Van heel veel kilometers per week, tot een blessure, tot een persoonlijk record (pr) op de 10km en tot slot een flinke val van de fiets. Mijn voorbereiding op de halve-marathon van Eindhoven was verre van hoe ik het in mijn hoofd gepland had en de uitkomst? Die was nog vele malen verder van hoe ik het in mijn hoofd gepland had. Mijn raceverslag van afgelopen zondag lees je hier!

Het plan, versie 1

Ik ging niet voor een PR bij de halve van Eindhoven. Dat schreef ik in een eerdere blog. Ik wilde niet het risico lopen (letterlijk dus) om na mijn blessure alles weer kapot te maken en na de halve weer de lappenmand in te stappen. En toen kwam de Singelloop van Breda.

Het plan, versie 2

Ik weet niet wat er precies gebeurde, maar het leek wel of ik vloog. Ik liep zonder dat ik het in eerste instantie doorhad op een snelheid waarmee ik mijn PR op de 10km zou verbreken. En dat is wat er uiteindelijk gebeurde. In een tijd van 00:43:16 kwam ik over de finish en mijn tong zat nog in mijn mond in plaats van dat hij op mijn knieën hing. Hoe kon dat? Geen idee, maar ik had het gevoel dat ik terug was. Laat die snelle halve van Eindhoven maar komen, dacht ik. En toen.. kreeg ik een ongelukje op de wielrenfiets, twee dagen voor de race.

Het plan, terug naar versie 1

“Lekker nog een ontspannen rondje fietsen om de laatste pijntjes van de Singelloop eruit te trappen”. Maar in plaats van de pijntjes eruit te trappen werden er 20 nieuwe pijntjes in getrapt. Gelukkig was het een ongeluk met een andere fietser en vielen de gevolgen relatief mee. Wat goede blauwe plekken hier en daar, daar viel mee te leven. De klap op mijn hoofd (ondanks de helm natuurlijk) en de pijn in mijn nek waren wat minder. Met een goede ‘na-spierpijn’ en twee dagen hoofdpijn besloot ik toch maar die halve te gaan rennen, met goedkeuring van de fysio en een portie waarschuwingen op mijn bordje. “Een beetje rustig aan doen en bij snel opkomende hoofdpijn STOPPEN” luidde het advies. Check, dat ging ik dus echt doen.

Het plan, versie 3

Op 13 oktober vertrok ik al naar Eindhoven, samen met hardloopmaatje Erik die ook de halve ging lopen. We mochten overnachten in een luxe hotel, haalde ons startnummer op en aten samen met Maartje alle pasta voor de neuzen van de echte marathon lopers weg (oeps, honger). De volgende dag maakte ik mijn tv debuut op Omroep Brabant (heu!) en mocht ik ook nog eens het marathon finishint in de lucht houden met Maartje (erg verantwoordelijke taak vonden wij) wat bijna nog spannender was dan de prestatie die we zelf nog moesten gaan leveren.

Anderhalf uur later en met temperaturen en zenuwen die inmiddels de pan uitrezen was het dan mijn beurt. In principe waren alle ingrediënten om vooral niet voor een PR op de halve-marathon te gaan lopen aanwezig. Maar rustig lopen? Daar had ik ook geen zin in, ik voelde me best goed. Nieuw plan vlak voor de start: ik besloot mijn ‘Singelloop techniek’ weer toe te passen. Weggaan op een lekker tempo en wel zien waar het zou stranden.

Niet het plan, toch gedaan.

Het startschot klonk en pas toen ik in een voor mij lekker tempo leek te zitten, keek ik op de klok. Tussen de 4:30min/km en 4:45min/km. Dat was dus gewoon PR tempo. Ik besloot het door te trekken voor zolang het mogelijk was.

Het was bloedheet en mijn hoofd leek minstens op 3 momenten volledig te exploderen, maar de hoofdpijn bleef uit. Het werd halverwege zwaar en op km 15 had ik even geen zin meer, maar de gedachte om te stoppen bleef uit. Ik werd meegesleept door de andere hardlopers. Meegesleept door de grote menigte langs de zijkant. Meegesleept door de muziek die langs de hekken werd gespeeld en meegesleept door het muzieklijstje “leuk om voor te luisteren” dat via Spotify door mijn oortjes klonk. De laatste kilometers over Stratumseind voelde als thuis (misschien omdat de kroeg zo dichtbij was) en voor ik het wist zag ik daar in de verte de finish. In 1 uur, 38 minuten en 32 seconden (!?!) passeerde ik de lijn waar ik een paar uur eerder nog met een lintje stond te zwaaien. Een persoonlijke record op de halve-marathon en een DIKKE ook (3 min!).

Dit was dus niet het plan, maar ik had het toch gedaan.

Stronteigenwijs? Of gewoon naar mijn lichaam geluisterd en gedaan wat er die dag in  zat. Ik ben er nog niet helemaal over uit, maar het voelde goed. Ook nu voelt het nog goed. Het was in ieder geval een top weekend, met een top halve-marathon en een top hoeveelheid nieuwe motivatie om voor een volgend doel te gaan! Wat zal het worden..?

Liefs, Mo