Road to Rotterdam: nog 6 weken
Eerlijk is eerlijk, mijn motivatie is ver te zoeken. En dan bedoel ik echt best ver. De knie gaat nog niet lekker en dit begint nu meer invloed te krijgen op mijn vertrouwen in de marathon dan ik in eerste instantie dacht. Nog maar 6 weken te gaan, wat nu?
Toen de pijn in eerste instantie na wat dagen looprust afnam en ik lekker alternatief kon trainen, had ik goede hoop. En met hoop komt motivatie. Ik leefde me een aantal keer uit op de crosstrainer en was fanatiek bezig met krachttraining. Alles om fit te blijven, sterker te worden en met het oog op dat ik snel weer lekker zou kunnen rennen. Maar… nu we twee weken verder zijn en ik wel weer meters heb gemaakt (zelfs een aantal pijnvrije), maar er toch niet echt progressie in lijkt te zitten (de pijn blijft een beetje hetzelfde), word ik toch een beetje moedeloos.
Ik weet dat het uiteindelijk echt wel een keer over zal gaan en dat moedeloos worden absoluut geen zin heeft. Ik heb met al mijn vorige blessures enorme wilskracht gehad om alternatief door te blijven trainen en niet op te geven, maar soms heb ik daar nu gewoon even geen zin meer in. Het is een beetje op? Ik vraag me soms af of ik weer niet te vroeg het marathonavontuur ben aangegaan, of ik niet gewoon eerst eens een jaar blessurevrij had moeten lopen en waarom ik, toen het eindelijk weer eens goed ging, meteen weer zo’n groots doel moest stellen. Ik weet het eigenlijk allemaal niet. Maar aan de andere kant had ik ook een blessure kunnen krijgen als ik geen nieuw loopdoel had gehad, of was er dan weer iets anders aan de hand geweest. Het moet een beetje spannend blijven natuurlijk.
Gek maar waar, ergens vind ik het juist goed van mezelf dat de motivatie een beetje verdwijnt. Begrijp me niet verkeerd, dat is natuurlijk niet de oplossing, maar ik had ook enorm gefrustreerd en boos kunnen zijn. Die knie is natuurlijk ergens wel frustrerend, maar ik merk dat ik me er minder druk om maak dan dat ik deed om mijn vorige blessures. Ik hoop natuurlijk dat het snel overgaat, maar als het toch niet zo blijkt te zijn en Rotterdam ook weer te vroeg komt, dan is dat maar zo. Bij mijn vorige blessures was dit anders. Mijn motivatie bleef altijd torenhoog en hierdoor was ik op sommige momenten flink gefrustreerd dat het niet lukte. Dit maakte me moe en soms behoorlijk chagrijnig. Dat mijn enorme motivatie zich nu gewoon eens even rustig houdt, vind ik dus eigenlijk best wel lekker.
Kortom, als ik me niet op tijd fit en sterk genoeg voel voor Rotterdam doe ik het gewoon niet en komt er vast weer iets anders op mijn pad. Het doel was tenslotte om een marathonvoorbereiding zo fatsoenlijk mogelijk te doen en blessurevrij aan de start te verschijnen. Ik ga er niet heen om hem maar koste wat kost uit te lopen, daar gaat deze marathon voor mij namelijk helemaal niet over. Ik wil hem kúnnen lopen, omdat ik dat aankan. En niet om mezelf of wie dan ook te bewijzen dat ik de finish van een marathon kan halen (god mag weten hoe). Ben ik er niet op tijd klaar voor en kan ik het lichamelijk nog niet aan? Dan loop ik dus niet.
Ik merk dat ik flink op de zaken vooruitloop, want 6 weken is natuurlijk nog best een aanzienlijke tijd. Grote kans dat ik binnenkort toch weer lekker kan lopen, op tijd fit genoeg ben voor Rotterdam en mezelf voor niets een soort van druk heb gemaakt (het zal erbij horen?). Ik hoop het. Tot die tijd ben ik even zoeken naar de motivatie, maar ik ken mezelf: dat komt wel goed 😉
Liefs, Mo
PS: kleine disclaimer, ik heb wel twee dagen carnaval gevierd, dat zal met zowel de knie als de motivatie ook niet geholpen hebben #maarleukwashetwel
4 reacties
Harko
Hallo Monique, super vervelend dat je zo’n last van je knie hebt. Ik heb gelezen dat je in het verleden aardig wat problemen hebt gehad met voeding en dat maakt dan ook dat ik deze opmerking met gemengde gevoelens wil aanhalen.
Ik heb zelf in het verleden ook langdurige problem ondervonden met mijn gewricht in mijn linker arm. Dit was een ontsteking die blijkbaar ondanks zeer goede voeding, therapie, en rust niet overging. Dit bleef een permanent probleem met mijn trainingen.
Ik ben zelf zeer intensief bezig met voeding en training en kwam op een gegeven moment aan het lezen (en zien YouTube) over intermittent fasting en water fasting. Uit recente onderzoeken is gebleken dat ons lichaam een zeer krachtig helend systeem onderhoud op het moment dat deze minder tot geen voeding krijgt. Hieruit blijkt dat als je langer dan 14 uur geen voeding tot je neemt je lichaam autophagy (autofagie) begint uit te voeren. Dit betekend dat je lichaam alle kapotte cellen en problemen (ontstekingen) begint op te ruimen. Logisch want als je geen brandstof hebt dan moet alles optimaal functioneren om te kunnen overleven, je kan niet achter je prooi aan rennen met een pijnlijke knie 🙂 Verder bleek uit onderzoeken dat na twintig uur vasten je lichaam uit zichzelf stamcellen begint te vernieuwen, Daarnaast gaat na 45 uur het lichaam beginnen aan immune reboot van de musculosskeletal stem system.
Dit zijn allemaal zeer krachtige systemen van het lichaam om problemen op te lossen. Ik ben zelf na het lezen van al deze onderzoeken begonnen met langzaam langere vasts in mijn eetpatroon in te gaan lassen. Beginnend met intermittent van 14 tot 18 uur met een 6 uur periode van wel eten tot twee dagen alleen water en uiteindelijk 5 en 7 dagen watervasten.
Ik had nooit gedacht dat het überhaupt mogelijk was om zo lang zonder problemen niets te eten maar blijkbaar is dat geen probleem. Je moet wel heeel erg lang (weken) niets eten om schade aan te brengen aan je lichaam, zoals jij ongetwijfeld weet.
Iig heb ik gemerkt dat na mijn eerste keer 5 dagen watervasten de problemen die ik al jarenlang n mijn arm had (ontsteking) begonnen te verminderen en uiteindelijk zelf nadat ik was gestopt binnen 7 dagen na de start van mijn vast volledig over was. Dit was voor mij een waanzinnige opluchting en openbaring. De klachten zijn ook niet meer teruggekomen. Daarnaast ben ik doordat ik op een redelijk hoog niveau ben blijven sporten tijden mijn vast zo goed als geen spiermassa verloren maar wel een beetje vet.
Nu weet/denk ik dat voeding voor jou een gevoelig (pijn)punt is maar ik weet zeker dat als jij zou gaan vasten het probleem in je knie permanent opgelost wordt. In een geval zoals het probleem die je hebt zou vasten een krachtige tool zijn.
Vooropgesteld dat jij niet al op de hoogte bent zal ik een link bijvoegen naar Dr. Mindy Peltz die zeer veel informatie verschaft over vasten en het hoe of wat. (zie haar kanaal)
https://youtu.be/mjNChGkQLRo
Anyway, ik kon het niet laten om toch een bericht achter te laten ook al doe je er misschien niets mee maar Ik hoop dat je er wat aan hebt.
Gr. Harko
Monique van de Velde
Hee Harko!
Wat super leuk dat je dit schrijft, want… aangezien ik zelf dus diep in de voeding zit (ook qua opleiding en de wetenschappelijk kant) is dit iets waar ik van op de hoogte ben. En ik heb er dan ook eens over nagedacht! Sterker nog.. ik begon er de laatste weken zelfs steeds meer over na te denken. Mede omdat ik zelf iets heb meegemaakt een half jaar geleden, dat maakt dat ik het misschien wel wil proberen. Een half jaar geleden had ik last van een blessure die maar bleef sluimeren. Toen ik vervolgens een klein buikgriepje kreeg en niets kon eten voor twee dagen, werd na deze dagen de blessure ineens een stuk minder.. Misschien is het toeval, maar samen met al deze onderzoeken maakt dat ik het toch interessant ben gaan vinden en me er meer in verdiep. Nu ook jouw verhaal komt is het misschien oprecht iets om te proberen voor mij! Een leuke test..
Wie weet, in ieder geval bedankt voor jouw verhaal en de link!
Liefs, Mo
Alan Robbemond
Hallo Monique. Ik volg je nu al een paar jaar en bewonder jouw vechtersmentaliteit. Daarom voel ik intens met je mee wanneer je weer een tegenslag krijgt. Een opspelende knie is niet fijn en je heb al van alles geprobeerd! Ik kwam op het internet een site tegen met hulpbandkousen voor een pijnlijke knie. Misschien heb je hier iets aan.
Kijk maar op hun website Powerbend
Sterkte en blijf in jezelf geloven. 👍😘
Monique van de Velde
Hee Alan, bedankt voor je bericht en fijne woorden!! Ik ga er eens naar kijken dankjewel 🙂 Liefs, Mo