Hoe ik van verstandig naar onverstandig ging in een middag? Wat er door mij heen ging tijdens de race en hoe ik me nu voel? Ik vertel het je in mijn complete wedstrijdverslag..!

◊ ◊ ◊

Kleine recap

“Stomme stomme kuit”. “Ik heb besloten bij de 10km uit te stappen en te gaan wandelen tot de finish mij in komt halen”. “Mocht het goed gaan en ik toch besluit door te lopen, dan mag ik blij zijn dat ik de 18 van vorig jaar kan evenaren voor de finish me inhaalt”.

Tja.. gelukkig laat de laatste zin al doorschemeren dat ik mijzelf na 24 jaar al aardig goed ken…

Eergisteren stond de Wings For Life World Run (WFLwr) weer op de planning en na het feest van vorig jaar MOEST IK DAAR BIJ ZIJN! Helaas leek mijn kuit roet in het eten te gaan gooien. Ik hield 10 dagen rust en besloot het gewoon te proberen. Ik moest ooit weer gaan rennen om mijn kuit te testen right? Dus waarom dan niet meteen maar bij de WFLwr..? Dan was ik er in ieder geval geweest. Nou ehhhh, geweest ben ik er zeker.

Van verstandig naar onverstandig, in één middag.

 

Wat was het GAAF. Wat was het TOF. En wat heb ik toch weer de onverstandigste kant van mijzelf laten zien… In plaats van uitstappen bij de 10km, stapte ik uit na..

EEN NIEUW PR OP DE HALVE MARATHON!
(4’59” aka 1 uur en 45 minuten  aka 10 minuten van mijn pr af OMY!).

Tja.. die had ik even niet aan zien komen. Ik besloot mijn horloge stop te zetten en vanaf hier verder te wandelen / dribbelen tot de Catcher Car mij kwam inhalen en ik gefinished was. Twee woorden, 10 letters: duurde lang. Toch maakte ik er de laatste kilometers nog een feestje van met mijzelf (foto’s, filmpjes & genieten) en de uiteindelijke stand werd 23.86km. Drieentwintig komma zesentachtig hele kilometers! Deze afstand had ik nog NOOIT gelopen..

Uhm Mo, what happened?

Waarom ik doorliep na de 10km? Tja.. simpelweg omdat het goed voelde! Ik was in een toptijd bij de 10km aanbeland en het voelde alsof ik net begonnen was. Ik besloot lekker door te lopen en wel te zien waar ik zou eindigen. Op de 14km begon mijn heup wat zeer te doen en op de 16km kwam daar mijn knie bij. Na wat aanpassingen in mijn loop techniek (energie sparen) en een gelletje ging het langzaam beter en hobbelde ik vrolijk verder op een heerlijk tempo.

Na de 21,1km zette ik mijn horloge stop en kon ik op deze manier de ehh “haai” in mij temmen. Want damn, ik had wat bereikt. Ik liep een nieuw PR en voor mij was het helemaal goed zo!

Na mijn horloge stop te hebben gezet en een paar passen gewandeld te hebben werd ik stram. Heel stram. Mijn kuiten werden stijf en mijn heupen deden toch best wel veel zeer. Gek genoeg was die kuitblessure in geen velden of wegen te bekennen.

Ik ben blij dat ik vanaf de 21km het tempo flink heb laten zakken. Ik maakte half strompelend mijn laatste kilometers vol en was ZO BLIJ toen de catcher car me eindelijk kwam inhalen. I FR*KING DID IT!

The day after..

Hoe ik er nu bijzit? STIJF (HAHA). Hoe weinig last ik van mijn lichaam had na mijn eerste halve marathon, zo afgetakeld ben ik nu. Ik lijk wel een kreupele gans die wanhopig probeert te waggelen, maar hee, het was het helemaal waard. 

Hoe het mijn benen de komende week zal vergaan zie ik wel. Ik houd voorlopig even rust en ben enorm trots op dat lichaampje van me =D

Ik heb ONTZETTEND genoten van de geweldige dag en ben nog wel even aan het nagenieten met al jullie lieve berichtjes. En ehm.. een ding is zeker: TOT VOLGEND JAAR! =D

◊ ◊ ◊

Zie ik jou ook volgend jaar?

Fijne dag!

Liefs, Monique