Ik had een probleem, een groot probleem. Een probleem waarvan ik niet wist hoe ik deze in mijn eentje aan moest pakken. En gelukkig.. dat hoefde ook niet. Ik ging opzoek naar hulp. Maarja hoe doe je dat? Bij wie trek je aan de bel? Waar de f** begin je met het zoeken naar hulp in een wereld vol therapeuten? In deze blog vertel ik jullie mijn weg naar herstel “PART 1”. Of.. kan ik het eigenlijk wel herstel deel 1 noemen? Ik wist van te voren niet dat mijn ziekte in dit deel eigenlijk allemaal nog erger zou worden…

◊ ◊ ◊

Nog een stukje terug in de tijd

Naar aanleiding van mijn blogs kreeg ik het met mijn ouders over mijn weg naar herstel. “Wist jij”, vroeg mijn moeder, “dat wij al veel eerder aan jou zagen dat het niet goed ging? Dat wij al veel eerder vragen aan je stelde en onze zorgen uitspraken?”. Uuuuuh nee, dit wist ik niet meer. Ik leefde in mijn eigen waarheid en dit is waarschijnlijk ook de reden dat ik niet eerder heb ingegrepen in mijn eigen ziekteproces. Het erkennen van mijn eigen probleem daar op die ene bank op vakantie was in mijn geheugen het moment dat de mensen die het dichtst bij mij stonden mijn probleem zagen. Maar hadden stiekem niet al veel meer mensen het door?

Het moment dat ik volledig brak

Zelf dacht ik van niet. Ik hield de schijn hoog en dit leek gemakkelijk. Ik vertelde iedereen dat het prima ging, omdat ik niet durfde te delen wat ik met mijn ouders en zus al had gedeeld. Toch weet ik het moment nog heel erg goed dat ik echt brak. Mijn biologiedocente sprak mij op een dag aan dat ze mij wilde spreken. In ons gesprek vertelde ze mij dat ze het idee had dat het niet goed met me ging. Dat ik wel erg mager was geworden en donshaartjes op mijn gezicht had gekregen. “Monique.. heb je misschien anorexia?”.

“Een eetprobleem, ja.. Anorexia? Neeee.” Dit heeft in mijn hoofd nog heel lang dwars gezeten. Ik had een probleem, maar Anorexia? Nee absoluut niet.. Zou dit misschien de reden zijn dat mijn “herstel” PART 1 niet zo goed verliep?

 

Mijn weg naar “herstel” PART 1

Nu ook de school op de hoogte was van mijn probleem begon het zoeken naar hulp pas echt. Samen met mijn moeder besloot ik naar de huisarts te stappen. Zoals ik in mijn vorige blog al zei: “Je huisarts is hoogstwaarschijnlijk geen expert in eetstoornissen, maar hij of zij kan wel direct handelen, je doorverwijzen en je een stap in de juiste richting laten zetten”. Dit is precies wat mijn huisarts deed.

Mijn huisarts ondernam meteen actie. Zelf nam hij het fysieke deel voor zijn rekening, zo  liet mijn bloed prikken en testte mijn lichamelijke gesteldheid (als bloeddruk en hartslag). De komende tijd zou hij mij lichamelijk onder controle houden. Voor het “voeding gedeelte” stuurde hij mij door naar een diëtiste.

Hoe ik mijn diëtiste voorloog

Ja, mijn diëtiste zou mij helpen op het gebied van voeding. Ik moest weer normaal gaan eten en aangezien ik totaal niet wist hoe ik dit moest doen, kon ik wel wat hulp gebruiken. Ik werd doorverwezen naar een hele goede diëtiste, maar.. is alleen een diëtiste wel genoeg? Is een eetprobleem wel puur een probleem met voeding alleen?

Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: NEE.

Mijn diëtiste was een top diëtiste die mij kon leren wat “normaal” was op het gebied van eten. Ze vertelde mij uitgebreid alles over voeding en gaf me een schema met wat ik zou moeten eten. Wat is “gezond”? Welke producten zou iemand moeten eten? Hoeveel zou iemand moeten eten van mijn leeftijd? Ehm tja.. wat ze waarschijnlijk niet doorhad is dat iemand met zo’n diepgewortelde eetstoornis dit waarschijnlijk “allemaal” al weet. In mijn eetprobleem tijd ben ik een heuse “voeding/calorie-expert?” geworden. Ik wist precies hoeveel calorieën, vetten en suikers een product bevatte en bepaalde hierop zelf wat ik wel of niet “gezond” of “verantwoord” vond. Een lijst met wat ik zou moeten eten ging hier niet veel aan veranderen.. Mijn eigen waarheden waren al gevormd.

Toch beloofde ik de diëtiste dat ik mij aan het schema zou houden en dat ik er vol voor zou gaan. Ik ging gewoon precies eten wat ze had gezegd en dan zou het wel goed komen.

Helaas was dit niet het geval. Ik werd een sneaky persoon die mijn diëtiste voorloog. Ik vertelde dat ik alles had gedaan wat ze zei, terwijl dit in werkelijkheid verre van de waarheid was. In plaats van meer eten, at ik alleen nog maar minder. In plaats van aankomen, werd ik alleen nog maar magerder. Ik werd alleen nog maar zieker.

Machteloos

In februari 2011 bereikte ik mijn dieptepunt. Mijn ouders waren machteloos. Mijn omgeving was machteloos. Hoe laten we onze dochter/vriendin/zusje weer eten? Hoe zorgen we dat dit stopt?

Zelf was ik ook machteloos. Dat is het gekke aan deze ziekte. Ik had zelf heel goed door dat het alleen maar erger werd. Ik had heel goed door dat ik zo niet langer door moest gaan of het zou echt verkeerd aflopen. Ik wist dat ik totaal niet gezond meer bezig was. Maar hoe moest ik het stoppen? Ik kon het niet. Het lukte me niet. Ik kon de knop niet omdraaien om meer te gaan eten en dat.. is die verdomde ziekte. Het is een enorm raar iets wat voor de buitenwereld, en zelfs nog steeds voor mijzelf, ongelooflijk moeilijk te begrijpen is. Waarom eet iemand niet gewoon als hij of zij er aan onderdoor dreigt te gaan?

Voor een goede behandeling is alleen een diëtiste in mijn ogen niet genoeg. Het is niet alleen een eetprobleem, maar ook een heel groot psychisch probleem. Mijn herstel part 2 (sneakpeak: dit keer lukte het WEL!) vertel ik volgende week in een nieuwe blog.

◊ ◊ ◊

Door mijn verhaal in detail te vertellen hoop ik andere mensen die met een soortgelijk probleem kampen te “helpen” voor zover dat mogelijk is. Ook denk ik dat het misschien voor de omgeving fijn kan zijn een “kijkje” te krijgen in iemands hoofd die met een vorm van een eetstoornis kampt(te).

Ik heb inmiddels al aardig wat vragen binnengekregen over de weg naar herstel, het aankomen en een eetstoornis in combinatie met sporten die ik allemaal uitgebreid wil behandelen. Heb jij nog vragen over een eetstoornis? Over mijn eetstoornis? Of tips/aanmerkingen op mijn blog? Let me know in een reactie of email! Feedback is altijd fijn 🙂

Liefs, Monique