Laat ik maar meteen even duidelijk maken dat de woordkeuze “geachte” van jou komt, jij grapjas. Maar hee, wat je wilt kan je krijgen dus “Geachte Mari” it is ;). 

Hoe dan ook, nu even de serieuze kant op, voor zover iemand ons nog serieus kan nemen (to be continued..). De reden dat ik je deze brief schrijf is omdat ik je wil vertellen hoe ik afgelopen zondag heb ervaren. Nog nooit eerder rende ik met jou als hardloopbuddy en tja.. Hoe beviel mij dat eigenlijk? En hoe vond ik onze race gaan? Ik zal het je vertellen..

◊ ◊ ◊

Lieve Mari, wat was ik gespannen. Misschien had je het wel door (ik denk ook niet dat veel mensen om mijn zenuwpeesface heen konden), maar ik zag al een paar dagen behoorlijk op tegen deze race, terwijl ik er tegelijkertijd ook enorm veel zin in had. Voor mij zou dit de eerste lange duurloop sinds tijden worden door al die stomme blessures en daar was ik stiekem best zenuwachtig over. Wat als ik dit al niet eens kan? Ga ik veel pijn hebben? Ga ik het volhouden? Daarnaast moest ik deze race ook nog eens “rustig” lopen.. iets wat niet echt in het Mo-woordenboek voorkomt..

Ik besloot daarom te kijken of er iemand was met wie ik misschien samen kon lopen. Iemand die op een soortgelijk tempo zou zitten en bovenal een hardloopbuddy die (hopelijk) het woord “doseren” wél in zijn woordenboek had staan. Jij Mari, was de eerste persoon aan wie ik dacht en dus appte ik jou (tankgod).

Hoewel onze tempo’s in mijn ogen te ver uit elkaar lagen (jouw doel 5’00″/km, mijn doel 5’30″/km) was jij meteen enthousiast. “Perfect!”, appte je (like HUUH perfect? dacht ik), “ja, ik ga altijd wat langzamer dan gepland, en jij altijd te snel dus topidee!”. Ik was het natuurlijk totaal niet eens met het feit dat ik altijd te snel zou gaan. Maar blijkbaar Mari, ken jij mij in die korte tijd al beter dan ik mijzelf, bedankt daarvoor, en zodoende was team M&M geboren: ik de gele en jij de oude taaie (zoals je het ZELF ZEGT dan he..).

De race kon beginnen. Ik was je al bijna kwijtgeraakt voor we überhaupt in het startvak stonden en in paniek vroeg ik aan Petra “WAAR IS MARI!?!”. Gelukkig vonden we elkaar snel, probeerde jij vervolgens nog een leuke selfie in het startvak te maken, maakte ík uiteindelijk de selfie uiteindelijk met jouw telefoon, want Mari: selfies van te dichtbij zijn gewoon niét charmant, en postte jij hem nog net voor we over de start gingen op Instagram. Skills Mari, skills. Ik was meteen al onder de indruk 😉

De race was begonnen en meteen maakte ik jouw statement over mij al waar: ik ging weer veel te snel. Mari, hoewel ik op dat moment dacht “MAAR IK KAN VEEL SNELLER DAN DIT / het gaat me veel te langzaam / ik wil die mensen voorbij / zal ik er vandoor sjezen?” ben ik ontzettend blij dat jij ervoor hebt gezorgd dat ik dit NIET gedaan heb. Daar kwam ik op kilometer 14 wel achter..

De eerste kilometers vlogen we zonder problemen door, op de drukte en ons goede bochtenwerk na dan.. (HAHA wat hebben we gelachen). Ons geklets en jouw grapjes maakte de eerste kilometers PEANUTS.

Tja het ging goed, maar we gingen wel iets sneller dan gepland. Jij weet dit de eerste 16 kilometers aan mijn “Mo”-momentjes (MO-mentjes? #sprintsessies dus). “Mo, je hoeft niet te gaan sprinten elke keer dat je een bekende bent tegen gekomen hoor”, zei je tegen mij. WOOPS! Maar Mari, ik denk dat je wel gelijk had (hihi), maar lag dat “te snel gaan” puur en alleen aan mij..? HA NEE, en op de 16,6 kilometer kwam dan toch eindelijk het moment dat je zelf toegaf dat het misschien ook wel eens een beetje aan jou kon liggen.. ZIE JE!

Op kilometer 14 kreeg ik het zwaarder (was het kilometer 14? ik weet het niet meer precies). Mijn gelach en gepraat werden minder en je merkte aan mij dat ik het even moeilijk had. Ik propte een tweede gelletje naar binnen, jij had nog plakhanden van de eerste. Je pepte me op en sleepte me door de zware kilometers heen. Rond kilometer 17 kreeg jij het zwaarder en op kilometer 18 a 19 wilde je het iets rustiger aandoen. Gelukkig is voor mij 18 een magisch getal en krijg ik dan out of the blue nieuwe energie (misschien omdat het dan “nog maar 3 km is”). Ik probeerde met mijn nieuwe energie jou er vervolgens weer doorheen te slepen en ik denk dat het gelukt is?

De laatste kilometers doseerde we nog even en de eindsprint zag je niet meer zitten, totdat we in de stad kwamen. Al die mensen, al die energie, geweldig! We gooide er samen toch nog een versnelling uit en BAM, hand in hand met de armen omhoog over de finish. WE MADE IT en HOE! We zaten beide dicht tegen onze PR’s aan en dit terwijl we “relaxt” hebben gelopen! Ik stond versteld van mijzelf. Ik stond versteld van het feit dat het zo snel voorbij was gegaan. Ik stond versteld van het feit dat wij als team M&M zo’n TOPTEAM bleken te zijn!

Mari, ik wil je enorm bedanken voor deze fantastische zondag. Wat hebben we veel gekletst en zo mogelijk nog meer gelachen. Dat kan ook niet anders als we samen elke bocht als een stel kneuzen doorrollen en de lelijkste selfies maken (daar moet aan gewerkt worden). Onze race heeft mij een nieuwe dosis vertrouwen gegeven voor NY en ik denk dat team M&M een topteam is! Vandaar ook deze officiële uitermate belangrijke vraag:

Lieve Mari, zou jij mijn hardloopbuddy in New York willen zijn (voor zolang dit mogelijk is/goed uitpakt voor ons beide)?

Mari, denk er maar goed over na. Mocht je geïnteresseerd zijn kunnen we misschien nog even aan onze bochten en selfies werken en op zwaaicursus bij Chris en Robert. Het zijn maar ideeën. Ik hoor graag van je Mari en ik zie je sowieso snel!

Veel liefs, 

Monique

Foto’s by: Andy Astfalck en mijn papa 😀

PS: Mari schreef ook een brief aan mij! Zijn blog vind je hier 🙂