Kapotte benen & Runnershigh..: het verslag van mijn eerste halve marathon!

Afgelopen zondag was het moment daar, waar ik al eehhhh 4 jaar naar uit had gekeken? Eindelijk die FREAKING HALVE MARATHON!  Hoe het ging? Op welke kilometer ik echt niet meer verder kon? Op welke kilometers ik nog lachte en op welke ik misschien wel huilde? Je leest het HIER!

Een stukje verleden

Precies 6 jaar geleden deed ik voor het eerst mee aan de Amgen Singelloop in Breda. Half gedwongen en als totale hardloopnewby liep ik de 10km. De 10km had ik nog nooit gelopen, maarja als school zegt dat je hem gaat lopen, dan doe je dat gewoon (iets met sport als examenvak). Met slechts een aantal 5 kilometer rondjes, één 6je en één 8je liep ik mijn eerste 10 in een tijd van 1 uur en één minuut! En dat was.. het moment dat HARDLOPEN mijn sport werd!

Met een paar ups en downs liep ik steeds vaker en verder, waarbij ik sinds de laatste 2 à 3 jaar echt op dreef ben. En ja, wat is dan het grootste volgende doel na een 10km RUN? Juist.. een Halve Marathon!

Klaar voor de start..?

In mijn vorige post vertelde ik al dat mijn lichaam het niet altijd eens is met mijn hardlooptaferelen, en een halve marathon werd voor mij dan ook een echte uitdaging. Maar hee; aint no gewrichtje gonna stop me right?

Dus, 6 jaar later, verscheen ik EINDELIJK aan die start waar ik al zolang wilde staan. Met dikke borrelende zenuwen in mijn maag, dikke regendruppels op mijn hoofd en dikke windvlaagjes in mijn gezicht had ik er toch eigenlijk wel heel veel ZIN IN.

RUN MONIQUE RUNNNN!

Kilometer 1: Het startsein is gegeven. het “sprint Monique maar voorbij” sein is blijkbaar ook gegeven. Ben ik nu zo sloom?

Kilometer 5: Yehesss eindelijk even geen regen en wind. Ik zit in de FLOW!

Kilometer 10: Ik ren langs de finish. ja LANGS. We moeten namelijk nog een rondje!

Kilometer 12 (ofzo): Daar staan mijn supporters! Ik zwaai naar mijn vader met de camera. Wuif mijn zus en vriendje een big smile toe en gris lachend het energy gelletje uit de handen van mijn moeder. Finally, ENERGY!

Kilometer 13 à 14?: Jaja, nogmaals mijn supporters (die naar de andere kant van de brug waren gelopen). Ik beroof mijn vriendje van een halve fles water en nog een energy gelletje en huppel vrolijk verder. Stil going STRONG!

Kilometer 16: Ok. Mijn achillespees doet nu toch wel zeer. Ik dacht dat mijn knieën het zouden verpesten, niet die oude achillespees blessure weer?

Kilometer 17: Ok. Mega veel pijn in mijn heup, achilles én knieen. Moet ik stoppen..? NOOOOOOOOIT!

Kilometer 18: Waaaah deze afstand liep ik met de Wings For Life Worldrun! Als ik dit bordje voorbij ben, ben ik officieel verder dan ik OOIT geweest ben. Nieuwe energy all over the place.

Kilometer 19: Yesss meer publiek. We naderen het centrum.

Kilometer 20: SPRINTJE!

Kilometer 21,1: Finally, die VERDOMDE finish! En de tijd..? Onder die 2 uur!

After kilometer 21,1:.. RUNNERSHIGH AS F*CK.

The Results

Wahaahaaaaw, dit was me een runnetje wel. FANTASTISCH. Met een tijd van 1:55:28 voor een eerste halve marathon ben ik MEGA TROTS op mijzelf!

Wanneer ik achteraf zie dat ik elke 5km tussen de 27.14 en 27.45min heb gelopen, ben ik al helemaal trots (zo constant!) (op de laatste km na dan) (#sprintings).

The END

Ja.. Dit is zeker voor herhaling vatbaar. Sowieso kom ik volgend jaar terug bij de Singelloop in Breda (10km op snelheid of halve, ik weet het nog niet), maar wat een gezelligheid! Ik kan het jullie allemaal aanraden en sterker nog.. IK HOOP JOU OOK TE ZIEN!

En ga ik jou zien? Of ga jij een andere run doen? Let me know!

Fijne dag!

Liefs, Monique