echt een herstelrondje?
Ik bedacht mij na mijn snelste 5km ooit dat het een goed idee zou zijn de volgende dag een herstelrondje te lopen. Onder het mom van “even de benen rustig bewegen en het bloed goed laten stromen”, om goed te herstellen. Dit lukte beide, maar het herstellen totaal niet. In plaats daarvan kreeg ik tijdens het rennen al steeds meer spierpijn, maar mijn koppige hoofd dacht dat ik het er wel uit zou lopen. Helaas. Wederom iets teveel belast en te weinig rust genomen. Een herstelrondje kan zeker nu en dan eens goed werken, maar voelt het tijdens het lopen al niet als herstellen? Stop dan gewoon.
Les 4: Je loopt niet alles eruit
Doorgaand op les 3 en tevens een les voor als je al in de blessure zit: niet alles kun je “er uit lopen”. Mijn probleem zit hem altijd in de vraag of ik nu juist wel of juist niet moet belasten. Wel rennen? Niet rennen? Wat maakt het beter en wat niet? Ik besloot met al mijn pijntjes door te rennen, met de gedachte dat ik het er wel uit zou rennen. Ook dit bleek lang niet het geval. Niet alles is eruit te sporten, vaak is rust het enige medicijn wat je op dat moment echt nodig hebt.
Les 5: Ga naar iemand toe die je vertrouwd
Eenmaal in de lappenmand ga je meestal opzoek naar hulp. Ik ook. Een van de belangrijkste dingen die ik hiervan heb geleerd? Ga naar iemand toe in wie je het volledige vertrouwen hebt dat hij of zij weet wat het beste voor je is. Waarom? Om de kans dat je gaat “luisteren” zo groot mogelijk te maken. De meeste sporters zijn namelijk verdomd eigenwijs en denken het zelf allemaal nog altijd het beste te weten (misschien spreek ik nu alleen voor mijzelf, maar ik denk het niet). Dit kan resulteren in het weer te snel starten of toch teveel doen, terwijl dit eigenlijk niet slim is. Wanneer iemand die je volledig vertrouwd tegen je zegt wat je wel of vooral niet moet doen, zou je dit nog wel eens serieus kunnen gaan nemen ook. Dat helpt!
Les 6: Neem de tijd
De cliché tip, maar oh zo belangrijk: neem. de. tijd. Een blessure is vaak niet 1, 2, 3 ontstaan en zal dan ook niet zomaar over zijn (zelfs niet als hij wél heel plotseling is ontstaan). Geef jezelf en je lichaam dan ook de tijd om te herstellen en vlieg niet te vroeg weer uit de startblokken. Ook al voelt je lichaam soms weer helemaal goed, vaak is dit het nog niet helemaal. Ben hier bewust mee bezig en doe liever een kilometer te weinig dan een kilometer teveel (in deze fase bevind ik mij dus momenteel. Moeilijk!).
Les 7: Wees bij met wat je alweer kan, en focus niet op wat je wilt
Bovenstaande les gaat makkelijker als je les 7 in gedachten houdt. Voor mij is 6 kilometer hardlopen niet bijzonder veel, maar op dit moment? Is het het beste wat er is. Ik kan weer 6 kilometer lopen zonder erbij te lopen als een hinkend paard en ook de volgende dag kan ik mij vrij normaal voortbewegen. Dit is al 100% meer dan ik twee weken geleden kon. Ik ben blij met wat ik nu alweer kan. Wat ik wil? Dat zit zeker in mijn achterhoofd, maar dat komt later wel weer.
Les 8: Ik hou nog meer van hardlopen dan ik al dacht
De laatste les die ik heb geleerd? Is dat ik nog zoveel doller ben op hardlopen dan ik altijd al dacht. Fietsen is zeker ook leuk, maar lopen is wat ik het liefste doe. Een tijd niet kunnen lopen laat mij dat maar weer al te goed beseffen: ik vind lopen heerlijk!
◊ ◊ ◊
Of ik nog meer lessen ga leren? Vast wel.. Het geldt voor eigenlijk alles en vast ook voor hardlopen: je bent nooit uitgeleerd, helaas 😉 Hoe dan ook ben ik op mijn weg terug en ben ik hopelijk weer snel back on track! Hoe zit dat bij jou? Is dit herkenbaar? Zijn er nog dingen die jij specifiek van je blessure hebt geleerd? Ik ben benieuwd!
Liefs, Mo
