Wings For Life World Run 2016

Precies een week geleden verscheen ik aan de start van de Wings For Life World Run in Breda en omy.. Ik stuiter nog steeds van enthousiasme (en de Red Bull misschien), want wat een PRACHTIGE wedstrijd was het! Hoe het allemaal ging? Hoe ik heb gelopen? Hoeveel blaren ik onder mijn voeten heb gekregen? Je leest het hier!

Stik..

Zenuwachtig. Normaal heb ik er niet zo snel last van, maar afgelopen zondag kropen de zenuwen toch langzaam over mijn ‘dik met zonnebrand besmeerde’ benen omhoog. Nederland was spontaan veranderd in de tropen (28 graden, like whuuuut?), mijn lichaam had nog geen zonnestraaltje gezien (hallo sneeuwpop), de start was op het beste tijdstip van de dag (13.00, hallo hoge UV-index) en het ergste van alles was dat ik nog lang niet zo getraind was als normaal, laat staan dat ik een run in de tropen had gerend!

Daarnaast was dit niet zomaar een run (wat hij precies inhield lees je HIER 🙂), maar bracht hij toch wat extra spanning met zich mee.. Want wat als de finish JOU komt inhalen in plaats van dat jij over de finish rolt wanneer jij dat wilt? Tja, dat geeft een meisje die soms net iets te hoge doelen stelt voor zichzelf dus al een totale zenuw inzinking voor ze überhaupt begonnen is.

Mijn doel voor de RUN was het rennen van 15km voor de finish auto mij zou inhalen, met het oog op het weer en mijn ’trainingsstatus’. Meer dan 16km had ik überhaupt nog gerend, dus zouden die 15 kilometers wel haalbaar zijn?

 START

Tijdens mijn voorbereidingen voor de run (lees: smeren, drinken, smeren, drinken en nog meer smeren) liep ik Robin tegen het lijf (ook wel @m_robin op IG) en samen met hem sneakte ik mee het startvak in (iets met de verkeerde snelheid aangeven bij het inschrijven enzo, OEPS!).

Na een overgeslagen warming-up (zweet was er al genoeg) en nog meer drinken was het dan bijna zover.. 13.00. De tijd van de start. De tijd dat op 32 locaties 132.732 mensen van start zouden gaan. Sommige in de tropen (NL), andere tussen de ijsberen. Sommige in het (half) donker en wij in de volle zon. Maar allemaal met een doel: rennen voor diegenen, die dat niet kunnen.

RUN

Hoewel het startsein mij totaal is ontschoten, hobbelde ik maar gezellig met de stoet mee om 13.00. De eerste kilometers liepen door de stad en waren naast gloedjeheet, ook enorm BOOST gevend. Wat een mensen langs de kant, wat een fanatieke supporters, maar vooral; wat een HUGEEE stoet rennende mensen, GEWELDIG! Na onderweg naar wat bekenden te hebben gezwaaid en net iets te hard te hebben gelopen, besloot ik mij te focussen. Come on Monique, jij gaat dit flikken! Ik deed een tandje terug (om het zo lang mogelijk vol te houden) en begon mijn heerlijke, lange, genietvolle run.

Enig besef van tijd, afstand en dus snelheid had ik niet, maar ik rende gewoon maar vrolijk door. Toen ik mijn twee trouwe supporters (mijn vriend en zus) tegenkwam, na iets minder dan een uur, deed ik nog wat blije dansjes en gokte ik op een kilometertje of 10 te zitten gezien het tweede drinkpunt dat in zicht kwam. Bij de 12km zag ik pas het eerste bordje (ik heb dus echt teveel naar mensen gekeken ipv bordjes) en er was nog geen spoor van de auto te bekennen. Die 15km? Die MOEST ik gewoon halen!

En daar was hij dan. Het derde drinkpunt én het bordje van 15km! Ik had mijn doel bereikt, nam een paar slokken drinken, zetten (mijn enige) 5 wandelpassen. (Bijna) vol nieuwe energie ging ik voor de laatste kilometers. Mijn gewrichten deden pijn (over mijn voeten kan ik het beter helemaal niet hebben), maar nee stoppen ging ik niet. Wandelen ging ik ook niet. Gewoon GAAN MET DIE BANAAN, rennen tot ik niet meer kan voor zij die dat niet kunnen, dat had ik tenslotte met mezelf afgesproken.

FINISH

Rond de 17km wist een mede-runner mij te vertellen dat ze de AUTO had gespot! Onee.. de kriebels kropen omhoog en ik zette nog even snel een eind sprintje in (veel te vroeg natuurlijk). Niet veel later was hij daar dan. Max Verstappen in al zijn glorie IN de finish auto. En bij het punt van 17.91km werd ik dan ingehaald. De finish was mij voorbij en ik was KLAAR.

Met een bus, zere voeten, een nieuwe fles water en een spons op mijn kop werd ik terug gebracht naar het startpunt waar mijn twee supporters mij op stonden te wachten. Ik kreeg mijn medaille, mijn veel-te-veelste (suikervrije) Redbull en ik begon te stralen. 17.91 freaking kilometers, een 94e plek bij de vrouwen in Breda en een 7e plek in mijn categorie van 18-25jaar.. ik was RETE TROTS op mezelf =D

END

Wat een magische run was het. Met zoveel mensen over de hele wereld rennen, voor één gemeenschappelijk doel. In totaal werden er 1.255.000 kilometers gerend (langste afstand: 88.44km WHAT) en werd er 6,6miljoen euro opgehaald. “Wat rennen al wel niet kan doen!”  En met die fijne gedachte in mijn hoofd (en een patatje kip saté, HOLLEE) sloot ik mijn GEWELDIGE dag af. En ojaa, het zijn uiteindelijk twee blaren geworden 😉

Volgend jaar 7 mei zal de Wings For Life World Run weer van start gaan in BREDA. Ben jij er bij? Je kan je NU inschrijven =D

Heb jij nog vragen of opmerkingen? Laat vooral een berichtje achter!

Fijne avond!

Liefs, Monique