Het afgelopen jaar heb ik bijna meer op evenementen gelopen dan gewoon mijn vertrouwde rondje langs de Maas (oké, overdreven natuurlijk, maar je snapt vast wat ik bedoel). Ik schrijf dan ook eigenlijk vrijwel nooit een wedstrijdverslag meer, tenzij het een speciale run was. En dat was deze. Dit was zo’n speciale run. En.. een onverwacht echte wedstrijd tegen twee, voor mij  onbekende, hardloopsters.

◊ ◊ ◊

Team Inske

Vorig weekend liep ik namelijk de Warandeloop in Tilburg. Dit was niet “zomaar” een wedstrijd, maar dit was ons gevecht. Ons gevecht voor Inske en ons gevecht tegen ALS. Samen met ongeveer 15 anderen vormden wij Team Inske en vorige week zaterdag waren wij klaar om ons gevecht aan te gaan, op de 5 of 10km.

Hoe dit voor mij eerst een “gewone” 10km leek te worden zo na NY, veranderde deze run onverwacht in een regelrechte strijd. Bovenal een strijd voor Inske, maar daarnaast ook een strijd met mijzelf en.. een strijd met twee voor mij onbekende hardloopsters..

Niet miemelen maar gaan

Mijn zaterdag ging anders dan gepland. Nadat ik mijn bed uit was gestapt en minstens 23x geniest had (geen grapje, #STRONTVERKOUDEN) schoof ik mijn vertrouwde havermoutje naar binnen. Er zijn twee dagen in 2017 waarop ik MOEST hardlopen. En dat was met de marathon (duh), en vandaag. Want wat is nu een strijd tegen een verkoudheid als je loopt voor ALS? Niets dus. Niet miemelen maar GAAN. En dat was wat ik ging ik doen.

Wat was het fijn met Team Inske (inclusief Inske zelf) samen te komen bij de Warandeloop. Ondanks de heftige reden van onze loop, hing er toch een hele fijne sfeer. We trokken onze oranje shirtjes aan, bliezen ballonnen op en maakte foto’s. Heel veel foto’s. Het was zelfs zo gezellig dat we bijna de start miste (no kidding).

Na een goede warming up (#rennendnaardestartdus) stonden wij klaar om te starten.

Ready, set, GO!

De 10km was begonnen. Ik liep samen met mijn teamgenootje Celeste, voor zolang we elkaar bij zouden houden (onder het mom van: welke snotneus houdt het het langst vol). We zouden een lekker tempo loopje doen en niet te veel doelen stellen. Een nieuw PR lopen had ik na 1 minuut al opgegeven, toen we twee keer moesten wandelen vanwege de drukte en ik de gladde paden zag liggen (dat kon niet goed gaan #onhandig). Toch kwam ik de eerste kilometer met een onverwacht goede snelheid door. Zou ik dit  kunnen doortrekken?

Ik besloot het gewoon te proberen. Wie niet waagt, wie niet wint, right? 

NO WAY

Ik zeg je eerlijk, de eerste kilometers waren nog leuk, maar bij kilometer 5 wilde ik dat de finish al in zicht kwam (en die kwam ook in zicht, alleen moesten wij nog zo’n rondje. damn.). Gelukkig stonden daar de Team Inske Supporters die mij door dit punt schreeuwde en ik besloot gewoon nog zo’n rondje gas te geven.

En daar begon een onverwachte wedstrijd. I’ll explain:

Ik liep al een tijdje achter twee hardloopsters van de Tilburgse atletiekvereniging. Langzaam maar zeker kwam ik steeds dichter bij ze in de buurt. Toen ik er op een gegeven moment voorbij liep dacht ik.. “niks”, want ja iemand inhalen is op zich niet heel speciaal wanneer het ergens druk is.

Toch liep het deze keer anders. Terwijl ik dacht dat ik de hardloopsters gewoon voorbij was, merkte ik een kilometer later dat ze nog net zo dicht achter me zaten als een kilometer geleden. Sterker nog, zij begonnen mij langzaam weer in te halen. En eerlijk? Dat kon mijn ego niet aan.

Er moest een tandje bij. Maar nee, ik kreeg ze niet van me afgeschud.

Op een kilometer of 7 a 8 haalde het tweetal me in. Nee nee dit ging niet gebeuren, dacht ik. Nog steeds was mijn ego te groot en ik besloot weer wat meer gas te geven en ze in te halen.

Nog 1 km te gaan en de finish kwam in zicht. Ik zat er totaal doorheen. Ik was moe en koud en wilde gewoon KLAAR zijn. Mijn benen leken niet meer vooruit te komen en toen tja.. Tot overmaat van “ik wil er klaar mee zijn”-gevoelens kwam een van de twee hardloopsters uit Tilburg mij voorbij sprinten. Het was gedaan. Mijn ego was bijna te uitgeput om nog in te grijpen.

Bijna ja.

Ik kon dit toch niet laten gebeuren? Heb ik al die kilometers een mentale strijd met mezelf aangegaan en de snotlongen uit mijn lijf gerend om deze hardloopsters voor te blijven, laat ik ze er de laatste kilometer vandoor gaan? NO WAY!

Ik zette alles op alles. Er moest en zou nog een tandje bijkomen. Ik moest en zou nog even GAS geven.

En uiteindelijk? Het lukte me om haar in te halen en eerder over de finish te komen. I DID IT. Mijn foto’s zijn de minst charmante ooit, maar I DID IT. En dat vond ik stiekem natuurlijk SUPER LEUK!

Wie zegt dat hardlopen saai is

Hardlopen een individuele sport? Zeker. Maar dit betekent niet dat je het alleen hoeft te doen of dat er geen spel/wedstrijd element bij komt kijken. Dus leuke twee hardloopsters uit Tilburg: BEDANKT! Ik weet niet eens of jullie het ook als een wedstrijd zagen, maar dankzij jullie heb ik meer gegeven dan ik dacht dat in mijn zat. Dankzij jullie liep ik een nieuw PR en dankzij jullie heb ik het gevoel ALLES gegeven te hebben.

Ik hoop dat we elkaar nog eens tegenkomen op een wedstrijd en we weer zo sportief tegen elkaar kunnen racen. I love it!

Team Inske for the win!

Heel team Inske heeft super gelopen, maar nog belangrijker: Jullie hebben team Inske SUPER gesteund! Ik wil iedereen onwijs bedanken voor alle donaties, we hebben dankzij iedereen €4.832,- opgehaald en dat is ehhh 193% van ons doel, WAUW!

Al dit geld gaat naar Stichting ALS waar het ingezet zal worden voor onderzoek naar deze verschrikkelijke ziekte. Samen helpen wij deze ziekte de wereld uit en dankzij jullie zijn we weer een stapje dichterbij!

Liefs, Monique

Foto’s by: Dainy Buijsen <3