Het is nog geen dilemma dinsdag, dus gooi ik hem er gewoon vandaag al uit: Wel of geen marathon lopen in september?
Voor de korte versie kun je nu een stuk naar beneden scrollen 😉
Je hebt misschien kunnen merken (via Instagram of in real life) dat het met mij even niet zo lekker gaat de laatste tijd. Dit betreft niet enkel de blessures waar ik momenteel mee strompel. Maar tevens mijn algehele gezondheid (van maagdarm- en hormoonproblemen problemen tot duizelingen en een berg vermoeidheid. Lang verhaal kort: niet ernstig, maar ook niet goed, ik weet het). Als ik het zo opschrijf zijn die blessures en het trage herstel waarschijnlijk zelfs gewoon een gevolg van deze gezondheidsproblemen. Hoe dan ook, ik loop hier al tijden mee, maar doordat het gelukkig ook perioden best goed gaat en ik ook graag wil dat het goed gaat, neem ik de klachten meestal maar gewoon voorlief. Of ik negeer ze, zo zou je het ook kunnen noemen. Toch kan ik het niet altijd simpelweg voorlief nemen. Zelfs het negeren gaat niet altijd meer. Soms lijkt het er gewoon even allemaal tegelijk uit te komen, en je raadt het al: dat is nu!
Misschien is het gewoon een griepje en voel ik mij over een week weer een stuk beter. Of misschien is er meer aan de hand (niets ernstigs, maar bloedarmoede of een allergie bijvoorbeeld). Ik heb geen idee, maar ik laat het uitzoeken. Het dilemma is dan ook niet wat er precies aan de hand is, want dat dilemma laat ik wijselijk aan de doktoren over. Het dilemma betreft meer wat ik nu eigenlijk aan het doen ben, namelijk: het trainen voor een marathon. In deze status.
Als ik ieder ander persoon was geweest dan mijzelf (gek, maar stel), dan had ik vrijwel zeker gezegd: “Mo, waar ben je in hemelsnaam mee bezig? Je gaat toch niet voor een marathon trainen als je al een tijd lang lichamelijk in een gekke knoop zit? Kap er gewoon even mee voor nu en probeer het over een paar jaar”. Helemaal waar natuurlijk. Maar ja, ik ben geen ander persoon en wel mijzelf.
Het moment dat ik besloot de marathon van Berlijn te gaan lopen is bijna een jaar geleden. In een tijd dat ik mij goed voelde. Zelfs veel sterker en fitter dan in de tijd dat ik voor de New York marathon in training was (ook toen zat ik al in de knoop ja). De beslissing was dus redelijk makkelijk gemaakt en de beslissing om het nu af te blazen is veel, maar dan ook veel minder makkelijk. Niet omdat ik mijzelf zou willen bewijzen naar wie dan ook of omdat ik een marathon zou moet lopen van mezelf, maar wel omdat ik hardlopen leuk vind, ik kick op het trainen voor een groot en uitdagend doel en omdat, hoe vermoeiend het ook is, ik er toch energie van krijg. Al is dit waarschijnlijk meer mentaal dan fysiek, blijkt.
Dus, dilemma op maandag: wel of geen marathon lopen?
Ik heb het er met een aantal mensen over gehad en hoe lastig het dilemma op deze maandag ook is, ik ben tot een antwoord gekomen. Namelijk: we zien wel. Het meest makkelijke antwoord om te geven bij een dilemma, mee eens. Maar op dit moment ga ik (nog) geen marathon afblazen, dat kan namelijk altijd nog en zelfs vlak van te voren mocht het nodig zijn. Ik ga alleen voor nu ook niet zeggen dat ik er voor de volle 100% voor ga. Hiermee bedoel ik dat ik niet alles maar aan de kant schuif en/of negeer voor het trainen en lopen van de marathon. Mijn gezondheid gaat namelijk voor, ten alle tijden.
Dat betekent voor nu dat ik wat rust neem. Of eigenlijk heb ik dat al gedaan. Ik heb nu 6 weken looprust (!?!) voltooid, op wat kleine ‘probeer-kilometers’ na, en sinds een weekje heb ik eigenlijk gewoon bijna totaal niets meer gedaan. Ik tank even bij met slaap, voeding, ontspanning en zon (en vakantie bijna!). Daarna zien we wel weer verder. Wordt vervolgd dus..
Ik ben wel benieuwd hoe jij hierover denkt. Zijn er dingen herkenbaar? Of wat zou jij doen met dit dilemma op maandag? Heb jij nog andere vragen? Laat het me weten!
Liefs, Mo
