Veel hardlopen en tevens voldoende rust nemen. Twee dingen die op zichzelf al erg lastig kunnen zijn in een marathonvoorbereiding. Tel daar goede en een grote berg voeding naar binnen werken bij op, plus nog een eetstoornis verleden, en de uitdaging is compleet. Hoe gaat dat?
Niet alleen het aantal kilometers gaat elke week een stukje omhoog, zo ook mijn hongergevoel. Voor mijn gevoel heb ik net een té grote lunch naar binnen gewerkt en toch begint mijn maag een paar uur later alweer te schreeuwen om iets nieuws. In de avond werk ik eten voor twee naar binnen (geen grapje) en toch word ik de volgende ochtend wakker met een rommelende maag, snakkend naar een bak havermout met kwark. Vervelend? Nah, ik vind van niet, ik hou tenslotte van eten. Maar ook echt toegeven aan die honger en dus gewoon door blijven kanen? Dat kan nog wel eens een mentaal dingetje zijn.
Want wanneer heb je nu echt wat nodig en wanneer heb je gewoon trek? Ik weet het niet precies. Wanneer heb je te weinig gegeten en wanneer misschien gewoon teveel? Dat weet ik ook niet precies. Hoe ik voor anderen prima weet wat en hoeveel ze zouden moeten eten bij een hoge lichamelijke activiteit, voor mezelf weet ik het niet. Of denk ik het niet te weten? Hoe dan ook, het ‘niet weten’ is juist het dingetje dat het lastig kan maken. Misschien is dat het voor iedereen, maar met name met een (vroeger) eetprobleem kan dit een uitdaging zijn. Want te veel eten? Vooral dat is eigenlijk gewoon doodeng.
Het voorbereiden van een marathon vraagt op het gebied van voeding veel flexibiliteit van je. Je moet naar je lichaam kunnen luisteren, maar bovenal naar je lichaam durven luisteren. Heb je erg veel honger? Dan heb je waarschijnlijk wat voeding nodig. Heb jij net zwaar getraind, maar totaal geen honger? Dan heb je óók voeding nodig. Tegenstrijdig dus soms, en verstand en gevoel gaan hierbij dan ook hand in hand. Laten nu juist deze twee dingen elkaar vroeger in mijn hoofd totaal tegen hebben gesproken (en nu nog wel eens). Toch kan ik er nu best goed mee omgaan zo vind ik zelf.
100% vertrouwen op mijn gevoel doe ik nog steeds niet. Ik heb niet altijd het idee dat mijn lichaam goed aangeeft of ik wat nodig heb. Evenals dat ik soms denk dat mijn lichaam wel aangeeft dat ik wat nodig heb, terwijl dit helemaal niet het geval hoeft te zijn. Voor een deel heeft dit te maken met vroeger, maar voor een deel is het ook normaal. Want heb jij altijd honger na een hele zware training? Waarschijnlijk niet..
Juist omdat mijn gevoel soms nog wel eens gek kan doen, door de eetstoornis of niet, neem ik ook mijn verstand mee wanneer het om voeding draait. Al helemaal in de voorbereiding van een marathon, wanneer goede en voldoende voeding heel erg belangrijk is. Niet alleen voor voldoende energie om je training goed uit te voeren, maar ook voor een goed herstel en je algehele gezondheid. Mijn lichaam te weinig goede voeding geven wil ik absoluut voorkomen, zeker gezien mijn verleden. En om dit te bereiken moet ik soms niet te moeilijk doen en gewoon mijn verstand laten beslissen.
Wanneer mijn keuzes voornamelijk van mijn verstand moeten komen, is na het trainen. Na een zware training heb ik vaak absoluut geen honger en dat terwijl mijn lichaam eigenlijk schreeuwt om koolhydraten en eiwitten. Hoewel ik het soms toch nog wel eens uitstel, probeer ik na mijn training meteen iets te eten. Vaak is dit een banaan of een eiwitshake (met suikers), om in ieder geval wat koolhydraten binnen te krijgen, honger of niet. Later, maar vaak ook zo snel mogelijk, volg ik dit dan op met een grote lunch of avondeten, waarin alle belangrijke voedingsstoffen zitten.
Wanneer mijn keuzes voornamelijk vanuit gevoel komen? De rest van de dag. Als ik honger heb probeer ik hier gewoon aan toe te geven en ik eet. Wanneer ik twijfel begin ik klein, maar heb ik na twee crackers met pindakaas als snack nog altijd honger? Dan neem ik er gewoon nog een. Ook ’s avonds eet ik gewoon tot ik helemaal verzadigd ben, of dit nu eigenlijk voor twee personen is of niet. En ik moet zeggen, dit gaat eigenlijk erg goed!
Juist omdat ik nu wat meer durf, geeft dit meer rust in mijn hoofd. Vroeger zou ik enorm bang zijn de controle te moeten laten gaan en alles van mijn gevoel af te laten hangen, tegenwoordig durf en kan ik dit een heel stuk beter. Het niet constant meer hoeven nadenken en gewoon kunnen aanvoelen wat nodig is, geeft mij enorm veel meer rust en dat is fijn. En als ik het echt niet meer weet of ik twijfel of ik het wel goed doe? Dan heb ik nog een paar hulpmiddelen die mij weer op weg helpen: de weegschaal (binnenkort een blog waarom een weegschaal soms ook fíjn – en niet alleen maar ‘slecht’ hoeft te zijn..) en MyFitnesspall (hiervoor geldt hetzelfde). Voor sommige is dit misschien iets waar ze het totaal niet mee eens zijn, maar voor mij is het een soort vangnetje, met name om te zorgen dat ik niet te weinig eet.
Tot nu toe gaat het dus erg goed, maar dit is wel iets waar ik 10 jaar over heb gedaan. Door ervaren, inclusief vallen en opstaan, leer je. En ervaren doe je vooral weer door te durven en te doen. Ondanks dat het nu goed gaat, zeg ik niet dat ik geen fouten meer zal maken. Sterker nog, waarschijnlijk komen er nog genoeg. Het verschil is dat ik niet meer bang ben voor die fouten, omdat ik weet dat ik ermee om kan gaan en er uiteindelijk weer een stukje slimmer uitkom!
Is voeding voor jou een lastig dingetje in een marathonvoorbereiding? Loop je ergens tegenaan of zou je iets specifieks hierover willen lezen? Laat het vooral even weten!
Liefs, Mo
Geef een reactie