In mijn vorige blog vertelde ik jullie hoe mijn eetstoornis begon. Dit is slechts een minuscuul onderdeel van mijn hele verhaal, want daarna? Begon de strijd pas echt. Want wat doe je als je eenmaal een ongezonde obsessie ten opzichte van voeding hebt? Wat doe je als je merkt dat je kilo’s blijft verliezen, maar je het niet “kan” stoppen? Hoe zet je jouw eerste stap om weer “normaal” te worden..?  

◊ ◊ ◊

 

De controlekick vrat mij op

Ik kreeg een afkeer tegen eten, terwijl ik tegelijkertijd non-stop met eten bezig was. Niks was meer goed genoeg en ik besloot dat ik het eigenlijk allemaal niet nodig had. En dat ik dat gewoon kon? Dat vond ik toen knap van mezelf. Ik had de volledige controle.

Het duurde niet lang voor mijn lichaam zich ging aanpassen aan mijn nieuwe manier van leven. De kilo’s verdwenen langzaam maar gestaag en in eerste instantie hadden niet veel mensen dit door, inclusief ikzelf. Wanneer je iemand elke dag ziet (of dit nu je beste vriend is of jezelf in de spiegel), zullen geleidelijke veranderingen nu eenmaal niet snel opvallen. Ook mijn omgeving viel het (voor zover ik weet) in eerste instantie niet direct op dat ik vermagerde.

Toch moet ik eerlijk zijn. Zelf wist ik wel wat er aan de hand was. Hoewel ik niets aan mijzelf in lichamelijk opzicht zag, kon ik het wel aan dat verdomde wijzertje op de weegschaal zien. Ik zag dat het getalletje steeds kleiner werd en dit vond ik eigenlijk op een bepaalde manier niet eens zo heel erg..

Hoewel ik mijzelf nooit echt te dik vond, kreeg ik toch ook van het steeds kleinere getal op de weegschaal een kick. Weer iets wat ik zelf in de hand had. Weer iets dat ik zelf kon bepalen. Weer iets waar ik de controle over had. De controle kick begon mij langzaam op te eten. Ik bleef kilo’s verliezen en de stopknop kon (of wilde?) ik niet meer vinden.

Mijn eerste stap

Naast het verliezen van kilo’s, verloor ik daarbij ook deels mijn persoonlijkheid. Ik werd een controle freak. Ik was gestresst. Ik was obsessief en bovenal.. een enorme chagrijn (niet gek ook als je non-stop #hangry bent ;)). Het ontging mijn familie ook niet dat ik niet helemaal meer mijzelf was en toen de toenmalige vriend van mijn zus (uit Parijs) mij na een lange tijd weer terugzag, schrok hij zich rot van mijn nieuwe uiterlijk en trok bij mijn zus aan de bel.

Dit was het moment dat mijn familie ingreep.

“Het was de zomer van 2010 in Zuid-Frankrijk en ik kon niet slapen. Al voor de zoveelste nacht lag ik te woelen en te piekeren. Ik was doodmoe, maar kon mijn oneindige gedachten-stroom niet stoppen. Ik besloot uit bed te gaan en zat midden in de nacht voor mij uit te staren op de bank in de kamer. Mijn moeder werd wakker en kwam bij me zitten. Ook mijn zus verzamelde zich al snel bij ons op de bank en we raakte aan de praat..”

Dit was het moment dat  mijn moeder en zus uitspraken dat ze zich zorgen over me maakte. Het moment dat ik aan hen toegaf dat het niet goed met me ging. Maar bovenal, het moment dat ik het toegaf aan mijzelf.

Ik had natuurlijk zelf allang door dat ik magerder werd, obsessief met eten bezig was en me totaal niet goed voelde. Toch is het enorm lastig dit echt als probleem te herkennen en bovenal, te erkennen. Het toegeven van het probleem aan mijzelf was stap één in mijn weg naar herstel. Ik wilde namelijk niet verder op deze manier. Ik wilde niet non stop met mijn eten en gewicht bezig zijn. Ik wilde weer gelukkig worden!

Sommige dingen kun je niet alleen 

Maar hoe pak je dit aan? Hoe word je weer gelukkig? Hoe stop je die verdomde eetstoornis..? Het belangrijkste dat ik in deze tijd heb geleerd: Sommige dingen kun je niet alleen. En daarbij? Dat HOEFT ook niet.

Je hoeft ook niet alles alleen te kunnen. Je hoeft niet alles alleen te doen. Een eetstoornis is een enorm ingrijpende ziekte die vaak veel dieper geworteld zit dan simpelweg kilo’s verliezen. Het is enorm lastig dit in je eentje op te lossen en ik denk zelf dat het dan ook helemaal niet verkeerd is hieraan toe te geven. Geef er aan toe dat je niet alles alleen kunt. Probeer niet alles alleen te willen doen, maar zoek hulp.

Waar begin je met het zoeken van hulp?

Ook ik besloot het niet alleen te doen, maar hulp te zoeken. Maarja, waar begin je in een wereld vol therapeuten, behandelaars en verschillende praktijken..? Zelf had ik hier ook geen idee van en besloot ik samen met mijn moeder naar de huisarts te stappen. Je huisarts is hoogstwaarschijnlijk geen expert in eetstoornissen, maar hij of zij kan waarschijnlijk wel direct handelen, je doorverwijzen en je een stap in de juiste richting laten zetten.

Hoe en wat ik precies gedaan heb om van mijn eetstoornis af te komen, vertel ik in mijn volgende blog. Voor nu wil ik de boodschap meegeven dat het niet erg is als je het even allemaal niet meer in de hand hebt. Het is niet erg om hulp nodig te hebben. Het is niet erg als je het even niet meer alleen kan. Probeer eerlijk te zijn tegenover jezelf, over hoe je je voelt en over wat er aan de hand is. Probeer iemand te vinden om erover te praten, zoals een goede vriend of je ouders. Vind je dit lastig? Stap dan naar je huisarts of een vertrouwenspersoon op je school of werk. Hij of zij kan jou hopelijk helpen een stap te zetten in de juiste richting, net zoals dit bij mij gebeurde. Want ja, sommige dingen, kun je nu eenmaal niet alleen.

 

◊ ◊ ◊

Heb jij nog vragen, opmerkingen of gewoon iets wat je me wilt laten weten? Let me know in een reactie of stuur een mailtje. Ik hoor graag hoe jullie over dingen denken of wat jullie graag nog in een blog terug zouden willen lezen!

Liefs, Monique