De knop was om. Ik begon met eten en langzaam krabbelde ik op. Mijn weg naar herstel was nu echt begonnen. Maar hoe ging dat eigenlijk? Hoe zette ik die knop ineens om en hoe dealde ik met het “aankomen”? Ik vertel het jullie in deze nieuwe blog.

◊ ◊ ◊

De knop moest om

Vorige week vertelde ik jullie al over mijn “oh zo strenge diëtiste”. Al bij de eerste behandeling raakte ze de gevoelige snaar en kon ik niet meer stoppen met huilen. Ik wilde niet in het ziekenhuis belanden, ik wilde mijn examens maken en weer gezond en vooral gelukkig zijn! Maarja.. twee boterhammen met pindakaas extra..? Dat wilde ik ergens ook totaal niet..

Hoe komt het dat ik dat dan toch probeerde en het mij lukte?

Kijk eens terug

Ik weet nog goed dat de diëtiste mij een opdracht gaf. Ze vroeg mij een “dagboekje” te maken met op de eerste pagina’s twee foto’s. De eerste foto moest er een zijn van hoe ik nu was. Daarbij moest ik schrijven hoe ik me nu voelde (ongelukkig en machteloos dus..). De tweede foto moest een totaal andere zijn.. De diëtiste vroeg mij een foto te zoeken van een tijd waarin ik nog gezond was. Een tijd waarin ik mij echt gelukkig voelde. Een tijd, waarvan ik op dat moment zou wensen dat het weer toen was..

Voor deze foto hoefde ik niet lang na te denken..:

Op deze foto was ik 14 jaar oud. Elke keer als ik naar deze foto kijk, zie ik ondanks de kleine glimlach (ik wilde cool doen I guess?) een heel gelukkig meisje. Ik zat lekker in mijn vel, had het elke dag weer naar mijn zin op school met mijn vriendinnen, deed leuke dingen en voelde me gewoonweg GELUKKIG.

Deze foto zette me aan het denken. Wat wilde ik mijzelf weer graag voelen als toen. Wat wilde ik weer graag dat gelukkige meisje zijn. Op dat moment besefte ik dat als ik door zou gaan met hoe het nu ging, ik mij nooit zo zou gaan voelen. Dat was het moment dat ik besloot te gaan vechten. Ik wilde van die rotziekte af en ik wilde er alles aandoen om weer dat gelukkige meisje te worden, wat nu voor mij een “vreemde” leek.

Eten, eten en nog meer eten

Ja, ik besloot er voor te gaan en echt te gaan ETEN. Wel wilde ik, met mijn gezondheidsissue in mijn hoofd, zo gezond mogelijk aankomen. Ik mocht namelijk ook al niet meer sporten van de diëtiste, en “ik wilde natuurlijk niet alleen in vet aankomen..” ik wist toen nog niet dat “alleen vet aankomen” met zo’n laag gewicht, praktisch onmogelijk is 😉

De diëtiste schreef in mijn “dagboek” mijn nieuwe eetschema. Een eetschema met verantwoorde maar voedende producten. Een eetschema dat paste bij mijn dagstructuur en met producten waar ik van hield. Maar bovenal een schema waaraan ik mij PRECIES moest houden. Zoals ik vorige week al schreef vond ik dit in eerste instantie gek (waarom geen boterham hagelslag in plaats van pindakaas?), maar achteraf begreep ik het heel goed. Op deze manier kreeg ik niet de ruimte om na te denken. Ik kreeg niet de ruimte mijn gedachtespinsels de baas over mij te laten spelen. Ik moest het gewoon DOEN en niet DENKEN.

De eerste stappen waren oh zo moeilijk. Elke week gingen we weer met een klein stapje in de energie inname omhoog en keer op keer gingen mijn gedachten hier 100% tegenin. Maar met de foto in mijn gedachten (en op papier) lukte het mij toch het “gewoon” te doen. Ik besloot me over te geven aan het schema en na een tijdje.. lukte dat eigenlijk heel goed! Hoe kan het dat het zo goed ging?

Controle & grenzen

Ik denk dat een van de redenen dat het aankomen bij mij zo goed af ging te maken had met controle en mijn gemaakte “eetgrenzen”. Hoe ik eerst de controle zocht in het “zo min mogelijk eten” (mijn eetgrens was hier dus: het minimale eten), zocht ik nu de controle in “het zo precies mogelijk volgen van het schema” (mijn eetgrens was hier: de hoeveelheid die ik van de diëtiste moest eten) zonder de grenzen te overschrijden. Elke dag at ik precies wat er op het schema stond, maar ik zou er ook met geen kruimel overheen gaan. Ik was dus eigenlijk nog steeds bezig met mijzelf onder controle te houden, alleen waren mijn grenzen verlegd.

Nu kun je je afvragen of dit dan echt het probleem oplost, of alleen de symptomen.. Zelf zie ik nu dat het met name het laatste was. Maar daar kwam ik pas een paar jaar later achter.. 

Het moet vast een gek beeld zijn geweest voor iedereen, maar met name voor mijzelf: Ik was de hele dag (voor mijn gevoel) aan het eten, eten en nog eens eten. Heel de dag zat ik “vol” en dit was niet altijd makkelijk. Maar toch voelde het ergens goed. Ik deed mezelf niet langer tekort. De “always hangry” Monique verdween steeds meer op de achtergrond en ik voelde me steeds wat relaxter (ik denk dat ik ook een stukje gezelliger in de omgang werd?).

Het vervelende “aankomen” gedeelte

Naast het vele eten kwam er natuurlijk nog een belangrijk deel bij kijken: aankomen. Want hoewel het vele eten mij goed afging, is en blijft (ja nu nog steeds) aankomen toch wel “een dingetje”. Op de weegschaal staan en zien dat er een kilo bij is voelt gewoon gek en op een of andere manier kon ik er nooit blij van worden (en nu dus nog steeds niet.. stom is dat eigenlijk he, als je weet dat het wel nodig is?).

Elke week moest ik bij de diëtiste op de weegschaal staan en dit bezorgde me altijd heel veel tegenstrijdige gevoelens. Van de ene kant wilde ik dolgraag aangekomen zijn, omdat het moest van mij, mijn gezondheid én omdat de diëtiste anders “boos” zou worden (ik weet nog goed dat ik stiekem altijd expres extra glazen water dronk en niet naar de wc ging voor ik naar de diëtiste moest. Maar volgens mij had mijn vader mij wel door 😉 ).  Maar daarnaast voelde het aankomen ook heel erg vervelend en wilde iets in mij het niet.

Gelukkig prikte de diëtiste zo door mijn “ik drink veel water en ga niet naar de wc” heen. Ze gaf mijn “sneaky ik” geen ruimte en als ze vond dat ik niet genoeg was aangekomen vertelde ze mij eens even goed de waarheid, verhoogde ze mijn energie inname en wees ze me nog eens goed op het feit dat ik toch niet weer dat ongelukkige meisje wilde zijn?

Jeetje.. Ik vond het altijd maar weer spannend naar de diëtiste te gaan, maar wat ben ik achteraf blij dat ze mij zo “streng” heeft aangepakt. Het werkte wel en langzaam maar zeker voelde ik mij steeds beter, zowel lichamelijk als mentaal. Ik had ik het gevoel dat ik terug aan het komen was, maakte mijn examens en slaagde met vlag en wimpel voor mijn HAVO diploma. YOU GO MO!

Jouw vragen

Ik heb veel vragen gehad m.b.t. het aankomen. Zoals ik eerder al schreef vroegen veel mensen zich af hoe ik dat had gedaan en hoe ik die knop kon omzetten. Hierop heb ik denk ik inmiddels wel antwoord gegeven. Daarnaast kreeg ik nog een vraag wat ik al heel kort hierboven beschreef, namelijk: “hoe zorg je dat je niet alleen maar vet aankomt..?”. Dit was precies waar ik ook bang voor was, maar in de praktijk bleek het heel anders te gaan. Ik leg het uit. 

Op het moment dat je zwaar ondergewicht hebt, zijn je vetreserves allang uitgeput. Mijn lichaam was aan het overleven op spieren en “at als het ware op wat het nog kon missen”. Wanneer je begint met aankomen, zal je lichaam dan ook “andersom te werk gaan”. Het zal alle voedingsstoffen allereerst vervoeren naar de lichaamsprocessen die de voeding het hardst nodig hebben. Wat denk je van de opbouw van je spieren om weer te kunnen functioneren? De opbouw van cellen, je botten en ga zo maar door. De kans dat je puur “vet aankomt” is dus eigenlijk wel heel onwaarschijnlijk. Heus zal je ook wat in vetpercentage omhoog gaan, maar dit is dan ook belangrijk voor bijvoorbeeld je immuunsysteem en het beschermen van je organen (en wat dacht je van weerstand tegen die verschrikkelijke kou? 😉 ).

Wel kan je het lichaam natuurlijk een handje helpen. Dit doe je door niet puur en alleen producten te eten waar relatief “weinig voedingsstoffen” in zitten. Juist de goede voedingsstoffen heb je nodig om verantwoord aan te komen. Zorg dus voor maaltijden met een juiste verhouding aan koolhydraten, vetten, eiwitten, vitaminen & mineralen. Met name eiwitten zijn nodig voor de “opbouw” van het lichaam, zoals bijvoorbeeld spieren en cellen. Waarschijnlijk kan een diëtiste je heel goed helpen met het opstellen van een “verantwoord” schema met goed voedende producten.

◊ ◊ ◊

Heb jij nog vragen over mijn weg naar herstel of heb jij nog vragen die je graag besproken ziet worden in een van deze blogs of privé? Let me know! Laat een reactie achter (kan ook anoniem) of stuur mij een mailtje: runningwithmo@outlook.com. Ook ander opmerkingen, reacties of feedback hoor en lees ik natuurlijk graag 🙂

Liefs, Monique