Even een ander verhaal en ander format, ben ik overbelast? Zo zag mijn afgelopen week eruit:

---

De laatste dagen gaat het lopen niet zo fijn. Of ja dagen, het speelt het zelfs al weken als ik eerlijk ben. Met ups- en downs dan wel, hoewel het de afgelopen drie dagen alleen maar downs zijn. Ik merkte al een langere tijd dat het lopen steeds minder lekker ging. Ik vond elke kilometer ineens ver, was snel vermoeid en erg blij als ik weer thuis was. En dat na een rondje wat normaal voor mij als “herstelloop” voelt. Er is iets niet helemaal oké.

Het zal wel komen door het “doelloos trainen” dacht ik eerst. Maar als ik eerlijk ben heb ik daar nooit echt zoveel problemen mee gehad. Negen van de tien keer weet ik mezelf wel op een andere manier te motiveren, door kleine subdoelen te stellen voor mijzelf bijvoorbeeld. Daarbij vind ik het hardlopen zelf gewoon al fijn. Het is een uitlaatklep en die heb ik juist in deze tijd heel hard nodig heb ik gemerkt (na het de hele dag thuiswerken is een uurtje buiten hardlopen toch een soort lichtpunt van de dag). Hoe kan het dan ineens dat het nu minder lekker gaat? Ik wist het niet zo goed en omdat het sommige dagen ook ineens super goed kan gaan liep ik maar gewoon door.

Maar afgelopen week kwam er dan toch een pijntje. Ik heb pijn in mijn bil en dit straalt uit naar mijn hele been. Mijn onderbeen voelt hierdoor instabiel en pijnlijk tijdens het lopen. Ik weet dat er in principe niets ergs aan de hand is. Ik bedoel, het is duidelijk geen blessure uit een categorie die ik eerder heb ervaren zoals een peesontsteking of stressfractuur, waarbij ik er minimaal zes weken uit lig. Waarschijnlijk staan er momenteel wat spieren te veel op spanning waardoor het allemaal wat uit balans is en ik pijntjes krijg. Wat dat betreft maak ik me dan ook niet veel zorgen, want dit zou redelijk snel te herstellen moeten zijn.

De zorgen vallen dus mee, maar flink balen doe ik wel. Zeker toen ik gisteren na drie kilometer weer om moest draaien naar huis vanwege de pijn. Ik baal er niet zozeer van dat het een keer niet lekker gaat, want dat kan altijd, maar ik baal van de combinatie langdurige vermoeidheid en nu weer pijntjes krijgen. Ik baal dat een gebrek aan motivatie niet de oorzaak is, maar ik dus écht vermoeid lijk te zijn. Ik baal dat mijn uitlaatklep tijdelijk op slot lijkt te zitten. Ik baal van het feit dat ik, ondanks dat ik mijn training en rust zo goed in balans leek te hebben het afgelopen jaar, het toch weer voor elkaar heb gekregen mezelf te overbelasten. Maar bovenal baal ik van het feit dat ik het stiekem dan toch weer zo moeilijk vind hier echt naar te luisteren.

Balen dus, maar dat woord heb ik nu wel genoeg gebruikt. De afgelopen dagen waren duidelijk niet mijn beste en op een of andere manier lijkt dan ook ineens alles bij elkaar te komen (herkenbaar?). Dit is overigens ook helemaal niet gek, hoogstwaarschijnlijk heeft het allemaal met elkaar te maken. Belastbaarheid is tenslotte niet enkel fysiek, ook mentale factoren spelen hierbij een grote rol. Wat de precieze oorzaken dan ook allemaal geweest zijn, blijven balen lost de boel niet op. Eventjes mag natuurlijk, maar daarna is het klaar. Ik heb even tijd nodig mijn stresslevel wat naar beneden te brengen. Hoewel ik dacht dat sporten dit voor mij deed, levert dit momenteel denk ik toch meer fysieke stress op dan ik wil erkennen waardoor ik er even niet aan uitkom. Bewegen en sporten blijft natuurlijk goed, maar misschien moet het voor mij nu even iets minder intensief.

De komende tijd staat in het teken van herstel, want blijkbaar is het hard nodig. Lopen doe ik hopelijk snel weer, maar dan toch even wat minder intensief. De vermoeidheid zou iets langer kunnen duren, maar ik ben er klaar mee dit te negeren en maar gewoon door te gaan. Dat maakt het namelijk niet beter. Ik ga mezelf dus even de tijd geven weer in balans te komen door dat te doen wat goed voelt. Wandelen, goed eten, ontspanning en rustige rondjes hardlopen. Hoe lang dit duurt? Geen idee, dat zie ik vanzelf wel. Het voelt in ieder geval al als een verlichting toe te kunnen geven aan mezelf dat het eventjes niet oké gaat en hier wat mee te doen 🙂

Liefs, Mo

---