Ik was een jaar verder. Hoe ik na de zomer van 2010 mijn eerste stappen zette in het zoeken naar hulp, was ik begin zomer 2011 klaar. Ik was weer op gewicht. Ik at weer. Ik lachte weer. En al mijn behandelingen stopte. Ja, na een intensief half jaar van therapie en aankomen noemde iedereen mij weer “gezond” en kon ik weer gaan genieten van het leven. Of.. toch niet? Was ik wel echt genezen? Was ik wel echt weer gezond? Betekent het dat als iemand op gewicht zit, hij of zij ook echt genezen is? Ik vertel je hoe ik vanaf hier verder ging.

◊ ◊ ◊

Tijd om het zelf te doen

Aan het begin van mijn traject met de diëtiste stelde we een doel vast. Het doel was een bepaald gewicht, waarbij mijn BMI “goed” zou zijn. Een gewicht waarmee ik weer “gezond” was.  De zomervakantie van 2011 kwam eraan en ik was al flink aangekomen. Op het streefgewicht zat ik nog niet helemaal, maar ik kwam wel in de buurt. Aangezien ik bijna op vakantie ging naar Frankrijk, kwamen mijn behandelingen abrupt tot een einde..

Waarom? Omdat ik geen zin had mij in de vakantie aan dat precieze eetschema te houden. Ik wilde ook kunnen genieten op vakantie en een bammetje pindakaas op het strand? Nehh.. dat ging hem niet worden. Ik wilde weer gewoon normaal kunnen doen!

De dietiste stemde hiermee in. Ik was in een korte tijd zoveel aangekomen en de knop was duidelijk om, ik kon het vanaf nu wel zelf, vond ook zij. Daarnaast liepen ook mijn behandelingen bij de psychologe en de controles bij de kinderarts af. Ik bedankte iedereen, ze wenste mij veel succes en het was tijd om het nu zelf te gaan doen.

Lekker “normaal” doen

De eerste tijd na mijn behandelingen ging mij goed af. Op vakantie wist ik lekker te genieten van het eten en lukte het me ook eindelijk iets minder over alles na te denken. Ook na de vakantie, toen ik met mijn studie in Eindhoven begon, ging het eigenlijk best goed. Ik genoot van de introductie feestjes, de drankjes en etentjes met vrienden. Dit ging goed, right? Ik deed “normaal”, right?

Maar.. in werkelijkheid had ik geen flauw idee hoe ik “normaal” moest doen.

Hoe ga je verder?

Het laatste half jaar was ik alleen maar bezig geweest met aankomen. Ik had hier mooie schema’s voor waar ik me keurig aan hield. Wat ik echter nooit heb geleerd, is wat ik zou moeten eten om op gewicht te blijven. Mede dankzij mijzelf, kwam er nogal abrupt een einde aan mijn behandelingen (wat toen even een opluchting was), maar later besefte ik mij dat ik “het laatste deel” nooit gehad heb. Want hoe de f*ck doe je weer “normaal”?

Dit is iets waar ik enorm lang mee gestruggeld heb. Ik stond steevast elke week op de weegschaal om te controleren of ik “normaal” genoeg had gedaan, wat in mijn ogen betekende: “op gewicht bijven”. Maar is dit wat normaal is? Is het normaal dat je de ene week iets te veel alcohol drinkt en te veel frietjes eet en de week erna jezelf alles verbiedt wat “onnodig” is, zodat de weegschaal hetzelfde getalletje aan blijft geven? Is het normaal als je weigert een drankje met suiker te drinken (misschien dit nog wel)? Is het normaal totaal in paniek te raken als je er achter komt dat je tóch een drankje met suiker hebt gedronken terwijl je dacht dat het “light” was (dit waarschijnlijk niet)? Ben je dan genezen van je ziekte en weer helemaal gezond?

Een eetstoornis achter de schermen

Mijn eetstoornis ging onverbiddelijk door. Hoewel het even op “een lager pitje” stond, bleef de eetstoornis altijd achter de schermen aanwezig. Een aantal jaren had ik het “pitje” redelijk onder controle, maar er waren ook momenten dat het totaal mis ging..

Een terugval in gewicht heb ik maar een keer gehad. Dit was iets zichtbaars en iets meetbaars. Mijn omgeving zag dat ik weer wat kilo’s verloor en ik zag het op de weegschaal. Gelukkig was ik sterk genoeg om op tijd aan de bel te trekken, en na een goed gesprek met mijn diëtiste (die ik weer eens besloot op te zoeken), kreeg ik mezelf weer op de rit.

Toch heb ik, zonder dat veel mensen het weten, meerdere heftige terugvallen gehad waarbij ik niet aan de bel trok. Hoe kan dat en waarom deed ik niets?

“Op gewicht zijn” is niet altijd “genezen zijn”

Omdat het niet aan mijn uiterlijk te zien was. Niet voor anderen, en niet voor mijzelf. Ik viel niet af, ik zag er gezond uit, maar in werkelijkheid zaten mijn gedachten volledig in de knoop. Aan de ene kant was ik een gelukkige student, ik woonde op mijzelf, sloeg geen feestje over, at zonder problemen mee met mijn vriendinnen pizza en dronk flink wat bellen wijn. Aan de andere kant was er de Monique die zich schuldig voelde, die zich een vreetzak voelde en die er de dag erna alles aan deed dat te veel aan eten en alcohol te compenseren..

Ik raakte verstrikt in een “vreetbuien of mezelf uithongeren en lekker veel sporten” situatie. Ik wist nog steeds niet hoe ik “normaal” moest doen. Langzaam ging het weer slechter met me. Hoewel ik misschien voor de buitenwereld nog altijd gelukkig en vrolijk overkwam, was ik dat lang niet altijd. Ik zorgde steeds slechter voor mijn lichaam en voelde mij steeds minder mijzelf. Die stomme rotziekte, kom ik er dan ooit vanaf?

 

To be continued

Ik besloot weer stappen te ondernemen. Ook omdat ik meer begon te sporten. Ik wilde namelijk weer goed voor mijzelf zorgen en verantwoord bezig blijven, want terug naar die verschrikkelijke tijd? Dat wilde ik NOOIT MEER.

Wat ik precies gedaan heb en hoe ik het sporten heb weten te combineren met mijn “eetstoornis achter de schermen”? Dat wil ik volgende week bespreken. Voor nu wil ik afsluiten met het duidelijk maken dat een eetstoornis lang niet altijd zichtbaar hoeft te zijn. Het betekent niet altijd dat iemand met een eetstoornis per definitie dun is. Iets waar @freudandfries ook eens een mooie post aan heeft gewijd op Instagram (die kun je hier lezen). Het is dus niet raar of gek dat je misschien nog helemaal niet weet hoe je weer “normaal” moet doen. Het is niet gek dat je je misschien nog veel te druk maakt in je hoofd om alles wat met eten te maken heeft. Het is ook niet gek dat je je soms afvraagt of je wel ooit van die ziekte afkomt. Ook op dat laatste heb ik nog altijd geen antwoord.

Wat ik wel wil zeggen is dat het echt weer “beter” kan worden. Je kan je echt weer fijner voelen en het “eten” meer naar de achtergrond verplaatsen. Je kan echt weer ooit genieten van lekker eten zonder je te druk te maken over wat je precies naar binnen hebt gewerkt. Je kan echt weer gelukkig worden, zolang je maar blijft vechten en er zelf in gelooft.

It takes time, trust the process. 

◊ ◊ ◊

Er zijn nog verschillende onderwerpen die ik wil bespreken in mijn blogs, zoals onder andere “hoe ik weer begonnen ben met sporten (zonder door te slaan), zelfbeeld, controledwang, hoe ik daar nu mee om ga met het trainen voor een marathon en meer. Heb jij nu nog een vraag of onderwerp die je graag besproken ziet worden in en blog? Of wil je dat ik meer tips geef of andere feedback? Laat het me vooral weten!

Liefs, Monique