Na het trainingsloopje in Utrecht liep ik al kletsend met een journalist van Runner’s World naar het Café. Ik had tenslotte maar 8km gerend vanwege mijn geblesseerde benen terwijl de rest van team Vifit een lange duurloop deed, genoeg tijd over dus voor een interview! “Ja”, zei de journalist, “ken je ook die olympische hardloopster die net als jij geblesseerd raakte voor haar marathon?” Uh nee.. die kende ik niet. Vragend keek ik hem aan. “Jaja, ze trainde maandenlang alternatief. Fietsen, crosstrainen.. net als jij dus!” WAUW wat een opluchting. Ik was dus niet de enige die ging trainen voor een marathon met pijnlijke poten. En als zij het kon, dan kan ik het toch ook? Ik had mijn gedachten nog niet af gedacht of mijn gedroom werd ruw onderbroken door de journalist: “Ze haalde het niet”.

Ok. Waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen? 

◊ ◊ ◊

Een maand later is het zover. Het is de dag dat ik zal starten aan de New York City Marathon. De dag waar ik zo lang naartoe heb gewerkt. De dag waar ik stiekem zoveel twijfels over heb en waarvan ik niet weet of ik er nu zin in moet hebben, of dat het juist een nachtmerrie is die werkelijkheid wordt. Hoe dan ook.. Ik ga ervoor en ik ga rocken.. toch?

Even terug naar het begin van de dag.

Snel storm ik mijn hotelkamer uit naar de lift. Tijd om de starters van wave 1 en 2 uit te zwaaien! Zelf start ik namelijk in wave 3 en heb ik nog een uurtje langer voor de bus vertrekt. Jeetje, wat hoop ik dat ze het allemaal gaan halen. Over Japke, Niels, Jorian en Wibe Jan maak ik mij geen zorgen, die gaan sowieso knallen! Over Chris ben ik mega nerveus, gaat hij die tijd lopen die hij ZO graag wilt? En Violet mijn roomie, hoe gaat ze deze marathon ervaren? Tot slot neem ik met pijn in mijn hart afscheid van Mari. Ons oorspronkelijke plan samen te lopen schoven we een week voor de marathon van de baan, omdat onze pace toch teveel zou verschillen. Zou het hem goed afgaan? Zou het mij goed afgaan zonder hem? Er was nu geen weg meer terug.. Ik wens iedereen succes en loop zelf rillend naar het ontbijt.

Wat ben ik blij dat ze in het hotel gewoon MIJN standaard ontbijtje serveren! Ik pak een flink bord havermout, twee yoghurtjes, wat fruit en vraag een flinke bak koffie (caffeineeee jeuhhh). Twee minuten later schuift de meest zenuwachtige persoon ever aan de tafel naast mij:  Robert Lathouwers, mijn nieuwe startvak-maatje. Twee dagen voor de marathon besloot Robert niet in wave 2, maar in wave 3  te starten samen met mij (zodat hij niet door de “pistunnel” hoefde, ask him). Hoe Robert al moeite had met een pannenkoek (zenuwen), werkte ik met gemak twéé ontbijtjes naar binnen (zenuwen. ik krijg altij honger als ik zenuwachtig ben?).

Let’s GO!

Om 7 uur vertrekt de bus naar Staten Island. Robert en ik zitten vooraan, zodat we alles goed kunnen zien en elk woord van de scheldende buschauffeur meekrijgen. Onderweg schrikken we bij elke brug die we zien, in de angst dat we díé overmoeten. We bereiden ons voor op de kilometers die we moeten gaan maken. Op het pittige parcours die we moeten gaan lopen. Op de pijn die we ABSOLUUT gaan krijgen. En op de wanhoop die wij als “marathon maagdjes” ongetwijfeld zullen gaan voelen bij een kilometer of.. tja welke eigenlijk? Of beter gezegd, welke niet?

Als kers op de zenuwtaart komt Annemerel nog even kletsen in de bus en vertellen dat ze elke marathon onder de 4 uur loopt, behalve die in New York. Want die is verschrikkelijk zwaar. En vandaag ging ze daar verandering inbrengen.

Robert en ik weten na dit gesprek al helemaal niet meer wat voor, achter of boven is. Waar zijn we in HEMELSNAAM aan begonnen? Waarom doen wij dit? En waarom denken wij dan ook nog eens (ofja hopen) een tijd onder de 4 uur te gaan lopen..? Zijn we gek?

Tja. Ik denk het wel.

Wachten is zo erg niet

Eenmaal op Staten Island aangekomen gaan we door een strenge controle, leveren onze tasjes in en het wachten kan beginnen. Tot mijn grote vreugde kom ik Mari nog tegen! En aangezien we iedereen een startvakselfie hadden beloofd, maar dit nu niet door kan gaan, maak ik er een alternatief startvak selfie van.

Een half uur later. Wave 1 en 2 zijn inmiddels vertrokken en samen met Robert, Dagmar, Lydia en Loes (van Vifit Sport) wachten we op onze vuilniszakjes in het gras. Ik check honderd keer of ik mijn spullen heb en het laatste half uur kopieer ik Roberts rek en strek routine (ik bedoel, rekken en strekken kopiëren van een ex-olympier kan niet anders dan goed zijn toch? Dacht ik wel.)

Ready to Race..

10:25, tijd om naar het startvak te gaan. Wat ik hierover kan vertellen? Niet veel. Het is als een grote waas langs me heen gegaan. Ik kon er zelfs niet fatsoenlijk meer van praten en alleen nog maar giechelen (you will see in de video). De zenuwen namen ALLES over en het ergste van alles? Ik heb het startschot niet eens gehoord. Het is dat Robert me vertelde dat het een flinke klap was, wat ik hem trouwens pas hoorde zeggen toen ik thuis was en ik de video terugzag (oeps).  Hoe dan ook, we konden dus (blijkbaar) van start gaan.

Robert en ik hadden al afgesproken alleen maar samen te starten en niet samen de race te lopen. Robert zou met zijn streeftijd van 3:45 waarschijnlijk toch net te hard voor mij gaan en dan zou ik niet mijn eigen race kunnen lopen. We zouden samen die eerste killing brug verslaan en daarna onze eigen weg gaan.

We waren van start. De mentaal en lichamelijk zware strijd kon beginnen!

De strijd

KM 1 – 4: Ok die eerste brug? Die ging VET SOEPEL! Robert en ik keken elkaar vol vreugde aan, die brug was toch puur en alleen genieten? Zoals afgesproken nam ik na de brug afscheid van Robert. Maar toen ik vervolgens 5 minuten lang op precies dezelfde afstand van Robert vandaan bleef (en onze pace dus precies gelijk bleek te zijn) besloot ik Robert maar weer te verassen met mijn aanwezigheid. Nog even samen hobbelen!

KM 5: Mijn muziek-oortjes gingen kapot. Wat KUT (sorry voor het taalgebruik). Ze waren net nieuw en ik had nog wel zo’n fijne afspeellijst gemaakt die mij er doorheen moest helpen. Ik baalde even, maar Robert sprak me al snel toe dat ik hier niet te lang over na moest denken. Hij had gelijk. Symbolisch smeet ik mijn oortjes een eind weg en besloot dat ik prima nog 38km zonder muziek kon volbrengen..

KM 6: we kwamen de Andy onze leuke fotograaf tegen! Even poseren toch?

KM 6 – 23: We gingen snel. Snel maar LEKKER. Vooral bergop hield Robert het tempo er  flink in en ik hobbelde vrolijk echter hem aan. Berg afwaarts pakte we er nog wat extra snelheid bij. Robert had keurig op zijn arm de “streeftijden” per 5(?)km geschreven (zie foto, geen tattoo dus). We liepen iets voor op schema. ZIJN schema. Want ik had helemaal geen schema. Met deze tijd zouden we 3:42 lopen. Uhh prima Robert, maar stiekem had ik al in mijn achterhoofd dat mijn tweede helft wel eens wat langzamer zou kunnen gaan. Ik had tenslotte nog NOOIT verder dan 24km gelopen..

KM 24: “Robert.. we gaan nu officieel verder lopen dan ik OOIT HEB GEDAAN!”

KM 25: Wat zijn we toch nog verrassend fris zeg (figuurlijk dan, letterlijk stonken we al naar zweet ofcourse) en ik maak er een filmpje van.

KM 27: Robert versnelt steeds meer en ik doe bewust geen moeite hem bij te houden. Voor mij is dit tempo prima zo en ik zit er lekker in. Wanneer Robert omkijkt om mij te zoeken zwaai ik naar hem. GO GO Robert! Jij gaat die 3:45 wel halen! En ik ga gewoon lekker voor mijn sub 4 🙂

KM 28 – 30: Ik laat alles los. Die tijd zie ik wel en ik ben puur aan het genieten van alles om me heen. Ik ben gewoon al bijna bij de 30 en dat is echt een prestatie. Mijn rechterknie begint flink zeer te doen (oude blessure) en omdat ik geen zin heb om stil te staan om mijn bovenbeen te rekken, besluit ik als een kreupel paard steeds mijn rechterknie heel hoog te heffen om hem zo (in mijn loopje) een soort van te rekken? Het ziet er debiel uit, maar het werkt. De pijn ebt even weg en komt elke 5 minuten terug.

KM 30 – 34: Vanaf kilometer 30 gaat de tijd langzaam. De schreeuwende mensen langs de kant geven me geen boost meer en ik mis mijn muziek. Maar mijn lichaam voelt op mijn knie na nog verassend goed.

KM 34.5: Bijna op de 35 km en ik loop nog zo recht en niet ingezakt? Ik ben trots en besluit een filmpje te maken voor mijn fysiotherapeut Huub. Hij zal trots op me zijn 🙂

KM 36 – 38 ergens: MARI!! Ik ren op hem af en maak een praatje. Wauw, wat leuk, dit had ik nodig! Toch vertelt Mari me dat ik door moet gaan. Ik loop sneller dus “GO MO”! Bedankt voor de boost Mari, het was het perfecte moment!

KM 38 – 42: dit zijn de zwaarste kilometers die ik ooit gehad heb. Vals plat omhoog. Een hele lange weg. KILLING. Ik kon nog maar een quote in mijn hoofd hebben die op repeat stond: “the faster you run, the master you’re done”. PS: de pijn in mijn knie is verdwenen?

KM 42,195: DAAR IS HIJ DAN EINDELIJK. DIE FREAKING FCKING FINISH! Ik gooi mijn armen in de lucht en zet mijn horloge op stop. Wacht eens even.. 3:42:08!?!?!?! WHAAAT!!?

Wat een marathon

Het is onwerkelijk. Ik loop gewoon mijn eerste marathon in New York in een tijd die ik niet eens had durven dromen in de dromen van mijn dromen (inception). Wat een fantastische ervaring was dit. Het heeft serieus 4 dagen nodig gehad voor het écht binnen kwam. De emoties waren er bij de finish, maar de emoties zijn driedubbel vermenigvuldigd hier op de bank, in Maastricht.

Ik kan oprecht zeggen dat dit een van de mooiste dingen is die ik OOIT heb meegemaakt. Wat ben ik ongelooflijk trots op mijn teamgenootjes. Wat ben ik Vifit Sport en Runner’s World enorm dankbaar voor deze ervaring. Wat ben ik blij met ALLE steun die ik van jullie thuis allemaal heb gehad. Wat ben ik mijn coach Susan en trainer Rob Veer dankbaar voor de begeleiding. Wat ben ik mijn familie en vriendinnen dankbaar voor al het medeleven. Wat ben ik in het bijzonder mijn fysiotherapeut Huub dankbaar voor zijn begeleiding en onvoorwaardelijke vertrouwen in mij. Dankzij hem heb ik na 7 jaar eindelijk geleerd hoe ik eigenlijk moet hardlopen (ja dat klinkt gek he) en heb ik deze marathon gewoon zonder teveel pijn kunnen KILLEN.

En tot slot, ben ik ongelooflijk trots op mezelf. Want ik heb dit gewoon geflikt. EN HOE.

TCS NYC MARATHON, je was een droom.

Liefs, Monique

 

Photo’s by Andy Astfalck (thanks Andy, you are the best (photographer AND supporter)!).