Doei 2019!

Dat was hem dan bijna, 2019. En hoewel ik niet zo ben van het terugblikken, las ik net wel de blog die ik begin dit jaar schreef. Geen blog met goede voornemens, want die had ik niet. Maar wel een blog met mijn nieuwe doelen en eerste plannen van 2019. Dat die doelen vervolgens voor het grootste gedeelte in duigen zijn gevallen mag de pret niet drukken.

Als ik 2019 zou moeten omschrijven in een zin, zou het zoiets zijn als: “Omhoog gehesen worden na een bungee-jump in het ravijn, boven aankomen en vervolgens nog eens duiken, maar dan zonder touwtje”. Dit alles dan wel met betrekking op het hardlopen, verder ben ik veilig bovenaan dat ravijn gebleven.

Begin dit jaar kwam ik net terug van een hardnekkige blessure. Vol in de overtuiging en met vertrouwen dat ik er veel van had geleerd, maakte ik mijn eerste nieuwe plan: opbouwen, opbouwen, opbouwen (slim en verstandig, was het idee) en dan de halve-marathon van Venlo voltooien. Dit alles met het oog op mijn toen nog geheime volgende doel, de marathon van Berlijn. Nou, die marathon kwam er dus niet. De halve-marathon in Venlo overigens wel en die ging erg lekker. Wat er nog meer kwam was een PR op de halve-marathon in Utrecht, helaas gevolgd door een nog hardnekkigere blessure, veel frustratie, een verdrietige ik, geen Berlijn, maar wel een mooie docu (#Boost2Berlin). Hoe 2019 mijn comeback moest zijn, belandde ik voor mijn gevoel dus in dat ravijn dat ik net beschreef.

Ja, natuurlijk vond ik dit erg en deed het pijn (fysiek en mentaal), maar in september kwam er toch een omslag in mijn kijk op deze gebeurtenissen. Vallen in een ravijn hoeft namelijk nog niet zo erg te zijn, als je het maar overleeft (geen onbelangrijk detail). De volgende keer denk je wel drie keer na voor je aan die rand gaat staan. Of nog beter, je blijft er gewoon ver vandaan. En zo geldt dit ook voor mij en mijn blessures. Blijkbaar had ik dit alles nodig om in de toekomst beter na te denken. Om niet elke keer weer die grens op te zoeken en erover te gaan. Ik had het nodig om een súper verstandige ik te worden. En dat ben ik nu! Voor een klein deel dan 😉

Nee, 2019 was geen jaar die ik graag nog eens over zou willen doen op hardloopgebied. Maar het was uiteindelijk wel erg leerzaam. Dat klinkt saai en dat is het eigenlijk ook wel. Daarom mag het van mij nu wel weer klaar en afgelopen zijn, op naar een 2020 die hopelijk een stukje spannender wordt (Rotterdam 2020..? #fingerscrossed)! Maar ja, uiteindelijk ben ik met name zelf degene die hier de meeste invloed op heeft…

Fijne jaarwisseling alvast!

Liefs, Mo