“Where is the “good” in “goodbye”?” Ik heb geen idee. Maar soms is het toch goed afscheid te nemen van bepaalde dingen. Omdat het tijd is om verder te gaan. Of omdat je er iets voor terug krijgt, wat diep vanbinnen belangrijk voor je is. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ik ga het Asics Frontrunner Team verlaten..

◊ ◊ ◊

Where to begin?

Omdat ik niet weet waar ik moet beginnen om dit uit te leggen, begin ik maar gewoon bij hoe ik mij nu voel. Je kan misschien denken dat ik mij nu “blij” voel omdat ik een bepaalde beslissing heb gemaakt, maar dat is eigenlijk niet zo. Ik schrijf dit dan ook met een brok in mijn keel, het is oprecht een van de moeilijkere beslissingen die ik in mijn 25-jarig bestaan heb gemaakt. Het voelt een beetje als een langdurige, goede relatie uitmaken, omdat je voelt dat het tijd is om verder te gaan (does that make sense?). Laat ik toch maar een poging doen uit te leggen waarom ik deze keuze heb gemaakt en wat het zo moeilijk maakt.

Tijd voor mijn eigen weg

Als ik een ding moet noemen waar het NIET aan ligt, dan is het wel het team. Ik heb het gevoel dat ik het afgelopen jaar echt nieuwe vrienden heb gemaakt, waarvan zelfs een aantal hele goede vrienden. Hoewel het af en toe een groep stuiterballen bij elkaar is, is het wel het soort van stuiteren waar ik enorm veel energie van krijg en waar ik graag bij ben. Dit maakt het dan ook zo moeilijk hieruit te stappen.

De reden dat ik uit het team stap heeft dus ook niets met het team zelf te maken. Ik stap uit het Frontrunner Team, omdat ik het gevoel heb dat het voor mij tijd is wat andere dingen te gaan doen en te beleven. Ik heb een ontzettend mooi jaar gehad en het heeft mij veel gebracht. Maar toch voelde ik mijn op een gegeven moment niet helemaal meer op mijn plek in wat ik allemaal wil en kan. Voor er de misvatting ontstaat dat ik gewoon “meer wil dan alleen Asics”: nee, niet per se. Ik vind Asics nog altijd een onwijs fijn merk waar ik graag op loop. Maar ik wil wel onafhankelijk, onbelemmerd en vrij zijn door mij niet langer te binden aan één organisatie of merk. Ik wil schrijven. Objectief schrijven. En ik wil meer mijn eigen identiteit kunnen uitten door te kiezen voor dingen die ik zelf wil kiezen. Ik heb het gevoel dat het tijd is mijn eigen weg te gaan en de dingen te doen die ik gewoon kán. Ik wil dit dan ook graag meer ruimte geven.

Is het de borrelende maag?

Het feit dat ik een jaar in het team heb mogen zitten, daar ben ik nog altijd heel erg dankbaar voor. Ik weet heel goed dat er zat lopers zijn die dit heel graag zouden willen en ik lijk dus ergens wel GEK dat ik eruit stap. Maar toch kan ik mijn eigen gevoelens niet aan de kant zetten. Misschien is het die borrelende maag waar ik het in een eerder blog over had? Of is het gewoon een “quarterlife crisis” waarbij ik op zoek ben naar mijzelf ofzo (hoewel ik het idee heb dat ik  prima weet wie ik ben)? Anyway, ik weet niet precies waar het vandaan komt, maar doet dat er eigenlijk toe? Ik weet waar ik nu behoefte aan heb en ik heb een stap gezet om dat te bereiken.

Wat nu?

Hoe het nu verder gaat en of ik nog ergens terecht kom, ik heb geen idee. Ik ga het team absoluut missen, maar een echt goodbye is het hopelijk toch niet? I mean, ik blijf iedere Frontrunner stuk voor stuk nog steeds een topper vinden en ik ben dan ook niet van plan de vriendschappen te laten gaan (eerstvolgende Asics Frontrunner on Tour: reserveer vast een plekkie voor mij!). Maar toch ben ik ergens (heel ver weg) opgelucht dat ik een keuze heb gemaakt. En waar dit alles mij brengt of niet brengt, dat zullen we wel zien. Maar het enige wat ik op dit moment belangrijk vind is dat ik nu kies waar ik mij goed bij voel. Ik kies voor datgeen waar ik behoefte aan heb. Ik kies voor mezelf. 🙂

◊ ◊ ◊

Misschien voor vele een onverwachte keuze en misschien vind je mij wel CRAZY (I don’t blame you), maar hee misschien ben ik dat ook wel een beetje. Heb jij nog vragen over mijn beslissing? Opmerkingen of gewoon een andere reactie? Laat het mij vooral weten in een reactie, mailtje, postduif, telefoontje of wat dan ook! 🙂

Liefs, Mo