Ik kan doodleuk schrijven dat het beter met mij gaat. Dat ik eindelijk van die eetstoornis af ben en dat ik erin geloof dat het ooit helemaal zal verdwijnen. En dat is ook zeker zo. Maar toch brandt er nog altijd ergens in mij een klein vuurtje, dat nog niet is gedoofd. En wanneer je “zomaar 5 kilo aankomt?” Dan kan dat vuurtje wel eens aanwakkeren. Sterker nog, bij mij begon het gewoon keihard te fikken. Ik voelde me niet goed, totaal niet. En ik begon mij vreemd te gedragen. Wat er aan de hand was en wat nu? Tijd om het te delen.

◊ ◊ ◊ 

Piep maand

Het heeft even geduurd voor ik het met jullie deel. Maar ik denk dat ik het eerst nog even moest plaatsen voor mezelf. Ik had een tijdje terug namelijk een ongelooflijke rotmaand en ik was zelf denk ik een beetje in de war. Ten eerste van mijn eigen lichaam (zometeen details), maar ten tweede van mijn eigen gedrag en gedachten. Heb ik misschien nog meer last van die eetstoornis dan ik dacht?

What’s going on?

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ik kwam dus 5 kilo aan. En nee, niet in een half jaar, maar in twee weken tijd. TWEE WEKEN. En hoeveel ik jullie ook kan vertellen dat een paar kilo meer of minder echt niet uitmaakt (dat doet het ook niet) en ik zelf ook heus wel wat extra kilo’s kan gebruiken (I know, nog steeds), liet deze gebeurtenis mij echt niet koud. Ik was er zelfs goed “ziek” van. Hoe kan dit gebeuren? Waarom gebeurt dit? Kan ik het stoppen? En zelfs ik voelde me een beetje.. dik (ja, je mag nu heel vreemd kijken).

Ik weet heus dat dit laatste belachelijk is. Maarja, zo voelde ik me nu eenmaal wel. Ik kwam onbedoeld 5 kilo aan in een korte tijd en ik denk dat niemand daar echt heel blij van wordt, right..?

Ik werd wanhopig

Het probleem zat hem niet alleen in de 5 kilo, maar meer in de oorzaak. Want ik was echt niet anders gaan eten. Ik was echt niet minder gaan sporten. En normaal ben ik gewoon heel erg stabiel op mijn gewicht, zonder gek te hoeven doen. Hoe kan dit dan ineens gebeuren?

Eerst wijdde ik het aan de stress. Mijn december maand was ongelooflijk stressvol voor mij, met een verhuizing, herkansing, dingen regelen, dingen afronden en slapeloze nachten (BAAAH). Tja.. dat doet je lichaam ook niet veel goeds. Maar hee, ik had wel vaker stressvolle perioden doorgemaakt en nog nooit 5 kilo extra als effect gehad.. Ik vond het maar vreemd. Tegelijkertijd werd ik ook een beetje wanhopig. Ik bleef maar aankomen en dat wilde ik dus echt niet. Ik was de controle kwijt en het gevolg? Ik ging in de verdediging.

Hallo oude stomme Monique

Monique ging op dieet. Hoe tegenstrijdig klinkt dit?!? Maar ja: ik zette mezelf op een dieet. Ik besloot niet meer te snoepen en hield me in met alles. Ik wilde dit namelijk stoppen en het spookte zelfs door mijn hoofd dat als het niet stopte, ik dan maar gewoon zou stoppen met eten. LIKE WHUT? Was ik gek geworden? Is dit niet juist waar ik de laatste jaren zo hard voor heb gevochten, om dit stomme stemmetje uit mijn hoofd te jagen? Hoe kon die dan ineens zo onaangekondigd komen binnenvallen?

Ik werd er niet gelukkiger van. Niet van mijn lichaam, maar al helemaal niet van mijn “dieet”. Ik besloot vrij snel al deze struggles niet voor mijzelf te houden. Ik bedoel, daar ging het sowieso niet beter van worden. Ik deelde mijn problemen dan ook met mijn ouders en met mijn coach Geert, bij Health Advies Breda.

Gelukkig was Geert heel duidelijk: “Er gaat duidelijk iets niet goed in je lichaam (stress of wat het dan ook is), maar minder eten gaat je hier niet mee helpen. Sterker nog, dan creëer je alleen maar méér stress voor je lichaam en dat is sowieso NOT DONE”.

Dankjewel Geert. En ik besloot mijn dieet te staken (en nooit meer op te pakken). In plaats van te diëten en mega veel te gaan sporten, besloot ik de stress aan te pakken. Ik nam rust. Stopte een week met sporten en richtte me gewoon even op wat er geregeld moest worden (met de verhuizing op éen) (en eten deed ik dus gewoon “normaal”). 

Het antwoord

In de laatste week van de piepmaand kwam voor mij het antwoord op het vreemde gedrag van mijn lichaam. De dokter belde mij in de avond nog op dat de bloeduitslag binnen was en die was.. niet zo prima. Mijn schildklier was namelijk in een maand tijd van “goed” naar opnieuw “te langzaam” gegaan. Alsof ik mijn medicatie niet meer nam. Wat ik overigens dus nog altijd echt wél deed (ik ben echt slecht met medicatie, ik geef het toe. Maar deze vergeet ik dus NOOIT). Hoe dit kon komen? Waarschijnlijk door “de pil” waaraan ik pas weer begonnen was..

Mijn trage schildklier verklaart hoogstwaarschijnlijk de gewichtstoename, misschien in combinatie met de pil. Maar ook verklaart het misschien het feit dat ik de laatste tijd niet zo lekker loop. Ik herstel slecht en heb veel pijn tijdens en na het hardlopen (zelfs 5km werd mij teveel..). Tja.. die stomme schildklier is dus na een jaar nog altijd erg vervelend aan het doen.

En nu..?

Ik doe het voorlopig nog altijd een beetje rustig aan. Eerst weer gezond worden en dan pas werken aan nieuwe doelen, voor nu; doen waar ik zin in heb. En oja.. die pil heb ik dus meteen weer het raam uitgegooid (om het nog maar zachtjes uit te drukken, hihi).

Gelukkig ben ik nu eindelijk doorverwezen naar een arts die gespecialiseerd is in de schildklier en in hormonen. Ik hoop dat hij/zij mij verder kan helpen en ik me ein-de-lijk na een jaar weer wat beter ga voelen. We gaan het zien, maar ik heb er opnieuw vertrouwen in.

Het vuurtje wordt geblust

Het vuurtje was dus bijna weer laaiend, maar gelukkig is hij weer onder controle. Die gekke gedachten hebben me wel even laten schrikken. Blijkbaar ben ik nog iets gevoeliger voor dit alles dan ik dacht. Maar hee, ergens is het ook niet gek. En ik denk ook dat niemand echt relaxt zou zijn als hij of zij 5 kilo aankomt, zonder iets veranderd te hebben in het leefpatroon. Of er nu wel of geen sprake is van een eetstoornis.

Kortom, mijn lichtje aan het einde van de tunnel blijft nog steeds. Van die eetstoornis kom ik ooit echt wel helemaal af en voor nu weet ik hoe ik met een tegenslag om moet gaan. Natuurlijk is het altijd nog wel eens oppassen voor een huge ass fire, maar zolang je zelf weet waar de brandslang hangt, overleef jij die fire wel. Daar geloof ik tenminste in!

◊ ◊ ◊

Zelf ben ik weer een leermoment verder. Ik zal binnenkort eens wat meer informatie geven over de effecten van een snelle of trage schildklier en de invloed van hormonen op het lichaam. En.. ik houd jullie natuurlijk op de hoogte 🙂

Liefs, Monique