Ik loog mijn diëtiste voor en in plaats van aan te komen, viel ik alleen nog maar meer af. In februari 2011 bereikte ik mijn dieptepunt. Dit kon zo niet langer doorgaan of het zou totaal verkeerd aflopen. Mijn familie was machteloos. Ik was radeloos. Hoe kom ik hieruit? Hoe kom ik van die rotziekte af? In deze blog vertel ik jullie over mijn herstel part 2. De keer dat het wél lukte..

◊ ◊ ◊

Op het randje

Ik vertel niet graag wat mijn dieptepunt in mijn gewicht was. Ten eerste omdat ik mij er nog steeds voor schaam en ten tweede, omdat ik niet wil dat anderen meiden dit mogelijk als vergelijking gebruiken. Toch denk ik, dat het voor het totaal plaatje van mijn verhaal, het goed is duidelijk te maken hoe ver ik wel niet op het randje zat.

Ik was bijna 18 jaar, 173cm en woog nog maar 43 kilo. 43 kilo.. het gewicht wat ik had toen ik nog ergens op de basisschool zat en een klein meisje was.. dat was wat er nog van mij over was. Als ik foto’s terugzie van carnaval 2011 schaam ik me rot. Liep ik er echt zo bij? Hoe heb ik het ooit zover kunnen laten komen? Waarom ging ik maar door met afvallen? Waarom stopte ik niet en ging ik gewoon eten..? 

Alle alarmbellen stonden nu roodgloeiend. Mijn huisarts, die mij fysiek in de gaten hield, kwam met de nieuwe bloeduitslag. “Je lichaam is alles aan het afbreken”, vertelde hij mij. “Je vet reserves zijn totaal op en momenteel ben je aan het overleven op je spierweefsel, dit mag niet langer zo doorgaan..”

Shit. 

Een beetje geluk

In mijn weg naar herstel heb ik een beetje geluk gehad, besef ik mij nu. Mijn moeder werkte destijds bij de GGZ en een goede vriend / oud-collega van haar is daar psycholoog.   Dankzij hem werd de roodgloeiende alarmbel, een oorverdovende sirene. Dankzij zijn snelle handelen kon ik meteen terecht bij een nieuw team van behandelaars.

Ik kwam bij twee psychologen terecht binnen de GGZ. De een was er voor mij, de ander was er voor mijn familie. Want ja, het was inmiddels allang niet meer een probleem van mij alleen. Daarnaast kwam ik via de GGZ terecht bij een kinderarts in het ziekenhuis en een gespecialiseerde, op eetstoornis gerichte, diëtiste (en tevens psychologe). Dit team moest mij er bovenop gaan helpen. Ofja.. Uiteindelijk moest ik het natuurlijk altijd nog zelf gaan doen..

 

Kinderarts

De reden dat ik naar de kinderarts moest was om mij lichamelijk nog eens goed te onderzoeken. Er moest namelijk 100% zekerheid zijn dat het echt een psychisch- en geen lichamelijke probleem was. Wat het dan lichamelijk had kunnen zijn? Een tumor in mijn hoofd bijvoorbeeld. Oef.. dat was even slikken.

Ik onderging verschillende testen en onderzoeken, waaronder een MRI scan (wat echt geen pretje was). Maar nee, lichamelijk was er, op mijn weinige aan lichaam dat er überhaupt nog over was, niets mis. Het was een psychisch probleem en de diagnose “anorexia nervosa” werd gesteld. Zoals ik in mijn vorige blog vertelde was ik het hier totaal niet mee eens. “Ik vond mijzelf tenslotte helemaal niet dik en ik had geen verkeerd zelfbeeld! Toch..?” Of dit wel echt zo was bespreek ik in een andere blog over “zelfbeeld”.

Psycholoog

Een keer in de week kwam ik bij mijn psychologe. Hier gingen we opzoek naar de oorzaak van mijn probleem (mede met behulp van verschillende psychologische testen), maar een belangrijker deel van de therapie was de: cognitieve gedragstherapie. Wat dit precies is, daar zou ik een heel boekwerk over kunnen schrijven, maar aangezien die er al genoeg zijn (en de meeste mensen gewoon kunnen googlen ;)) een kort stukje geschreven door de GGZ:

“Cognitieve gedragstherapie gaat ervan uit dat het niet de gebeurtenissen zelf zijn die een mens negatieve gevoelens en een bepaald gedragspatroon bezorgen, maar de ‘gekleurde bril’ waardoor hij de dingen ziet. Wie leert deze negatieve gedachtes anders te interpreteren, krijgt een objectievere kijk op de eigen gevoelens en waarnemingen. Hierdoor kunnen negatieve gevoelens verdwijnen en zal het gedrag veranderen.”

Bij mij werd dit ook toegepast. In eerste instantie richtte dit zich met name op het voedingsgedeelte. Zo hield ik een eetdagboek bij met daarbij mijn gedachten die ik er op dat moment bij had. Later richtte dit zich ook op andere gebieden in mijn leven, zoals mijn studie, mijn familie, mijn vrienden en mijn zelfbeeld.

Toch kwam ook hier mijn “sneaky ik” weer naar boven. Zo vertelde ik keer op keer dat ik mij nu toch echt een stuk beter voelde. Dat het echt de goede kant met mij opging en dat ik me, naast het eetprobleem, prima voelde. Maar of dit in werkelijkheid ook zo was..? Om eerlijk te zijn: nee.

 

Mijn redding: de geweldig gemene dietiste..

De laatste van het team betrof mijn diëtiste. Ik had er weinig vertrouwen in na mijn vorige ervaring, maar besloot toch braaf naar mijn eerste behandeling te gaan. Nog geen 10 minuten in de behandeling, stroomde de tranen over mijn wangen en kon ik niet meer stoppen met huilen, huilen en nog meer huilen.. Waarom? I’ll tell you.

Ze wist meteen de gevoelige snaar te raken. Ze vertelde mij heel kort en duidelijk dat als ik zo door zou gaan, ik mijn eindexamens (toen over 2 maanden) niet kon maken. Sterker nog, ik zou dan op dat moment waarschijnlijk in het ziekenhuis liggen met een slangetje in mijn arm voor de voeding. Ik schrok me wezenloos. “Was het zo erg? Ik wilde niet naar het ziekenhuis! Ik wilde geen slangetje in mijn arm, ik wilde mijn examens maken en klaar zijn met school!” Juist. En om dat te doen moest ik toch echt twee boterhammen met pindakaas extra gaan eten. Dit was het moment dat ik totaal in paniek schoot. “2 boterhammen met pindakaas eten? Dat kan ik niet! Dat wil ik niet! Dat gaat echt niet!” En ik barste in huilen uit.

Mijn diëtiste pakte mij meteen keihard aan. Ze gaf mij de opdracht een eetdagboek te maken, verbood het mij om te sporten en het belangrijkste: ze gaf me een nieuw eetschema waaraan ik mij 100% moest houden.

In plaats van dat ze mij de vrijheid gaf, mocht ik geen moment van het schema afwijken. Geen dag, geen uur en geen kruimel. Ik moest precies eten wat er stond en mocht niets veranderen of variëren. Ik vond dit gek. Ik bedoel.. ik kan toch wel in plaats van een boterham pindakaas een boterham met hagelslag pakken? Maar nee. Dat mocht dus niet. En achteraf begrijp ik dat heel erg goed. Door zo duidelijk te zijn en doordat ik precies moest doen wat zij had opgeschreven, hoefde ik niet eens “na te denken” over een eventuele verandering en dus.. over wat ik moest eten. En dit bleek te werken.

Ik krabbelde op

Tot op de dag van vandaag zie ik de strenge diëtiste als mijn redding. Die verdomde extra boterhammen met pindakaas waren moeilijk. Heel moeilijk. Maar met de strenge blik van mijn diëtiste voor mijn ogen en het feit dat ik heel hard aan haar wilde bewijzen dat ik het echt wel kon, maakte dat ik het toch deed. En ik hield het vol.

Zo begon mijn weg in het “aankomen”. De knop was om en ik krabbelde op. Mijn weg naar herstel was nu echt begonnen. Hoe ik precies ben aangekomen en hoe dit verliep vertel ik volgende week. Maar wel wil ik nog een tip meegeven.

TIP: Als je echt van je ziekte af wilt komen is het denk ik belangrijk ook eerlijk te zijn tegenover je behandelaars. Ik heb jullie al verteld dat ik vaak “sneaky was”. Nu bedoel ik niet perse te zeggen dat je dat je maar gewoon “niet sneaky” moet zijn (hoewel dat natuurlijk wel het beste is 😉), maar denk hier eens over na: “als je de ruimte krijgt niet eerlijk te zijn tegen je behandelaar en je je hier bewust van bent, past deze behandelaar dan wel bij je?”. Ik ben van mening dat het type behandelaar moet aansluiten op je persoonlijkheid voor het beste resultaat. Zo ben ik zelf iemand die duidelijk een “strenge aanpak” nodig heeft. Maar het kan ook goed zijn dat jij hier juist van dichtklapt en een iets “zachtaardigere behandelaar” beter bij je past. Merk je dus dat de behandeling niet helemaal verloopt, zoals het misschien zou moeten? Probeer hier dan eerlijk over te zijn en hier over te praten. Misschien is er een andere behandelaar die beter bij jou past, zodat er echt wat kan veranderen.

◊ ◊ ◊

Heb jij nog vragen of opmerkingen? Laat het me vooral weten in een reactie of in een mailtje! Daarnaast ben ik benieuwd wat jullie van mijn herstel part 2 vinden. Let me know 🙂

Liefs, Monique