Het is net als een tatoeage zeggen ze: “Als je er eenmaal een hebt, wil je er zo snel mogelijk nog een”. De marathon. Met een marathon zou dit ook zo zijn. “Zodra je die streep over bent denk je al aan de volgende”. “Jij niet? Over twee weken dan toch zeker wel, let maar op!”.. Ok, we zijn nu twee weken verder. Dus Mo, wat wordt de volgende marathon?
◊ ◊ ◊
Marathon #1
Dat dit bij een marathon net zo zou gaan als bij een tattoo, dat moest ik nog maar eens zien. Zelf dacht ik namelijk niet dat ik dit gevoel zou krijgen. Sterker nog, ik keek er ergens ook wel weer naar uit klaar te zijn met de marathon trainingen en mij lekker op andere dingen te gaan focussen binnen de sport. Maar hee, ik wachtte het wel eens even af. Ik wist tenslotte toen nog niet hoe ik die marathon uit zou komen. Misschien zou het wel heel goed gaan en wilde ik er inderdaad nog een zoals iedereen voorspelde?
En toen kwam ik die finish over. In een tijd die ik nooit had durven dromen.
Op naar de volgende?
Dat het gevoel toen ik over de finish kwam onbeschrijfelijk was, hoef ik denk ik niet meer uit te leggen. Emoties, blijheid, overwinningsgevoelens, trotsheid.. ik voelde het allemaal door mijn lichaam gieren. Maar al denken aan de volgende marathon? NO WAY.
Nee, ik wilde überhaupt nog niet denken aan welke andere marathon dan ook. Het is absoluut idioot (dat ben ik soms), maar het voelde voor mij bijna als vreemdgaan (HAHA). En ik wilde niet vreemdgaan van mijn NYC marathon, want daar was hij te amazing voor. Ik kon op deze race nog wel even teren..
Twee weken later
En nu twee weken later? Denk ik daar nog steeds zo over. Natuurlijk is het onzin dat je niet meer van je race zou kunnen nagenieten zodra je je op een volgende zou richten (zo voelde het toen wel #emoties), maar de behoefte mij op te geven voor een next marathon? Nee, die heb ik nog steeds niet.
Een marathon lopen was absoluut geweldig. Het was zwaar, een mega grote uitdaging, en de race van mijn leven. Ik weet dan ook zeker dat ik er ooit weer een ga lopen. Maar welke en wanneer? Dat zie ik over een paar jaartjes wel weer. Voor nu heb ik andere ambities, andere doelen en andere dromen.
Op naar 2018!
Wat ik nu allemaal wil gaan doen, dat wist ik stiekem al voor ik überhaupt in de bus naar Staten Island stapte. Ik bedoel.. al die kilometers zijn awesome hoor, maar doe mij nu nog maar een beetje pit! Ik ben nog jong genoeg om heel veel marathons te kunnen lopen (zolang mijn lijfje dat toelaat natuurlijk), maar tot die tijd? Ga ik de andere kant op.
Ja, mijn ambities liggen ergens anders namelijk: snelheid. Voor de marathon was ik al op de goede weg en ik denk dat hier nog veel uit te halen valt. Ergens te weten dat er nog veel in kan zitten als ik eens echt gericht zou trainen voor dit doel, maakt mij RETE GEMOTIVEERD! Ik heb enorm veel zin weer lekker hard te trainen (nadat ik mijn maandje NYC marathon herstel heb gehad natuurlijk dan #stillgoingstrong #behalvegisterendan) en een paar leuke wedstrijdjes te lopen. 5 of 10 kilometer runs? Halve marathons? Weet jij nog een leuke run, let me know! WANT IK HEB ER ZIN IN!
◊ ◊ ◊
En jij? Herken jij je wel in het tattoo/marathon verhaal? Heb jij je ingeschreven voor een marathon of heb je hele andere doelen? Ik ben heel benieuwd!
Liefs, Monique
Geef een reactie