Ik weet niet waarom, maar voor mij zijn die tien weken altijd een beetje het ‘magische’ aantal. Of eigenlijk weet ik wel waarom, ik heb altijd in mijn hoofd dat je voor een goede marathonvoorbereiding toch wel tien weken uit moet trekken. Dat je deze tijd er minstens voor nodig hebt om goed getraind de lange afstand aan te gaan. En eerlijk is eerlijk: dat is iets wat mij nog NOOIT gelukt is.
Dat maakt me ergens een beetje zenuwachtig. Of eigenlijk wel meer dan een beetje. Ineens krijg ik het gevoel alsof het vanaf nu erop of eronder is. Hoe ik eerst nog geblesseerd ‘mocht’ raken (wat ik mentaal overigens niet meer aan zou kunnen denk ik na al dat blessureleed), kan het nu niet meer. In de zin van, dat als het nu gebeurt ik sowieso niet op tijd fit ga zijn voor de marathon en hem wederom niet kan gaan lopen. Iets wat mij afgelopen zomer al een enorme klap heeft gegeven (Berlijn) en wat ik nu niet wéer mee wil maken.
Juist omdat het mij nooit gelukt is een fatsoenlijke tien wekelijkse marathonvoorbereiding aan te gaan, vind ik het feit dat het nu nog tien weken is zo.. beangstigend?
Eng of niet, inmiddels kan ik wel mooi een goede derde trainingsweek afvinken. Vandaag liep ik wederom 20 kilometer en mijn weektotaal is hoger dan ooit. Wat dus trouwens ook weer eng is, aangezien dit me alleen maar meer panisch maakt voor een blessure. Gelukkig heb ik een trainer die ik altijd een bericht kan sturen. Wanneer ik me zorgen maak of vragen heb, doe ik dit ook gewoon. Zo werd ik er gisteren weer op gewezen dat naar je eigen gevoel luisteren nog altijd boven alles gaat. Het aantal kilometers zegt eigenlijk niet perse zoveel.
En lichamelijk? Lichamelijk voel ik me tot nu toe best wel goed. Hoewel ik ietwat stijve kuiten heb, wat wel een puntje van aandacht is, liep ik er voor mijn gevoel vandaag bij als een soepel hertje (geen idee of het er voor de buitenwereld ook zo uitzag) (waarschijnlijk niet). Een jaar geleden kwam ik nog niet eens in de buurt van een niet-soepel hert. Vooruitgang is er dus sowieso, denk ik.
Al met al is het een mentaal knoopje dus, die ‘nog maar 10 weken’. Een knoopje die ik komende week eens even los moet zien te peuteren. Gelukkig kan ik redelijk goed ontknopen en weet ik ook wel als geen ander dat het niet het einde van de wereld is mocht het toch nog misgaan. De vorige keren heb ik dit ook overleefd. Ik kan zelfs zeggen dat ik er ‘sterker’ uitgekomen ben, hoe cliché dit ook klinkt. Nu maar hopen dat dit ook op lichamelijk vlak het geval is.
Nog tien weken te gaan dus en ondanks de kleine zenuwen heb ik er ook zin in. Ik bekijk het gewoon van week tot week, of beter gezegd van dag tot dag. Wat niet helemaal waar is trouwens, want ik kijk ook naar 9 februari, want dan hoop ik de 30 km in Schoorl te lopen (spannend!).
Zijn mijn zenuwen herkenbaar? Ik ben benieuwd wie dit ook heeft en hoe jij ermee omgaat!
Liefs, Mo
