Ik trok mijn schoenveters nog eens stevig aan voor het tweede hardlooprondje van de week. Wederom een vijf kilometer, net als maandag. Eenmaal onderweg zag ik dat mijn tempo iets achterliep op het rondje van maandag. Dat kon natuurlijk niet, het moest deze keer wel beter gaan dan de vorige keer. Training op training op training, of het nu sneller, verder of onder extremere omstandigheden is, het moet beter. Altijd maar beter.
Dit is maar een simpel voorbeeld over hoe ik een aantal jaar geleden omging met hardlopen. Ik liep “maar” twee of drie keer in de week hard, maar fanatiek was ik zeker. Elk rondje moest beter zijn dan het vorige. Het moest sneller, al was het maar een paar seconden. Of langer, al was het maar een paar honderd meter. Interne competitie, niet perse iets mis mee, maar wel ongelooflijk uitputtend.
Inmiddels heb ik dit op het gebied van trainen gelukkig achter mij kunnen laten. Het maakt mij momenteel geen bal meer uit hoe snel of lang ik in total loop, het gaat mij erom dat ik het doel van de training behaal (soms is dat snelheid trainen, soms duurvermogen en soms juist herstel). De drang tot het altijd maar willen verbeteren is op dat gebied vrijwel verdwenen, hoewel het in wedstrijden nog wel naar bovenkomt. Misschien kan ik beter zeggen dat ik binnen het hardlopen aardig weet hoe ik met mijn interne competitiedrang om kan gaan. Maar dit is lang niet bij alles wat ik doe het geval.
Ik merk de laatste tijd dat ik het omgaan met “het streven naar verbetering” op andere vlakken een stuk lastiger vind. De keuze voor mijzelf te beginnen heeft dit versterkt. Ineens voel ik meer verantwoordelijkheid voor wat ik zelf doe. Voor mijn gevoel valt en staat ineens alles met wat ik zelf neerzet of uitvoer. Het gevolg? Alles moet beter. Elk gesprek dat ik voer moet beter. Elke begeleiding die ik geef aan een atleet moet beter. Elke foto op Instagram moet mooier of beter en elke samenwerking die ik aanga en afhandel wil ik beter doen. Alles moet beter, altijd maar beter.
In principe is er niet perse iets mis met het streven naar verbetering. Het kan je helpen kritisch te blijven naar jezelf en te kijken waarin jij aanpassingen zou kunnen maken om beter te worden dan je was. Het kan bijdragen aan persoonlijke groei en ertoe bijdragen dat je gemotiveerd bent hard te werken om je persoonlijke doelen te behalen. En zeg nu zelf, hoe super voelt het wanneer je jezelf overtroffen hebt? Heel super. Maar of dit je keer op keer lukt en of dit überhaupt haalbaar is, dat is een tweede.
“Elk gesprek dat ik voer moet beter. Elke begeleiding die ik geef aan een atleet moet beter. Elke foto op Instagram moet mooier of beter en elke samenwerking die ik aanga en afhandel wil ik beter doen. Alles moet beter, altijd maar beter.”
De interne drang naar constante verbetering (de interne competitie) kan leiden tot enorme prestatiedruk en is op den duur enorm vermoeiend. Het lijkt eigenlijk op een nooit stoppende wedstrijd, of een nooit eindigend toernooi, waarbij iemand constant met het gevoel loopt te moeten winnen. Maar hoe realistisch is het keer op keer te winnen? Ken jij een voetbalclub die altijd maar wint of een sporter die altijd maar wint, voor de rest van zijn of haar leven? Een nooit stoppend voetbaltoernooi, het lijkt mij dodelijk vermoeiend, laat staan wanneer je hem altijd moet winnen.
Gisteren hoorde ik een podcast die mij aan het denken heeft gezet over dit onderwerp. En met name over hoe ik hier momenteel zelf op bepaalde vlakken mee omga. Nee, het is niet haalbaar alleen maar te winnen (en op den duur ook niet leuk denk ik). Maar nee, het is ook niet de bedoeling enkel te verliezen, dat is voor niemand leuk. Het is in het spel blijven waar het om draait.
Ik wil niet zeggen dat meedoen altijd belangrijker is dan winnen, absoluut niet, want soms is winnen nu eenmaal heel belangrijk. Maar wanneer het gaat om dingen die jij heel lang wil volhouden of waar jij misschien wel de rest van je leven mee bezig wil zijn, dan is het mee kunnen en blijven doen eigenlijk alles dat telt. Elke winst is daarbij leuk meegenomen en een extra motivatie, maar laat het niet het einddoel zijn.
Herken jij jezelf in het constant maar beter willen zijn, of dit nu op sportgebied is of iets heel anders? Ik ben heel erg benieuwd.
Liefs, Mo
Wil jij op de hoogte blijven van de nieuwste blogs? Abonneren kan (gratis):