Afgelopen week liep ik 57 kilometer en dat is gewoon veel meer dan ik denk ik ooit heb gedaan. Super blij mee natuurlijk, maar met het groeien van het aantal kilometers groeit ook de angst weer geblesseerd te raken.
Elke ochtend als ik opsta ben ik me bewust van wat ik voel. Elk loopje die ik doe analyseer ik op Strava, mijn Garmin en in mijn hoofd. Bij elk loopje denk ik ‘was het niet teveel? Was het niet te zwaar? Heb ik extra rust nodig?’ Gek word ik ervan. Voorzichtig zijn is natuurlijk niet verkeerd met mijn afgelopen jaar aan non-stop blessures. Maar kan ik ook te voorzichtig zijn? Of me teveel zorgen maken?
Ik vind het enorm lastig te bepalen waar de grens ligt. Ik probeer goed te luisteren naar wat ik voel, maar tevens besef ik me ook dat het ergens ‘normaal’ is iets te voelen. Wanneer je traint maak je natuurlijk weefsels kapot en kleine pijntjes horen er in die zin bij, denk ik. De kunst is alleen hier zodanig goed van te herstellen en de volgende trainingsprikkel op het juiste moment te geven, dat je sterker en sterker wordt (supercompensatie). Mijn twijfel is alleen: doe ik dat wel op het juiste moment? Want wanneer je dit te vroeg of te weinig doet gebeurt er niets of ga je zelfs flink achteruit. En bij dit laatste liggen blessures op de loer. En dat wil ik niet. Logischerwijs.
De twijfel blijft dus altijd of ik wel goed bezig ben. En ondanks dat ik de enige ben die dat echt goed kan aanvoelen, durf ik nog niet volledig op mijn eigen gevoel te vertrouwen. Mijn enthousiasme maskeert misschien wel pijntjes, denk ik soms. Toch heb ik van de vorige keren een aantal dingen geleerd die ik nu nog altijd meeneem en mij hopelijk helpen een blessure te voorkomen. En, omdat jij hier misschien ook wat aan kan hebben:
Tip 1: Vergelijk NOOIT met anderen. Hoeveel kilometers meer de ander ook kan lopen, kijk altijd naar je eigen belastbaarheid. En die belastbaarheid wordt door verschillende (persoonlijke) dingen flink beïnvloed, dus vergelijken met anderen heeft geen zin. Gewoon niet doen dus.
Tip 2: Twijfel is meestal: niet doen. Wanneer ik echt teveel twijfel of ik wel moet lopen, sla ik over. Liever de volgende dag een goede training kunnen doen dan een twijfelachtige training omdat je ‘moet’ of te graag ‘wil’. Stel jezelf de vraag: ‘train ik er wat mee als ik vandaag ga’?
Tip 3: Als je het echt allemaal niet weet, zoek iemand die je erbij kan helpen. En aan deze tip heb ik zelf wat (hopelijk), want iemand zoeken die mij kan helpen naar de Marathon van Rotterdam is precies wat ik nu ga doen. Wordt vervolgd dus!
Heb jij ook angst voor een blessure? Hoe ga jij hiermee om? Heb jij nog extra tips? Laat het vooral even weten, zo helpen we hopelijk elkaar!
Liefs, Mo
