Ik weet eigenlijk gewoon niet waar ik moet beginnen met schrijven. Misschien is dat ook wel de reden dat ik zolang niets geschreven heb. Mijn hoofd stond maanden in het teken van een marathon. Mijn tweede marathon. Het vastleggen hiervan op film. Een blessure krijgen. Niet meer mogen lopen. Weer mogen opbouwen. En uiteindelijk..? Niet op tijd fit zijn voor mijn grote droom: het lopen van de marathon van Berlijn. Wat nu?
Ik denk dat vele marathonlopers het wel zullen herkennen: de weg naar het lopen van een marathon is misschien wel net zo zwaar als de 42,195 kilometer zelf. Of misschien nog wel zwaarder. Maar het uiteindelijk finishen van de afstand maakt het meestal al snel weer goed en het allemaal meer dan waard. Maar wat als je hem uiteindelijk niet uit kunt lopen?
Hoewel ik er al vrij snel achter kwam dat ik deze marathon wel op mijn buik kon schrijven na een jaar lang blessureleed, liet het hele traject mij toch niet los. Ik kon dan misschien fysiek niet die-hard trainen de afgelopen maanden, mentaal heb ik flink wat weg moeten kauwen. Ik kon er vaak zat luchtig over doen, hoewel de een na de andere blessure krijgen natuurlijk nooit leuk is, maar jullie mogen ook best weten dat ik momenten flink heb gebaald. Heel erg flink heb gebaald.
Wat een gevecht voor mijn tweede marathon moest zijn, werd een gevecht tegen het accepteren en leren omgaan met blessures. En ik kan je vertellen, ook die is behoorlijk lastig. Of ik nu uiteindelijk het gevecht heb gewonnen, dat weet ik niet, maar ik kan wel zeggen dat ik wederom dingen heb geleerd waarvan ik niet wist dat ik ze überhaupt te leren waren.
Toch ben ik afgelopen weekend gewoon naar Berlijn gegaan waar het hele marathon spektakel in volle gang was. Ik besloot op het laatste moment toch een stuk te gaan lopen, aangezien het inmiddels gelukkig een stuk beter met mijn benen gaat. Het plan was de eerste kilometers mee te lopen met Jip Sanders die haar eerste marathon liep (en hoe!?) en vervolgens verstandig op tijd uit te stappen. Of ik dat ook daadwerkelijk gedaan heb?
Ja (ook een prestatie al zeg ik het zelf). Ondanks dat het lopen prima ging en ik denk ik nog wel een stuk door had kunnen gaan, ben ik na 10,5 kilometer uit de marathon gestapt. Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik niet zeker weet of het puur aan mijn verstand lag, of misschien meer aan het feit dat ik gewoon op tijd bij de finish wilde zijn om mijn vrienden binnen te halen (die zodanig snel zijn dat ik simpelweg niet meer dan 10 kon lopen om op tijd te zijn, thanks jongens). Maar wat de reden ook mag zijn, uiteindelijk ben ik het die met mijn benen uit het parcours is gerend en nu niet met weer een nieuwe blessure op de bank zit. En daar ben ik stiekem ook best trots op hoor.
Hoewel mijn eerst dag in Berlijn ontzettend dubbel voelde en best lastig was (ik wilde ZO graag), verdween dit al snel toen ik samen met Jip stond te dansen voor de dixies, stond te hupsen in het startvak met honderden marathonlopers en uiteindelijk precies op tijd bij de finish aankwam om mijn vrienden in de armen te vliegen. Dit was mij allemaal zoveel meer waard dan het zelf koste wat kost moeten voltooien van die enorme afstand.
Mijn marathon Berlijn hoofdstuk is voorlopig even afgesloten. Voorlopig? Ja. Hoewel ik er voor nu even goed klaar mee ben, heeft afgelopen weekend er wel voor gezorgd dat ik alleen maar enthousiaster over de marathon van Berlijn ben geworden. Wanneer dat gaat zijn zou ik oprecht niet weten, maar ooit kom ik terug, om die afstand te verslaan!
PS: Onwijs trots op jullie Jip, Nick, Imo en natuurlijk GB!
Liefs, Mo
