Mijn weg naar de NYC marathon? Die werd een beetje hobbelig. Met als hoogtepunt  de  berg die vorige week ineens op mijn pad verscheen. Het telefoontje van de cardioloog  heeft me noodgedwongen flink aan het nadenken gezet (alsof ik dat nog niet genoeg doe). Anyway we zijn nu meer dan een week verder. Dus Mo, “what’s it gonna be”? The road continues..

◊ ◊ ◊

9 dagen terug

In mijn vorige (nogal soapachtige) blog vertelde ik jullie over mijn  gesprek met de cardioloog die ik nét had gehad. Zij vertelde mij dat mijn lichaam een flinke tegenreactie geeft op het sporten, wat waarschijnlijk de oorzaak is van al mijn klachten. Het kon niet echt kwaad/het is niet gevaarlijk (als in: ik zou er niet zomaar bij neervallen, als het goed is) en mijn hartritme zou zich vanzelf iedere keer weer herstellen. Maar of ik wel een marathon moest gaan lopen..?

Een kleine recap uit mijn vorige blog:

Achja, als ik alleen maar mijn klachten heb en weet dat het geen kwaad kan, vind ik het allang prima. Ik leer er wel mee omgaan denk ik zo. Maar wat als je cardioloog zegt dat het misschien wel helemaal niet verstandig is een marathon te gaan lopen? Wat als ze zegt dat het misschien wel een té grote aanslag is op je lichaam wat risico’s met zich meebrengt? Wat als ze zegt dat je die “hardloopdromen” misschien maar gewoon voor de rest van je leven moet laten varen? 

Tja.. dat is even slikken.

Hardlopen is een van mijn grootste hobby’s. Een van de dingen die ik het liefst doe, om verschillende redenen. Maar is dat het mij wel waard als ik mij (wanneer ik NIET hardloop) minder goed voel? Moet ik wel zo’n enorme prestatie aan willen gaan? Ik weet het niet meer.

De woorden die ik te horen kreeg tuimelde even goed door mijn hoofd. En eigenlijk wel langer dan “even”. Want wat moest ik nou gaan doen? Ik kan toch niet zomaar mijn NYC marathon cancelen? Of beter gezegd: IK WIL HELEMAAL NIET MIJN NYC MARATHON CANCELEN!

Toch was het wel iets waar ik goed over na moest denken. En niet alleen de marathon, maar eigenlijk mijn gehele “sportleven”. Want zoals ik mij toen al afvroeg; moet ik wel willen dealen met de klachten die ik krijg van het vele sporten? Moet ik wel willen dealen met het feit dat dit alleen maar erger gaat worden in mijn weg naar de NYC marathon? Moet ik niet gewoon het sporten op een veel lager pitje gaan zetten en inderdaad, zoals de cardioloog het zei, gewoon geen “grote” ambities in het sporten meer hebben (zeker geen marathon)? Kortom: is dat het mij allemaal wel waard?

IK BLIJF SPORTEN (duh)

Het antwoord op die vraag is eigenlijk heel simpel..: JA. Het is het mij waard.

Sporten doe ik al heel mijn leven en het heeft dan ook altijd al een grote rol gespeeld in mijn 24 jarig bestaan. Niet alleen omdat bewegen “gezond” is (althans, zou je zeggen dus), maar vooral omdat ik het oprecht leuk vind om te doen. Ik kan er mijn ei in kwijt, ik word er mentaal rustiger van en ik kick op het gevoel

 

nieuwe doelen te behalen of ergens hard voor te trainen. Dit ineens allemaal op een lager pitje zetten en geen grote ambities meer hebben in het sporten voor de rest van mijn leven.. dat is voor mij simpelweg geen optie.

Ik leg het je uit.

Voor mij zijn het juist de doelen, ambities en dromen die het sporten extra leuk maken. Het gevoel het “ergens voor te doen“. Het gevoel “ergens voor te werken”. Het gevoel dat al dat trainen “je daadwerkelijk (en hopelijk) wat gaat opleveren“. Zonder deze dromen en ambities zou het alleen nog maar simpelweg bewegen zijn. Een moment om mijn ei kwijt te kunnen en mijn gedachten op een rijtje te zetten, dat wel, maar zonder die extra lading die ervoor zorgt dat ik keer op keer de deur uit blijf stappen en met een gevoelletje “ik kan de hele wereld aan” thuiskom. Herkenbaar?

So, what’s the plan?

 Na veelvuldig contact met mijn trainer Rob Veer, coach Susan Krumins, ouders, vrienden en al jullie lieve, bemoedigende berichtjes en tips ben ik er wel uit:

IK GA DIE MARATHON GEWOON LOPEN. 
(en voor degene die mij al wat langer kennen dan vandaag komt dit vast niet als een verassing.. hihi)

Ik besef me heel goed dat dit een flinke aanslag op mijn lichaam gaat zijn. Ook besef ik mij heel erg goed dat ik flink wat meer klachten zal krijgen. Maar dit is een droom die ineens binnen handbereik kwam te liggen. Een droom die ineens uit kon gaan komen. Een droom die waarschijnlijk voor mij iets te vroeg werkelijkheid kan gaan worden, maar hoe dan ook: ik laat hem niet schieten!

Mijn trainer gaat voor mij een schema opstellen waarbij ik niet meer dan nodig belast word, maar toch goed getraind aan die enorme afstand kan beginnen. Daarnaast ligt het voor het grootste deel bij mijzelf. Ik zal een manier moeten vinden om zo min mogelijk klachten te krijgen, of er in ieder geval zo min mogelijk hinder van te hebben. Ik weet nog niet precies hoe ik dit moet aanpakken, maar ik denk dat ik gaandeweg wel zal leren wat wel en niet werkt (alle creatieve ideeën zijn welkom ;)). En tot slot, voor ik daadwerkelijk het vliegtuig instap wil ik wel eerst nog even een bezoekje brengen aan een gespecialiseerde sportarts (just to be sure).

The road continues

Hoe mijn weg verder gaat verlopen? Ik heb geen idee. Maar dat hij doorgaat, dat staat vast. Ik weet dat ik enorm eigenwijs ben, maar ik heb het idee dat ik niet de enige ben op deze aardbol (right..?), dus: LET’S DO THIS!

◊ ◊ ◊

Heb jij nog vragen of opmerkingen? Of gewoon een mening over mijn beslissing? Let me know! Ik ben benieuwd naar jullie gedachten!

Fijne maandag!

Liefs, Monique