Road to a half-marathon, part 1

Nog ehhh.. 18 dagen te gaan en dan is het zo ver. Ehhh ja 18 dagen.. 18 FREAKING DAGEN en dan start ik een HALVE-MARATHON. Ga ik dat redden? Hoe staat het er nu voor en hoe train ik? Je leest het hier!

Start

Na de Wings For Life World Run was ik nog (meer dan) een week zo runners-high, dat ik mij spontaan inschreef voor de halve-marathon. Mijn eerste halve-marathon. Iets wat al zolang op mijn verlanglijstje staat, maar er tot op de dag van vandaag nog niet van is gekomen. WHY??

Het zit zo. Al heel mijn leven ben ik een sportieve meid en met mijn conditie zit het al jaaaren best wel snor. Zo snor, dat ik het liefst oneindig wil blijven rennen. Ondanks mijn prima conditie, zit een ding mij (ook al jaren) gruwelijk in de weg. En dat is mijn lichaam.

Hypermobiel

Misschien heb je al wel eens van de term gehoord en misschien ga je nu snel googelen (of lees je eigenwijs verder), maar ik heb last van hypermobiliteit (wie nog meeeer?). Dit houdt simpelweg in dat de banden en pezen in je lichaam iets te soepel zijn. Dit kan leuk zijn, (zo kon ik als meisje altijd makkelijk de show stelen door een been in mijn nek te leggen), maar dit kan ook níét zo leuk zijn. Het gevolg van de soepele banden en pezen in het lichaam is namelijk dat de gewrichten niet genoeg steun krijgen, en tja.. dat kan pijn opleveren.

Blessure-gevoelig

Mede door mijn hypermobiliteit heb ik al jaren last van knieën die niet doen wat ik wil. Dankzij verschillende bezoekjes aan de fysiotherapeut (bij verschillende fysio’s, in verschillende jaren, keer op keer hetzelfde probleem, ja ik was eigenwijs) wist ik uiteindelijk hoe ik mijn blessures redelijk onder controle kon krijgen. De oplossing is namelijk: KRACHT TRAINING. Want ja, als je banden en pezen je gewrichten niet kunnen ondersteunen, dan moeten sterke spieren dat maar doen! Helaas was ik zo eigenwijs dat ik na mijn intensieve fysio periodes, keer op keer de gewichten weer liet liggen en ik als gevolg een jaar later weer opnieuw kon beginnen (oeps hihi).

Gelukkig komt wijsheid met jaren zeggen ze wel eens en zo ook bij mij (yesss). Inmiddels ben ik namelijk regelmatig in het krachthonk te vinden en sla ik mijn benen nooit over!

Tijd voor de inschrijving & het omgooien van mijn trainingen

Met mijn inschrijving voor de Basic-Fit, kwam ook de inschrijving voor mijn eerste halve-marathon ineens in beeld. Zo gezegd, zo gedaan.. en hier zijn we dan, met nog 18 dagen te gaan..!

Het afgelopen half jaar was ik meer in het krachthonk te vinden dan in mijn hardloopschoenen op de weg. En met een halve marathon, op komst was het tijd om dit in 3 maanden drastisch om te gooien. In juli besloot ik dan ook spontaan mee te doen met een challenge, namelijk: “100km hardlopen in juli”  (I MADE IT, vraag alleen niet hoe). Deze challenge bracht mij terug in mijn hardloop ritme én het rennen van langere afstanden.
In Augustus ging ik een hele maand op vakantie (JA EEN HELE MAAND). Wat betekende: veel rennen, minder kracht wat zich uitte in jawel, pijnlijke knieeen.

Nu, in de maand september, probeer ik mijn beenspieren weer back on track te krijgen al is dit soms lastig te combineren met hardlopen (oma taferelen enzo). Toch probeer ik minstens 3 keer per week te rennen en hoop ik over 18 dagen de dikke 21 km aan te tikken.

“Niet miemelen, maar doen!” zeg ik dan altijd maar 😉

Conclusie

Hoe dan ook komt die halve-marathon eraan en daar heb ik MEGA VEEL ZIN IN. De tijd waar in ik hem loop maakt me niet zo veel uit (al zou onder de 2 uur wel besttt leuk zijn), ik ben al heel erg blij als ik hem kan uitlopen (of kruipen of wat dan ook).

Kortom: met mijn conditie zit het (nog steeds) wel snor. Met mijn motivatie zit het meer dan top. En met mijn knieën? Heb ik nog heel wat squats en een flinke dosis geluk nodig.

LET’S GO!

Liefs, Monique

Bewaren