Eerlijk is eerlijk, mijn motivatie is ver te zoeken. En dan bedoel ik echt best ver. De knie gaat nog niet lekker en dit begint nu meer invloed te krijgen op mijn vertrouwen in de marathon dan ik in eerste instantie dacht. Nog maar 6 weken te gaan, wat nu?
Toen de pijn in eerste instantie na wat dagen looprust afnam en ik lekker alternatief kon trainen, had ik goede hoop. En met hoop komt motivatie. Ik leefde me een aantal keer uit op de crosstrainer en was fanatiek bezig met krachttraining. Alles om fit te blijven, sterker te worden en met het oog op dat ik snel weer lekker zou kunnen rennen. Maar… nu we twee weken verder zijn en ik wel weer meters heb gemaakt (zelfs een aantal pijnvrije), maar er toch niet echt progressie in lijkt te zitten (de pijn blijft een beetje hetzelfde), word ik toch een beetje moedeloos.
Ik weet dat het uiteindelijk echt wel een keer over zal gaan en dat moedeloos worden absoluut geen zin heeft. Ik heb met al mijn vorige blessures enorme wilskracht gehad om alternatief door te blijven trainen en niet op te geven, maar soms heb ik daar nu gewoon even geen zin meer in. Het is een beetje op? Ik vraag me soms af of ik weer niet te vroeg het marathonavontuur ben aangegaan, of ik niet gewoon eerst eens een jaar blessurevrij had moeten lopen en waarom ik, toen het eindelijk weer eens goed ging, meteen weer zo’n groots doel moest stellen. Ik weet het eigenlijk allemaal niet. Maar aan de andere kant had ik ook een blessure kunnen krijgen als ik geen nieuw loopdoel had gehad, of was er dan weer iets anders aan de hand geweest. Het moet een beetje spannend blijven natuurlijk.
Gek maar waar, ergens vind ik het juist goed van mezelf dat de motivatie een beetje verdwijnt. Begrijp me niet verkeerd, dat is natuurlijk niet de oplossing, maar ik had ook enorm gefrustreerd en boos kunnen zijn. Die knie is natuurlijk ergens wel frustrerend, maar ik merk dat ik me er minder druk om maak dan dat ik deed om mijn vorige blessures. Ik hoop natuurlijk dat het snel overgaat, maar als het toch niet zo blijkt te zijn en Rotterdam ook weer te vroeg komt, dan is dat maar zo. Bij mijn vorige blessures was dit anders. Mijn motivatie bleef altijd torenhoog en hierdoor was ik op sommige momenten flink gefrustreerd dat het niet lukte. Dit maakte me moe en soms behoorlijk chagrijnig. Dat mijn enorme motivatie zich nu gewoon eens even rustig houdt, vind ik dus eigenlijk best wel lekker.
Kortom, als ik me niet op tijd fit en sterk genoeg voel voor Rotterdam doe ik het gewoon niet en komt er vast weer iets anders op mijn pad. Het doel was tenslotte om een marathonvoorbereiding zo fatsoenlijk mogelijk te doen en blessurevrij aan de start te verschijnen. Ik ga er niet heen om hem maar koste wat kost uit te lopen, daar gaat deze marathon voor mij namelijk helemaal niet over. Ik wil hem kúnnen lopen, omdat ik dat aankan. En niet om mezelf of wie dan ook te bewijzen dat ik de finish van een marathon kan halen (god mag weten hoe). Ben ik er niet op tijd klaar voor en kan ik het lichamelijk nog niet aan? Dan loop ik dus niet.
Ik merk dat ik flink op de zaken vooruitloop, want 6 weken is natuurlijk nog best een aanzienlijke tijd. Grote kans dat ik binnenkort toch weer lekker kan lopen, op tijd fit genoeg ben voor Rotterdam en mezelf voor niets een soort van druk heb gemaakt (het zal erbij horen?). Ik hoop het. Tot die tijd ben ik even zoeken naar de motivatie, maar ik ken mezelf: dat komt wel goed 😉
Liefs, Mo
PS: kleine disclaimer, ik heb wel twee dagen carnaval gevierd, dat zal met zowel de knie als de motivatie ook niet geholpen hebben #maarleukwashetwel
