Ik noem mijzelf na dit jaar de blessure-prinses. Vastberaden om het niet wéer zover te laten komen, ben ik nu toch echt anders gaan trainen. Al dacht ik dat de vorige twee keren ook, nu ECHT, denk ik. Wat ik anders doe dan voorheen? Ik deel wat ik vooral niet meer doe en hoe ik het dan nu wel doe…

Vergelijken met anderen

Hoe je het ook wendt, keert of bekijkt: alle oorzaken van mijn vorige blessures waren overbelasting. En hoewel ik het na elke blessure probeerde aan te pakken, ging ik keer op keer de mist in. Zoveel trainde ik toch ook weer niet? Zo hard liep ik toch ook weer niet? En daar ging het mis. Misschien liep ik minder dan anderen, misschien loop jij meer dan ik of misschien loop jij juist veel minder dan ik. Maar het vergelijken met iemand anders? Daar heb je vrij weinig aan. Het draait namelijk om hoe belastbaar jij ZELF bent en wanneer je meer doet dan dit, is er sprake van overbelasting. Of dit nou minder of meer is dan iemand anders doet. 

Ik heb geleerd dat het puur en alleen om mijzelf draait. Heb ik een hele drukke week? Heb ik iets emotioneels meegemaakt? Heb ik een pijntje of ben ik ziek geweest? Dit zijn allemaal factoren die van invloed zijn op mijn belastbaarheid en hierop inspelen is een must.

Trainen in grijs gebied

Waar ik ook goed in was: hardlopen. En dan bedoel ik HARD lopen of eigenlijk hard trainen. Ik liep een of twee keer in de week tempo’s (interval), prima natuurlijk. Daarnaast liep ik rustige duurlopen, ook prima natuurlijk. Wat minder prima was, is dat ik rondom de tempo’s (bij het in- en uitlopen bijvoorbeeld) nog steeds net iets te hard liep. Ook mijn duurlopen neigen eerder naar te hard dan te rustig. En mijn bedoelde ‘herstelloopjes’ werden gewoon trainingen. Kortom, ik trainde te vaak in ‘grijs gebied’: niet heel snel, niet heel langzaam. Met als gevolg dat ik mijn lichaam keer op keer belastte, zonder echt iets specifiek te trainen.

Tegenwoordig pak ik dit anders aan. Hoe snel ik loop (en wat anderen daarvan zien) boeit mij vrij weinig. Ik weet wat ik kan en ik kan dit beter als ik maar verstandig train. Duurlopen gaan vanaf nu dus echt rustiger. Herstelloopjes gaan traag. En tempo’s? Dat is het moment om te knallen 😉

Stijfheid? Het (ik dus) zal wel loslopen. 

Stijfheid hoort erbij toch? Dat is niet gek na een pittige tempo training. Nee gek is het niet, maar het negeren ervan is wel gek. Voor je het weet lig je in de knoop en kom je er niet meer uit. Ik dacht altijd de stijfheid er simpelweg even uit te lopen of gewoon glashard te negeren. Met als gevolg dat ik wéer een rondje liep (vaak alsnog te hard) en de belasting alleen maar meer maakte in plaats van dat ik er beter van werd. Tegenwoordig pak ik dat anders aan. Stijfheid bestrijd ik met een goede yoga- of pilates sessie. Ik geef aandacht aan de plekken die niet goed aanvoelen en als ik ga loslopen, ga ik het ook echt loslopen: rustig en met kleine pasjes. 

Moe = bijkomstigheidje 

Moe zijn rondom je trainingen is niet meer dan logisch, vond ik. Aanhoudende vermoeidheid van dagen, weken tot wel maanden lang? “Zal wel met iets anders te maken hebben, dus ik kan gewoon trainen” vond ik. Dom? Ja. Waar de moeheid ook vandaan mag komen, het is er wel. En het heeft invloed op je belastbaarheid. Moe zijn na een training mag best, maar wanneer ik voel dat ik ongewoon moe ben (waar het ook vandaan moge komen) neem ik extra rust. Want wat train ik eigenlijk precies wanneer ik doodmoe mijn rondje loop? Niks.

Pijntje? Beter doortrainen, dan een paar dagen extra rust

Nee dus, NOOIT meer. Hoewel ik momenteel misschien iets té bang ben voor een blessure (niet gek ook na afgelopen jaar) vind ik het zekere voor het onzekere nemen toch echt wel een goed uitgangspunt. Pijn = opletten. Het blijft super lastig, want wanneer is pijn nu écht iets en wanneer niet? Ik heb geen idee en met mij zijn er vele. Toch weet ik nu ook dat je het soms best kan voelen wanneer er iets echt mis is..

In het geval van een stressfractuur, zoals mijn laatste blessure, is het dan al een soort van te laat (dit komt vrij plotseling en voelde ik lokaal niet aankomen. Hoewel ik het wel ‘algeheel’ voelde aankomen door onophoudelijke stijfheid en vermoeidheid, zie bovenstaande tips dus). Maar in het geval van een pees-irritatie kan erger misschien nog voorkomen worden. Pijn betekent nu echt opletten en de trainingen aanpassen. Liever een paar dagen extra rust nemen, dan 12 weken plat.

Of ik hiermee een volgende blessure voorkom of nog meer te leren heb? Ik hoop het eerste, maar ik weet ook wel dat er vast nog eens een zal komen. Ik ben tenslotte van glas. Uiteindelijk is de gouden tip te luisteren naar je lichaam, hoe afgezaagd dit dus ook klinkt, maar luister jij wel echt, écht goed genoeg?

Heb jij vaak last van blessures? Heb jij nog speciale tips om slim te trainen? Laat het vooral weten, ik ben benieuwd!

Liefs, Mo