Soms gaat het LEKKER. En soms gewoon even niet. Nu heb ik over het algemeen totaal niet te klagen en dat doe ik dan ook liever niet. Maar vandaag even wel. En morgen dan weer niet ;). Wat ik met al dit vage gebrabbel wil zeggen? Wellll.. tijd voor een kleine update over mijn gezondheid. Simpelweg omdat ik er vandaag zelf een heb gehad.

◊ ◊ ◊

Kleine recap nummer ehh 10?

Ik heb nu al regelmatig half/half verteld wat er speelt. Nooit 100%, gewoon omdat ik zelf niet eens weet wat er nu écht aan de hand is. Dat is dan ook de reden dat ik momenteel (eindelijk) eens goed onderzocht word in het ziekenhuis en stukje bij beetje meer te weten kom over mijzelf.

Al een jaar en 2 maanden (ja, ik begin het bij te houden geloof ik) heb ik “last van mijn lichaam”. Ook dit klinkt weer behoorlijk vaag en dat is het ook. Al dik een jaar heb ik last van pijn in mijn benen, duizeligheid, een te lage hartslag, oneindige kou, never ending spierpijn en enorme vermoeidheid (hier hou ik het maar bij, de lijst is al lang genoeg). Of ik dit erg vind? Nee, niet perse. Ik ben namelijk blij dat het iets is waar prima mee te leven valt, waar ik mee kan blijven hardlopen, waarmee ik een marathon uitloop (!?!) en iets wat niet “gevaarlijk” is. Het is alleen erg vermoeiend (letterlijk dus ook nog eens). 

Ups en downs

Iets minder dan een jaar geleden bleek dat mijn schildklier niet goed werkte, wat mijn klachten zou kunnen verklaren. Ik kreeg medicijnen en dacht YES, nu zal het snel beter gaan. Inmiddels zijn we een jaar verder en gaat het dat dus niet.

Het komt en het gaat. Ik heb ups en ik heb downs. De ene week loop ik een marathon, de andere week kom ik niet verder dan 4 km en kan ik bijna niet naar huis lopen van de pijn. Frustrerend! Maar hee, ik ben altijd nog blijer met mijn ups, dan dat ik verdrietig ben om mijn downs. 

Toch heb ook ik wel eens een down en daar mag ik ook best eens aan toegeven denk ik. Ik vind het lastig, want ik ben liever blij. Maar zonder bleh weet je misschien ook wel niet wat yeah is, right?

One hour down (ok, 4 dan)

Vanmiddag was ik gewoon even bleh. Een tijd geleden ben ik eindelijk doorgestuurd naar een gespecialiseerde arts. Eindelijk gaan ze na een jaar zoeken naar oorzaken, in plaats van symptoom bestrijding (wat dus blijkbaar niet zo goed werkt). Ook komen hierbij veel “onopgeloste zaken” naar boven, dingen waarmee ik al jaren loop. Een lekker ingewikkeld proces dus en het is dan ook logisch dat het allemaal even duurt.

Vanmiddag kreeg ik mijn eerste uitslagen, wat zeker inzichten geeft in wat er speelt, maar wat ook zeker nog geen zicht geeft op de finish. Het was een eerste stap om te kijken in welke richtingen er gezocht moet gaan worden. Dit blijken er 3 te zijn; iets met een hypofyse, de schildklier zelf en mijn darmen. Anyway, nog even te gaan dus 🙂 Dit betekent dan ook dat ik voorlopig ook nog even met mijn klachten zal moeten blijven lopen en soms.. is dat dus even BLEH.

Na regen komt zonneschijn

Hoe ik eerst besloot na een uurtje te chagrijnen mijn big smile weer op te zetten, lukte dat toen nog even niet. Mijn problemen zijn lang niet het einde van de wereld, het wordt onderzocht en ik ga er al een jaar prima mee door het leven. Soms is het alleen frustrerend, omdat ik het liefst de hele dag stuiterend door het leven ga en dit regelmatig ook doe, maar vervolgens uitgeput en zonder een sprankje energie de  volgende dag door moet komen. Toegeven aan die momenten en rust pakken is dan ook van belang. Maar voor wie mij al wat langer kent dan vandaag weet dat dit nog wel eens een opgave kan zijn (en ik ben niet de enige). 

Inmiddels zijn we 4 uur verder en heb ik mijn eerste lachrimpel alweer in mijn selfie-camera gezien. Het heeft even keihard geregend (letterlijk, ook nog eens), maar net als buiten, begint nu ook bij mij het zonnetje weer langzaam te schijnen. Ook al duurt de onderzoeksperiode lang en is het tja, “niet leuk”, ik ga mij niet focussen op het moment dat er duidelijkheid is. Ik weet namelijk zeker dat die komt en dat het goedkomt. Wachten vind ik simpelweg zonde van mijn tijd. 

Leren omgaan met de downs is wat ik zal doen en wat ik vandaag doe. Ik ben moe en BLEH en hee, daar doe ik gewoon wat mee. Ik weiger namelijk om mijn BLEH gevoelens de rest van mijn tijd te laten verspillen. Vanavond verwen ik mezelf dan ook met een lekker bord eten, een grote kop thee en een ontspannen avondje (nog meer dingen die niet aan mijn avondje mogen ontbreken?). En morgen..?

Morgen stuiter ik weer vrolijk rond. Deze middag gewoon even niet. 🙂

◊ ◊ ◊

Wat het doel van deze blog is weet ik zelf ook niet, maar ik ben blij dat ik het van mij af heb kunnen schrijven. En toch nog iets kleins dat ik wil meegeven: Laat je negatieve gevoelens please nooit je hele dag bepalen.. dat is toch gewoon zonde?

Hoe ga jij met downs om?  Kan jij makkelijk toegeven aan wat je lichaam of geest van je vraagt? Ik ben benieuwd!

Liefs, Monique