Soms is mijn motivatie wat groter dan wat mijn fysieke ik daadwerkelijk aankan. Of ja, misschien kan ik het woord “soms” beter weglaten. Nee, aan motivatie ontbreekt het mij niet vaak. Maar dat is dan ook meteen een valkuil. Of het slim is een halve-marathon te gaan lopen wanneer je nog niet eens af bent van je meest hardnekkige blessure EVER? Kort maar krachtig antwoord: nee. Of het goed heeft uitgepakt voor mij? Minder kort, maar toch krachtig antwoord: tot nu toe wel!

De afgelopen week had ik er stiekem nog een beetje een hard hoofd in. Moe en zeurende benen, twee factoren die ik liever niet had gehad met een halve-marathon op de planning. Ik nam twee dagen complete rust en hoopte dat dit mijn energielevel en benen een beetje zou oppeppen. En warempel, na deze twee dagen was mijn hoofd gisteren ineens toch wat minder hard. Mijn benen werden zelfs een beetje onrustig en ik stond letterlijk en figuurlijk te trappelen om weer te gaan lopen. Daarbij was het voor mij al dik vijf maanden geleden dat ik überhaupt aan een hardloopvent meedeed, en had ik er hoe dan ook gewoon heel erg veel ZIN IN.

Samen met een vriend reisde ik af naar het zuiden, Venlo. Vorig jaar liep ik bij de Venloop de 10 kilometer en toen ik daar zag hoe groot het spektakel was, met name rondom de halve-marathon, wist ik het al: deze moet en zal ik volgend jaar lopen! Zo gezegd, maar nog niet zo makkelijk gedaan, stond ik daar gisteren dan toch. In het blauwe startvak, om twee uur ’s middags, toen het startschot klonk.

Ik besloot gewoon te gaan lopen en wel te zien waar het schip zou stranden. Nou dat schip ging best hard. Veel harder dan verwacht! Toen ik na vijf kilometer ruim onder mijn soort van geplande tijd zat en het gewoon heel erg goed voelde, zag ik geen reden om dan ook maar iets te veranderen. Kilometer één tot en met tien vlogen voorbij. Mede door alle mensen langs de kant, wauw wat een aanmoedigingen, wat een feest! Maar na kilometer tien begon ik mijn heupen een knieën toch wel wat te voelen. Tja, door die pees zijn mijn gewrichten het tenslotte ook niet meer gewend zulke afstanden af te leggen. Op de kilometer tien en een half kreeg ik mentaal een tikje toen ik besefte dat ik deze afstand nog een keer moest afleggen… (help).

Gelukkig had ik iets om naar uit te kijken, wat rond kilometer twaalf stonden twee bekenden van mij, om mij verder te schreeuwen. Ik weet niet wat het is, maar ik krijg daar toch altijd zoveel energie van (herkenbaar?). Ze stonden voor mij op precies de goede plek. Dankzij twee goede cheers kon ik weer verder met wat nieuwe energie. De wind keerde zich tegen, maar hee, dat tempo ging ik vasthouden en die finish moest en zou ik halen.

Kilometer 15 en 16 waren verschrikkelijk, maar dat heb ik altijd bij een halve marathon.

Toen ik de 18 kilometer bereikte en mijn tempo nog altijd ruim boven verwachting was, besloot ik nog even te gaan knallen. Ik kwam bij kilometer 20 en vanaf hier was het mentaal een eitje. Rijen, rijen dik stonden de mensen in Venlo langs de kant om iedereen over de finish te schreeuwen. Ik weet niet hoe het bij jou zit, maar mij geeft dit vleugels. Ik versnelde, raasde door het centrum en kwam vervolgens bijna kotsend over de finish. Maar ach, het was elke stap waard.

Met een eindtijd van 1:43:45 ben ik ZO ONWIJS blij. Het is maar vijf minuten van mijn PR en dat maakt me na een half jaar blessure gedoe gelukkiger dan ooit. Het is een mentale overwinning en ik hoop ook een fysieke. Ik duim dat het pees probleem nu echt op zijn retour is, al zal ik het de komende dagen nog even moeten afwachten natuurlijk.

Juichen mag ik nog niet te vroeg, ik weet het. Maar gejuicht heb ik. En niet eens stiekem. En niet eens een beetje. De Venloop was fantastisch!

Heb jij ook meegedaan? Hoe ging het bij jou? Of ga je komend jaar meedoen? Laat het me weten! 🙂

Liefs, Mo